Wat zijn de voor- en nadelen van het heft in eigen handen nemen?

Het is middernacht, het moment waarop mijn gebroken ziel ontwaakt, en ik hoor niets buiten mijn ademhaling, behalve de belachelijk overdreven verbindingen van mijn neuronen. Ik had ooit verduisterende gordijnen, maar dit keer valt het licht opgewonden binnen, nèt als ik er niet het geduld voor heb. Mijn rug doet raadselachtig pijn, gelegen op mijn semi-comfortabele matras. Mijn zachte kussen ruikt naar rook – al rook ik niet eens – en mijn knuffels hebben me verlaten voor de afgrond naast mijn bed.
Het leven is goed; ik ben begonnen buiten in de kou hard te lopen.
Toch kan ik nog steeds niet slapen.
Zelfs als ik ren, is ademen lastig. Dit terugkerende claustrofobische gevoel put mijn organen uit. Alles wordt afgesteld, uitgesteld, of gewoon saai.
Ze zeggen dat de toekomst vandaag is, maar het lijkt morgen te zijn.
In deze troosteloze werkelijkheid doemt eenzaamheid op als een mistige ochtend in Lima; grijs, vochtig en koud. Ik heb mezelf afgeschermd van de druk van sociale media; toch blijf ik door de hyperwerkelijkheden van de wereld scrollen, mijn eigen verlangen om iets te delen negerend.
Sinds de wereld aan haar einde zou komen en deze kleine toiletpapier-apocalyps “fake news” bleek te zijn, heb ik geworsteld met mijn artistieke praktijk. Hoewel ik aan het begin van dit “naderende onheil” nog steeds was ondergedompeld in het Nederlandse onderwijssysteem, moet ik ook zeggen dat ik mij sinds mijn tweede jaar niet veilig heb gevoeld op die plek. Dit heeft door de jaren heen een impact gehad op het resterende deel van mijn ziel; mijn hart voelde zijn slagaders langer worden en zijn aderen krimpen.
Ik zal mijn geheim nu verklappen; ik heb eigenlijk al maanden geen fysieke kunstwerken geproduceerd.
Ik bedoel, technisch gezien wel; een gepigmenteerde stoffen boekenlegger als kerstcadeau voor de man met wie ik datete. Uiteindelijk, zoals het leven altijd gaat, heb ik het hem nooit gegeven, omdat we gestopt zijn met praten.
Na de uitgestelde afstudeershow is de zwaarte van deze jaren mij uiteindelijk gaan achtervolgen. Een vreemde vermoeidheid plaagt me, de schaduw van eenzaamheid heeft wortel geschoten en mijn totale onvoorbereidheid op de kunstwereld buiten de Academie is gewoon verwarrend.

 

Giulietta Pastorino Verastegui – Pigmented Fabric

Toen ik wakker werd en besloot om een lange wandeling te maken door mijn buurt, bleven mijn gedachten voortrazen. Vorig jaar, op de eindexamententoonstelling van een vriend, vroegen mensen mij steeds hoe het leven buiten de Academie was. „Wat heb je gedaan?” vroegen ze. Ik glimlachte en vertelde hen dat ik Spaans doceerde, los van al het kunstgerelateerde werkveld. De enige post-academie lezing die ik kreeg, werd door een van de ex-directeuren van de Rijksakademie gehouden. Zijn advies was om de ervaringen van verschillende banen en hun aanvulling op onze artistieke praktijk te waarderen.
De onderwijsbaan hielp me mijn geboortetaal, zijn complexiteit en melodie, veel beter te begrijpen dan voorheen. Ik schrijf bijna dagelijks items van doorwrochte poëzie in het Spaans; mijn ziel stort zich uit in stukken van isolatie, geluk en een poging een soort liefde te vinden in een pandemie.
En zoals altijd zijn er goede dagen en slechte dagen.
Maar dit is niet wat vierdejaarsstudenten aan de Academie willen horen; ze willen luisteren naar de avonturen uit de wildernis.
“Hoe is het leven buiten?”, vragen ze.

Dit is het deel, waarin ik mij herinner dat de enthousiaste vierdejaarsstudenten vergeten dat ze zich in een soort vissenkom bevinden. Het lerarenteam van professionele kunstenaars bereidt je voor op een gesloten, rigoureuze omgeving die de Academie is en hoe je er in kunt gedijen. Je krijgt ruimte om je dynamisch te ontwikkelen. Het is een constante stroom van reflecties. Nu ik buiten dat experiment sta, is het een enorm verwarrende transitie.

Als ik besluit op hun enthousiaste vraag te reageren, begin ik het verhaal van mijn vreemde april 2020; een van de meest eigenaardige jaren van onze huidige tijd. Ik heb nog steeds foto’s, die tonen hoe gepanikeerd mensen waren en dat er letterlijk geen eten was in mijn dichtstbijzijnde Albert Heijn. Ik bevond me constant in een staat van wanhoop, me afvragend wat mijn toekomst in petto zou hebben. Het was toen, op dat moment van radeloosheid, dat ik besloot het schilderij waar ik obsessief aan werkte op mijn balkon te zetten.
Ik liet het daar staan voor vijf maanden en veertien dagen en dat verlichtte mijn terugkerende nachtmerries.

 

Giulietta Pastorino Verastegui – Sunbathed for more than 100 days

Naast het verbannen van mijn schilderij naar het eindeloze weer, werd ik door een vriend van mij benaderd over een zeer interessant kunstproject. Een kunstproject dat mensen in heel Nederland zou verbinden in een tijd waarin de meesten van ons onzeker waren over de toekomst. Dit kunstproject heeft mij in staat gesteld om de kunstwereld in vele vormen te verkennen. Het project had op dat moment nog geen naam, maar we waren allemaal enthousiast om op de een of andere manier een bijdrage te leveren. Ik ben van de platformmaker naar het communicatieteam, naar de coördinator gegaan. We zijn samen één en gebruiken onze krachten in veel gebieden. Uiteindelijk hielp de “ALL INN – National Fine Arts Graduates Show” me om een doel of een finish te creëren in een wereld waarin ik er destijds geen enkele had.

Toen ik zelf die enthousiaste Academiestudent was, die een recente afgestudeerde vroeg over de wereld buiten, hoorde ik altijd over de wanhoop in het vinden van kansen. Het leidde er altijd toe mij af te vragen wat ik met mijn leven deed. Maar met dit project heb ik hoop gevoeld als geen ander. Buiten alle promotionele uitdrukkingen als “voor het eerst in Nederland” en “175 deelnemende kunstenaars”, die we in het leven hebben geroepen om bezoekers aan te trekken, is het ALL INN-project een prachtig resultaat van enthousiaste, betrokken mensen, die alles eindeloos bespreken.

De discussies varieerden van de visuele identiteit, aspecten van het cureren en de COVID-19 maatregelen, tot onze vakantieplannen en hoe leuk we dit nieuwe muziekalbum vonden of wat iemand aan het breien was tijdens de videovergadering.
We werden vrienden op deze lange reis.

Op een dag in mijn kamer had ik de camera niet ingeschakeld tijdens de algemene vergadering, omdat ik een van die maskers op mijn gezicht had. Ik kwam er mee weg tot ze me allemaal vroegen of ze me konden zien.
Oh ja, ik, met een rozig schoonheidsmasker op de videovergadering.

Voor mij lijkt het schrijven, tekenen en naaien de remedie voor deze tegenslag te zijn. Terwijl de lente langzaam van de grond komt, smelten die slopende onzekerheden van de afgelopen winter weg. Ik dans absurd rond mijn kamer, componeer liedjes om onder mijn douche te zingen, ik blijf die jongen kussen die ooit dacht dat ik hopeloos was en ik koop bloemen om mijn huis op te fleuren.

