Verleiden in de Volkskrant
Vandaag, 21 november 2014, staat mijn antwoord op de vraag van de Volkskrant, of ik een presentatie kon geven voor 1 werk. Volgende week vindt de Grote Kunstshow plaats, werken staan op het podium van de stadschouwburg in Amsterdam, een gedicht wordt voorgelezen, een spot erop. Zou het in het museum ook anders kunnen anders dan we gewend zijn? Mijn voorstel is gericht op kijken, langzaam kijken, onthaasting. En op een kennismaking met de denkwereld van de kunstenaar in een visuele beeldenreeks. De tekst in de Volkskrant is van Rutger Pontzen.
Ik wil graag een tekening van Kinke Kooi presenteren. Meestal wordt in een museum een introductie op het werk gegeven in woorden. Dat legt naar mijn idee alles zo vast: zo moet je er naar kijken, dit betekent het. Woorden werken snel absoluut. Ik wil graag een open introductie op het werk geven, een kijkje in de denkwereld van de kunstenaar en een plek waar je in alle rust naar de tekening kunt kijken. De tekenig die aan de ene wand van de ruimte komt te hangen is The Flower and her Inner Focus uit 2014. Daar tegenover komt een beeldenreeks.
De tekening hangt een soort kabinet, gewoon om 1 werk in alle rust te presenteren of bijvoobeeld als inleiding op een expositie met werken van Kinke Kooi.
Om het werk te introduceren is er geen tekst maar een visuele uitleg, een reeks beelden, kleine tekeningen, foto’s een broche, een boek, krantenknipsels die met elkaar de denkwereld van de kunstenaar verbeelden. Alsof het een ontmoeting met de kunstenaar is.
Deze reeks hangt op de muur recht tegenover de tekening. Ik hoop dat het publiek zo op een open manier over het werk kan nadenken en het misschien ook kan verbinden met eigen gedachten en ervaringen.
Regelmatig voel ik me ongemakkelijk als ik door een museum loop, hoe lang kijk je nu eigenlijk naar een werk? Vijf minuten is al lang, voor een werk waar de kunstenaar waarschijnlijk maanden tijd in heeft gestoken. Ik zoek naar een mogelijkheid tot onthaasting. Intens kijken. Graag wil ik kleine houten tafeltjes in het midden van de ruimte plaatsen zodat je kunt gaan zitten en kijken. Geconcentreerd. Er liggen potloden en er is papier, gewoon omdat ik graag iets opschrijf als ik kijk. Maar het gaat er vooral om rust en kijken. Je kunt ook een tafeltje even ergens anders neer zetten, om de beeldenreeks te bestuderen. Of om weg te dromen. In de ruimte klinken bosgeluiden, vogeltjes.
Op de muur tegenover de deur komt een quote en daaronder de naam van Kinke Kooi:
Niets is onzichtbaar, als je maar goed kijkt. Ik vind het prettig om mijn blik te richten op iets dat je niet ziet.
Kinke Kooi
De beeldenreeks heb ik samen met Kinke uitgezocht en opgesteld in haar atelier.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl