Unseen 2015

18 september 2015

Gisterenavond is officieel de vierde editie van de internationale fotografiebeurs Unseen geopend op het Westergasfabriekterrein. De fotografiebeurs is een internationaal platform waar het werk van jong talent wordt getoond, maar er is ook zeker werk van gerenommeerde kunstenaars te aanschouwen. Mister Motley bezocht de beurs en vond bijzondere verhalen, anekdotes en experimenten van fotografen van over de hele wereld. Hieronder volgt een kleine selectie uit de enorme hoeveelheid werken die Unseen de bezoekers te bieden heeft.

Sputnik Photos is een vereniging van Oost Europose fotografen die in 2006 is opgericht. Het doel van de groep is om verhalen te vertellen over Oost-Europa door middel van beeld. 25 jaar na de ineenstorting van de Sovjet Unie, toen de unipolaire samenleving opgehouden is te bestaan, probeert het rijk al jaren de positie in de regio terug te winnen. Zij zijn op zoek naar de macht en hun houding neemt verschillende vormen aan. In de vorm van conflicten, maar ook in de vorm van versnelde nationale identiteitsvorming. De afgelopen zes jaar hebben de Sputnik fotografen mensen gezocht, gefotografeerd en gesproken die leven in voormalige Sovjet landen. Iedere foto is doordrongen van een overkoepelend gegeven. Namelijk dat al deze mensen nog steeds ontzag hebben voor iets dat formeel niet meer bestaat; de Sovjet Unie.

Lost Territories, Sputnik photos

De foto’s die hangen in de stand van de Tom Christoffersen Galerie uit Kopenhagen trekken de aandacht. Het zijn beelden gemaakt door fotograaf Clementine Schneidermann. Op iedere foto is een imitatie van Elvis Presley te zien. Schneidermann reisde de hele wereld over, van South Wales tot de stad Memphis in de Verenigde Staten, zoekend naar gemeenschappen met Elvis Presley fans. Zo is er een foto te zien van een man die de zestig is gepasseerd, om zijn hand draagt hij de beroemde gouden ringen en zijn lijf is gehuld in een witte jas. Hij tuurt de camera in met zijn starende blik. Op een ander beeld is alleen een hoek van een kamer te zien, fel ingeflitst, over de verwarming hangt een wit pak met glitters zoals we die kennen van het beroemde popidool. Of de foto met een jongentje, hij heeft een plastic pruik op zijn hoofd zitten, de kuif van Elvis Presley. Dit is precies het gegeven dat er voor zorgt dat deze foto’s aandoenlijk zijn. Ze verbergen hun droom Elvis voor een dag te zijn niet, voelen zich niet bezwaard, maar zijn trots dat ze een klein beetje op het idool lijken met de onsterfelijke roem, ook al hebben ze hier een pruik van plastic voor nodig.

Clementine Schneidermann

Paulien Oltheten is een fotograaf die balanceert tussen documentaire en fictieve fotografie. Haar werk gaat over de geografie van mensen rechten. In de stand van Fons Welters laat ze diverse boeken en enkele tekeningen zien.

Paulien Oltheten

Naast het ronde hoofdgebouw van de Westergasfabriek is ook nog een gebouw waar verschillende galeries een plek hebben. Op deze locatie is het werk van Laurence Aëgerter bij de stand van galerie Seelevel Amsterdam te bewonderen. Aan de witte houten wanden hangen foto’s uit de serie; Healing Plants for hurt landscapes. Het zijn beelden uit plekken die te kampen hebben gehad met een grote ramp. Persfoto’s van ingestorte huizen, puin, braakliggende terreinen en verwoeste landschappen. Over deze foto’s heeft Laurence Aëgerter planten gelegd. Planten met een helende werking. Dit heeft ze vervolgens weer gefotografeerd. De foto’s zijn zorgzaam- niet alleen door het feit dat de planten een helende werking hebben bij mensen, maar ook omdat de bloemen, takjes en bladeren er voor zorgen dat de rampplekken mooier worden. Tussen al het steen en zand is wat groen te zien. Veel rampen worden veroorzaakt door de natuur, Aëgerter laat zien dat dezelfde natuur de wereld ook weer verzorgt, beter maakt en opbouwt.

Laurence Aëgerter

Op dezelfde locatie is ook het werk van Mohammad Ghazali te zien in Ag Galerie uit Tehran. Fragiele glazen platen staan op plankjes tegen de muur aan. In deze platen zijn kleine polaroid foto’s verwerkt. Abstracte beelden van kleuren die doen denken aan een opkomende zon. Soms is er heel licht een landschap te onderscheiden.

Mohammad Ghazali

Wanneer de bezoeker naar huis gaat kan er het beste gelopen worden langs het werk van Jan Hoek. Buiten op het plein is een meterslange foto van jongens hangend tegen autowrakstukken te zien. Voor deze foto zijn daadwerkelijke wrakstukken geïnstalleerd. Een bewijs dat er op Unseen een enorme diversiteit aan werken te vinden is. Van kleine fragiele analoog gefotografeerde landschappen geëxposeerd in breekbaar glas, tot een installatie waar een immense foto wordt gecombineerd met grove uitelkaar vallende auto’s.