Ik heb veel te doen en ik ben nog steeds niet begonnen.
Het klinkt belachelijk, maar het Nederlandse belastingstelsel is mijn nachtmerrie. Ik vind er traag mijn weg door en voel me vreemd als ik anderen hoor zeggen: “Oh, het is zo simpel”. De eerste keer dat ik één van die blauwe enveloppen kreeg, voelde ik een sterke, aanhoudende hoofdpijn. Ik was me er inderdaad van bewust dat ik dit op een gegeven moment zou moeten doen. Geen verrassing, maar in deze over het algemeen vreemde pandemische situatie leidt het toevoegen van nieuwe verwarring tot een nooit eindigende draaikolk.
Nog steeds in een of andere duisternis, hervind ik langzaam mijn energie in de namiddag.
Ik ben begonnen mijn schrijfvermogen te verkennen tijdens deze pandemische winterslaap: de eeuwige reflectie, de intense emoties, de diepgang van mijn isolerende hart. Mijn werk heeft me dagelijks geroepen om me te vertellen dat het er is om me te kalmeren en me te troosten. Ik luister luid en duidelijk; de winterwinden zijn overgewaaid, maar wij blijven achter, blijven stilstaan.
Deze vreemde vermoeidheid is nog steeds een trage tromslag, waardoor ik aan mijn dagelijkse werkelijkheid twijfel. De vermoeidheid daagt me uit; door het contact houden met mijn kunstvrienden, realiseer ik me dat velen van ons ertegen strijden. Ondanks dat het belachelijk klinkt, kalmeert de ALL INN-Instagram deze verwarring. De vreemdheid van onze situatie, deze wereld van buitengewoon onzekere omstandigheden in worden geblazen, is voor ons geen vreemde.

Onze onderling verschillende “monologue intérieur”, die dicteert op welke manier we ons zelf en onze artistieke praktijken ter discussie stellen, is voor ons allemaal enorm herkenbaar. In deze afgesloten fantasie staan we niet alleen en daar moeten we ons van bewust zijn. We kunnen niet blijven afdalen in een zwart gat, terwijl we denken: “Is dit alles wat er gaat zijn?”

Voor mij lijkt het schrijven, tekenen en naaien de remedie voor deze tegenslag te zijn. Terwijl de lente langzaam van de grond komt, smelten die slopende onzekerheden van de afgelopen winter weg. Ik dans absurd rond mijn kamer, componeer liedjes om onder mijn douche te zingen, ik blijf die jongen kussen die ooit dacht dat ik hopeloos was en ik koop bloemen om mijn huis op te fleuren. Langzaam kom ik terug mijn voeten, reik ik vanuit de leegte en roepen mijn kunstwerken mij – en ik antwoord. Mijn pigmenten en stoffen waren al deze tijd óók eenzaam, maar dat besefte ik niet. Van de bagagetas in mijn gang, die met 180 meter gepigmenteerde stof, zet ik mijn subtiele poëtische werken voort. Voor het eerst in een lange tijd, word ik opgewekt voor wat de volgende maanden zullen worden.

De gemeenschap die we bij ALL INN hebben gecreëerd biedt een manier om met elkaar te identificeren, niet alleen door de worsteling als plotselinge opkomende kunstenaars, maar ook door deze onconventionele gebeurtenissen om ons heen, waarmee we toevallig leven.Dit langetermijnproject – omdat het op een onafhankelijke manier een terugkerende collectieve verbinding kan worden – heeft mij de gereedschappen voor mijn toekomst gegeven. De Kunstwereld is een vluchtige overgangsgolf; in deze nieuwe realiteit is hij dramatisch verschoven – en we besloten er in mee te gaan. We gaan nog steeds.

In de duisternis, bleef ik. Nu roept de kleur.

