ZENZENZEN, HET EINDE IS NABIJ;

Barbara: “staat hij aan?” ik zie je niet?!
Wendela: ik zie jou wel, heel duidelijk!”
Barbara: godver.
Wendela: grappige trui, ben jij thuis? of is dit je studio?
Barbara: Sorry Wendela, ik kan me niet concentreren zo, je bent helemaal gepixelt, ik bel je even terug ok?
Barbara: ik hang dus nu op, ja? dan bel ik nog een keer.
Wendela: Ok… 

verbinding verbroken

Barbara: Ha Wendela, fijn je nu eens even te spreken, we are the last ones standing! 
Wendela: yes I know! Drie vrouwen twee schilderijen, vind hem ook steeds beter worden, is Aukje er nou ook al?
Barbara: ik zie wel haar plaatje, maar volgens mij is dat gewoon een foto.
Wendela: Auuukje! Auuuukje!
Barbara: Hahah dat hoort ze toch niet, wacht… Auuukje! Auuukje!
Wendela zacht: haha dom
Barbara zacht: je bent zelf dom.

Barbara: ja..?
Wendela: ja ik heb een theorie: hoe meer energie je ergens in stopt, hoe beter het wordt.
Barbara, ja snap ik, maar ik was net helemaal gewend aan die meisjes en nu is het weer een heel ander schilderij. 
Wendela: Je moet niet zo moeilijk doen Barbara, zo’n Rothko gaat voor weet ik niet hoeveel miljoenen over de toonbank wij zitten pas op 850.

Aukje: Dag dames! Nog maar twee doeken over. Barbara, jij hoopt op een wonder, en ten zeerste dat Japan me nieuwe invalshoeken heeft gegeven. Wendela, jij gelooft in die ‘meer energie theorie’ en blijft nog wel even plakken als ik het goed begrijp, voor jou is dit project kattenpis!
Barbara: voor mij ook! Alleen dan letterlijk haha!

Aukje:  Goed, ik ben dus naar Japan gegaan voor dat wonder en die extra energie en eigenlijk denk ik.. Barbara en Wendela: Jaaaaa, hoe was het?!!
Aukje: even stil alsjeblieft ik wil mn verhaal afmaken
Wendela: haha oef nou sorry hoor, dan zet ik even water op haha, praat maar door hoor!
Aukje: ja ik was daar dus eigenlijk helemaal niet met jullie bezig maar lekker in het moment!
Barbara: Lekker in het moment?
Aukje: lekker in het moment, als in niet nadenken gewoon gaan. Ik ben gegaan. Tjongejonge genoeg input, geen output.
Wendela: hahaha ik hoor je hoor Auk, hoor je mij? Nog jongens geprikt? hahah!

Aukje: Maar op een gegeven moment zitten we in een sjieke tofu tent op de prijs te letten en ik werd daar zo kalm, ik had niet eens zin om te roken omdat ik de zen niet wilde verpesten.
Barbara: zo te zien is dat nu over!
Aukje: .. en toen had ik een epiphany: ik wil ook zen. Zen in mn huis en interieur, zen in mn hoofd en ook zen in het schilderij. Zen zoals je je sokken uitdoet omdat je dat voelt, zen dat je behoefte hebt heel zachtjes je levensverhaal te vertellen, maar vooral om naar dat van een ander te luisteren, zen dat de gang gescheiden wordt door melk-papieren deuren die je zachtjes opzij moet schuiven en er een klein fonteintje in de kamer staat. Zen dat je ruis verguist. Mn zusje zei gelijk, gaat je never nooit lukken Auk, mag je je hele inboedel wel weggooien! Ik zei; ok waar, maar dat schilderij is nog in progressie, daar ga ik wat zens van maken.

Dus alle troep eruit, alles is ruis, terug naar de basis. 
Barbara: OOOO Echt! Fantastisch! Alle troep eruit!
Wendela: laat is een foto zien? Zijn ze al af?
Aukje: Eigenlijk was stap 14 vorige week al ‘af’, maar omdat het misschien wel het einde is heb ik het proberen te rekken, zoals je als kind opeens je moeder gaat masseren omdat je voelt dat je naar bed moet.

Barbara: aaah laat effe zien! Wat vind je er zelf van!
Aukje: Ik kijk naar het doek en vind hem vooral best raar, alsof ik het niet echt ben, maar zen t ben? 
Barbara: Nou wel echt benieuwd nu hoor!
Aukje: Er zijn wel dingen die ik ook zou willen proberen met het doek, maar die zen-mentaliteit heeft me ook innerlijk weer een beetje terug gebracht naar de basis van het concept.
Barbara: als in?
Aukje:  Nou.. eh.. zen is ook; niet mee doen met de tendens, de zelf opgelegde tendensen, maar ook die van de omgeving: dit werk gaat over het proces en ja ik zit erover na te denken die hele bruine jaren 50 achtergrond in wit lak op te zetten met een plamuurmes, maar ik ga aan mezelf voorbij, als ik deze niet eerst upload.
Barabar: ..Ja..!
Wendela: We hebben het over 50 euro per doek he, Rothko zou lachen in zn knuistje. 
Aukje: precies! Its up to you girls om ook maar in het Engels af te sluiten!
Barbara: hoorde jij het begin van het gesprek dan?! Wij zagen jou niet!
Aukje: ja, ik had mn camera uitgezet want was mn oksels aan het harsen.
Wendela: o
Aukje: na goed, dus dit is hem nu, misschien denk ik er hierna weer anders over dan lakwit, en is mn zen periode over, misschien krijg ik die kans nooit en is het hierna klaar. je weet t niet, je weet t niet. 
Alleen jullie weten het!
Barbara: Kom maar door dan!
Aukje: ik ben een volledig mens in het midst van de ontdekking van haar eigen ik.
Wendela: ok Aukje, we spreken je later.

…

en die avond kon Aukje niet slapen. Iets in het gesprek maakte haar voelen dat het wel eens echt echt afgelopen kon zijn, en wilde ze dat met een bruine achtergrond? Hoeveel lag er nog echt in haar handen?
Is dit het einde? En is dat verzadigend? Ze pakte de vespa ( grapje ) en reed naar de studio, met Going Home van Leonard Cohen op repeat begon ze het bruin eraf te schuren. En terwijl de zwoele stem aanzwol, zwolden de traantjes een beetje op. Onder het bruin, zat het blauw, onder het blauw wat geel, daaronder stukken zwart en wit van de ‘zebra’ en toen besefte ze dat het niks met het bruin of wit te maken had, maar met het geen afscheid willen nemen, zoals je je moeder gaat masseren als je niet naar bed wilt. THEY ARE MINE, MINE.. fluisterde ze zachtjes schurend.

Aukje Dekker schrijft voor mister Motley over haar project Stick or Twist. Twintig kunstkopers hebben ingestemd met de aankoop van een leeg canvas van Aukje Dekker waarop in fases een kunstwerk zal onstaan. Lees de andere artikelen hier. Of bezoek de website van Stick or Twist.