Ward Blokland De Wand

17 maart 2015

Haaks aan het eind van de Plompentorengracht staat Moira. De gracht maakt in de stad een openweg voor de zon, waardoor de expositieruimte binnen de hele middag fel wordt verlicht met zonlicht. Ward Blokland komt de deur uit waar net een handgeschreven briefje aan is opgeplakt: “Ik ben vijf minuten weg.” Maar nu ik er ben blijft hij toch even, samen lopen we de expositieruimte binnen, die in twee delen is gehakt.

In de muur zit een vierkant doorkijkje waardoor de helder witte muur die hier evenredig aanloopt fel afsteekt. Op de wand is met touw een vierkant op dezelfde hoogte aangebracht. In het gedeelte van de zaal bij binnenkomst is aan de rechterkant een deel van de muren, plafond en vloer bedekt met pikzwarte stof. Tegen de witte expositiemuren steekt dit gedeelte vervreemdend af. De diepe zwarte kleur geeft een oneindige afstand in de ruimte, ik moet denken aan Anish Kapoor en zijn Descent into Limbo, waarbij een zwarte cirkel op de vloer een oneindig gat lijkt.

Anish Kapoor Descent into Limbo 1992.

Met deze vervreemding als beginpunt loop ik verder de expositie binnen. Gespannen touwen die kris kras door elkaar heen hangen vullen de ruimte. Dankzij de touwen lijkt het alsof er doorzichtbare muren zijn geplaatst. Ward vertelt dat hij het materiaal, de kleur en de dikte van het touw wat hij gebruikt uitzoekt op basis van de ruimte waar hij zijn installatie opbouwt. De kleur van het vlastouw past goed bij de houten vloer en lijkt zwart door het tegenlicht van de zon. Het licht vanuit de ramen waardoor je uitkijkt op de Plompentorengracht valt in geometrische vormen de ruimte binnen. Ward laat op zijn camera zien hoe het zonlicht die middag van links naar rechts naar binnen scheen en zorgde voor nieuwe vlakverdelingen in zijn werk.

Ward vertaalt zijn fascinaties voor ruimtelijkheid en grenzeloosheid uit de natuur naar een fysieke binnenruimte. Hij is begonnen met landschapskunst, waarin hij bijvoorbeeld de illusionaire grens van een horizon wist uit te drukken doormiddel van een horizontale glasplaat tussen twee bomen. In zijn kunst onderzoekt Ward met weinig materiaal hoe de mens op ruimtes reageert. Hij maakt als het ware in het niets een begrenzing. Volgens hem is ruimte meer een kwestie van ervaring dan een vaststaand gegeven. Op verschillende manieren werkt Ward met aanwezigheid en afwezigheid van lichtval en de ontastbaarheid hiervan. Zo geeft de afwezigheid van lichtval in de zwarte stof het idee van een ontastbare wand. Verder geeft het naar binnen schijnende daglicht en het patroon wat hier door ontstaat juist aan hoe vluchtig een verdeling kan zijn.

Vorig jaar maakte Ward een installatie in opdracht voor een bedrijf waarin hij een grote vergaderzaal indeelde in losse afgebakende ruimtes doormiddel van zwarte latten. De vergaderende mensen reageerden alsof het fysiek afgesloten ruimtes waren. Ward laat een foto van dit project zien, en toont de verschillende onderdelen.In feite stelt deze begrenzing weinig voor, maar het psychologische effect van herindeling is groot. Met de installatie in Moira creëert Ward ook een begrenzend effect. Voor kinderen is vrij bewegen totaal geen moeite, vertelt Ward, zij lopen en kruipen tussen de draden door. Met het kind in mijn hoofd loop ik tussen de aan- en afwezige muren, door de minimale kleuren en materiaal een fragiel grafisch geheel.