 

Giulietta Pastorino Verastegui

What are the pros and cons of taking matters into your own hands?
by Giulietta Pastorino Verastegui

Within the framework of @all_inn_graduates, the upcoming weeks Mister Motley will publish a series of articles written by artists graduated in 2020 from all over the Netherlands. These artists graduated in the infamous Covid-19- year and timidly but in good spirits entered a slowed down art world. Each article departs from a question that occupies these artists and describes personal experiences from their young practice. Eight articles will be published in total. Together they form an invitation to see the exhibition ALL INN – postponed twice – in another daylight.

It’s midnight, the moment when my wrecked soul awakens, and I hear nothing outside of my breathing except the ridiculously exaggerated encounters of my neurons. I had blacked out curtains once, but this time light enters excitedly when I have no patience. Mysteriously, my back aches on my semi-comfortable mattress, my soft pillow smells like smoke even though I do not even smoke, and my plushies abandoned me to the abyss next to my bed.
Life is good; I have started to run outside in the cold for the first time ever.
Yet, I still cannot sleep.
Even when I run, it is difficult to breathe. This recurrent claustrophobic feeling exhausts my organs. Everything is cancelled, or postponed, or just plain dull.
They say the future is today, but it seems like it’s tomorrow.
In this dreary reality, loneliness looms like a foggy Lima morning; grey, humid, and cold. I have sheltered myself away from social media pressures; yet I keep scrolling through the hyper realities of the world, ignoring my own desire to share anything.
Since the world was ending, and this small apocalypse of toilet paper turned out to be “fake news”, I have struggled with my artistic practice. Although I was still surrounded by the Dutch education system at the start of this “impending doom”, “I must tell you that I have not felt safe in that place since my second year. This has impacted the remaining part of my soul throughout the years; my heart has felt its arteries become longer, and its veins become shorter.
I will spill my secret now; I actually have not produced physical artworks in months.
I mean, technically I have; a pigment dyed fabric bookmark for the guy I was dating as a Christmas gift. In the end, as life always goes, I never actually gave it to him because we stopped talking.
After the postponed graduation show, the heaviness of these years has finally come to haunt me. A strange fatigue plagues me, the shadow of loneliness has taken root, and the art world’s utter unpreparedness outside the Academy is just confusing.

 

Giulietta Pastorino Verastegui – Pigmented Fabric

As I woke up and decided to take a long walk around my neighbourhood, my thoughts continued to spiral. Last year at my friend’s pre-exam show, people kept asking me what life outside the Academy was like. “What have you been doing?” they asked, and I smiled and told them that I have been teaching Spanish, apart from any art-related fields. The only “post-academy” class I was provided was lectured by one of the Rijksakademie’s ex-directors. His advice was to appreciate the experiences of different jobs and their complementation into our artistic practice.
The teaching job has helped me understand my native language much better than before and understand its complexity and melody. I am writing almost daily entries in Spanish of intricate poetry; my soul is pouring itself into pieces of isolation, happiness, and trying to find some kind of love in a pandemic.
And like always, there are good days and bad days.
Yet, this is not what fourth-year students still at the Academy want to hear; they want to listen to the adventures of the wilderness.
“What is life outside like?” They ask.

This is the part when I remember that the eager fourth year students forget that they are in kind of a fishbowl. The teacher team of professional artists prepare you for a closed rigged environment that is the Academy and how to flourish in it. You are given a space to dynamically evolve. It is a constant flux of reflections. Now that I am outside of their experiment, it is a wildly confusing transitioning ride.

When I decide to respond to their eager question, I start the story of my strange April 2020, one of the most peculiar years of our current times. I still have pictures of how panicked people were and that there was literally no food in my nearest Albert Heijn. I was always in a state of despair, wondering what my future would hold. It was then, in that moment of desperation, that I decided to put the painting that I was obsessively making on my balcony.

I left it there for 5 months and 14 days, and that alleviated my circulating nightmares. 

 

Giulietta Pastorino Verastegui – Sunbathed for more than 100 days

Apart from banishing my painting to the endless weather, I was also contacted by a friend of mine about a very interesting art project. An art project that would connect people throughout the Netherlands in a time where most of us were unsure about the future. This art project has allowed me to explore the artworld in many shapes and forms. The project at that moment still didn’t have a name, but we were all eager to contribute one way or another. I have gone through platform creator to communications team to Coordinator. We are all in one, using our energies in many areas. In the end, “ALL INN – National Fine Arts Graduates Show” helped me to create a goal or a finish line in a world where I didn’t have any at the time.

When I was that eager Academy student asking a recent graduate about the world outside, I would always hear about the desperation of finding opportunities. It always left me wondering what was I doing with my life. However, with this project, I have felt hope like no other. Outside of all the promotional phrases we have conjured to attract visitors like “For the first time in the Netherlands” and “175 artists participating”, the ALL INN project is a beautiful result of enthusiastic, engaging people discussing everything endlessly.

Discussions would vary from the visual identity, the curation elements, the COVID-19 safety measures, to our holiday plans and how we liked this new music album or what was someone was knitting on the video conference.
We became friends on this long journey.

One day in my room, I hadn’t put the camera on in the general meeting because I had one of those beauty face masks on my face. I was getting away with it until they all asked me if they could see me.
Oh yes, me, with a pinkish beauty face mask on the video conference.

I have started to explore my writing capabilities during this pandemic hibernation: the everlasting reflection, the intense emotions, the deepness of my isolating heart. My work has been calling me daily to tell me that it is here to soothe me and comfort me. I am listening loud and clear; the winds of winter are over us, but standing still we remain.

I have a lot to do, and I still haven’t even started.
It sounds ridiculous, but the Dutch Tax System is my nightmare. I am slowly navigating it, and feeling bizarre when I hear others say; “Oh, it is so easy”. The first time I got one of those blue envelopes, I felt a hard, persistent headache. In fact, I was aware that at some point, I would have to do this. Not a surprise, but in this overall strange pandemic situation, adding another confusion is a never-ending swirl.
Still in some obscurity; I am slowly regaining energies in the afternoon.
I have started to explore my writing capabilities during this pandemic hibernation: the everlasting reflection, the intense emotions, the deepness of my isolating heart. My work has been calling me daily to tell me that it is here to soothe me and comfort me. I am listening loud and clear; the winds of winter are over us, but standing still we remain.

This strange fatigue is still a slowly beating drum, making me question my daily reality. The fatigue challenges me; as I keep in contact with my art friends, I realize that many of us are fighting it too. Even if it sounds ridiculous, the ALL INN Instagram feed calms this confusion. The strangeness of our situation, being blown into this world of exceptional uncertain circumstances, is no stranger to us.

Our various “monologue intérieur” quotes in which we question our very own selves, our artistic practices is hugely relatable for all of us. In this isolative fantasy, we are not alone, and we must be aware of that. We cannot keep spiralling into a black hole thinking “Is this all there is going to be?”

For myself, writing, drawing, and sewing seems to be the remedy for this setback. As the spring slowly soars, those debilitating insecurities of the past winter melt away. I dance absurdly around my room, I compose songs to sing in my shower, I keep kissing that boy that I once thought was hopeless, I buy flowers to lighten up my house. Slowly gaining my feet, reaching out from the void, my artworks come calling – and I answer. My pigments and fabrics were lonely all this time too, and I never realized. From the luggage bag in my corridor, the one with 180 meters of pigmented fabric, I continue my subtle poetic works. For the first time in a long time, I am getting excited for what the next months will become.

The community that we created at ALL INN provides a way to identify with each other not only throughout the struggles as acutely fresh emerging artists but in these unconventional happenings surrounding us in which we happen to live. This long-term project, because it can independently become a recurring jointure of collectivity, has provided me with the tools for my future. The Artworld is an ephemeral transitional wave; in this new reality, it has shifted dramatically – and we decided to ride with it. We are still riding it.

In obscurity, I remained. Now the chrome looms.