UNDER THE COKE SIGN

24 april 2015

‘Mijn geboorte stad Dordrecht is een belangrijke vorming geweest voor mijn smaak en beeldtaal. Het is een werkstad waar iedereen uit vertrekt die verder wil. Daardoor is het een trendloze stad, althans niet vernieuwend. Het is de stad van de helaasheid der dingen, de matten en raten staartjes en de stad waar de frikandel vandaan komt.’ Schrijft curator en modeontwerpster Nada van Dalen op haar site. In Under the Coke Sign boort Van Dalen doormiddel van het werk van 18 verschillende kunstenaars een nieuwe esthetiek aan.

‘s Avonds op weg naar SBK Dordrecht begin ik te begrijpen wat Van Dalen precies bedoelt met ‘de stad van de helaasheid der dingen’. Veel van de panden aan de Voorstraat staan leeg, met grote roze letters zijn gefrustreerde berichten op de ramen te lezen:’Winkelleegstand hoeft niet, Zara?, H&M?, Bloemenwinkel?, Al 3 jaar leeg.’ Er lopen uitzonderlijk weinig mensen door deze lange straat voor een vrijdagavond.Verderop zie ik wat mensen op straat staan, daar zal het zijn, op nummer 180. Dit keer lees ik op het raam geen advertentie voor een mogelijke winkel die de straat op zal beuren, wel zie ik het decor van een lege snackbar. Gelukkig is deze lege snackbar juist een reactie op de banaliteit van wat ik eerder in deze straat zag. De namen van de kunstenaars in Under The Coke Sign zijn met witte verf op het raam van de kunstuitleen geschreven: Alex Jacobs & Ellemieke Schoenmaker, Akycha Tegelaar, Doris Jongerius, Florian Braakman, Renate Beense, Dennis de Bel, Evelien Mattheij, Jaap Scheeren, Ignace Cami, Kalle Kuikkaniemi, Otto Snoek, Godfried Donkor, Alex Kals, Jochen Roeder, Anne de Vries, Fred van Rijen, Sarah Engelhard.

Under The Coke Sign is volgens Van Dalen typisch Dordrechts. Net als bij de frikandel die in deze stad is uitgevonden, toont de tentoonstelling dingen uit het alledaagse leven waarvan je niet gelijk de schoonheid ziet. Het onderwerp moet misschien niet al te serieus genomen worden, veel van de kunst is erg grappig. Zo kijk ik naar een enorme boze rode kat zittend op een oude tuinstoel (Renate Beense), een 3d geprinte drol (Dennis de Bel) of een gouden vuilniszak (Jaap Scheeren). Van Dalen zocht de kunstenaars bij elkaar, sommigen van hen zijn net afgestudeerd anderen zijn al meer gevestigd, de werken combineert ze in de expositie met werk uit de collectie van SBK Dordrecht.

De dynamische installatie van Evelien Mattheij valt bij binnenkomst gelijk op. Het idee voor het werk kwam toen ze met spijkers aan het spelen was. Een tijdje geleden kreeg ze opeens een hele lading extra stevige tl-buizen cadeau, hierdoor kon ze de ideeën die ze kreeg door het spelen met de spijkers uitvergroten. De buizen zitten met touwtjes aan elkaar en zijn gevuld met neongekleurde balletjes; stuiterballen, kattenballetjes en knikkers. Zowel op de begane grond als op de verdieping trekken mensen doormiddel van touwtjes, de installatie als een trekpop in beweging. Binnenkort wil ze een soortgelijke maar dan grotere installatie maken die het skelet van een ruimte weergeeft en welke ze vervolgens ineen kan laten storten, alsof de ruimte in elkaar zakt. Vorig jaar toonde Motley ook haar bijzondere eindexpositiewerk.

In zijn werk laat Dennis de Bel de ironie van trends zien. Zo is de eerder genoemde 3D geprinte drol van hem, waarbij andere kunstenaars en ontwerpers met de ingenieuste ontwerpen komen voor het 3D printen, hoeft het van De Bel niet zo functioneel. Hiermee probeert hij ons op een andere manier naar ontwerpen spullen doen kijken. Verder maakte hij een app voor het maken van foto’s, deze app werkt alleen als je hard met je telefoon heen en weer schud, met als resultaat dat je foto’s nog nooit zo onscherp zijn geweest.

Van de uit Vlaanderen afkomstige Ignace Cami zijn er twee werken met afbeeldingen van honden te zien. Ties that bind toont een lichtbak waar een Duitse herder op is geprint, daar bovenop licht grof zeezout. Boven de hondenkop staat: ‘FATHER’ en eronder staat: ‘BASTARD’ geschreven in het zout. Waarmee hij een link legt na de bastaardkinderen van na de Tweedewereldoorlog. Een beladen werk, wat door het licht en het materiaal aantrekt. Cami vertelt dat hij merkt dat zijn werk Nederlanders meer aanspreekt dan Belgen, in België wordt zijn werk als beledigend gezien.

Met Under The Coke Sign weet Nada van Dalen vernieuwend te zijn, in de trendloze stad, zoals ze zelf noemt. Na afloop van het zien van de tentoonstelling heb ik op de een of andere manier erg veel zin in friet, waarschijnlijk door mijn laatste blik op de lege snackbar.
De tentoonstelling is nog te zien tot en met 13 juni 2015, kijk ook op de website van SBK Dordrecht.
SBK Dordrecht, Voorstraat 180, 3311 ES Dordrecht.

“Winkel”, gemaakt van sinaasappelkistjes. In het houten huisje hangt kleiner formaat werk en verschillende boeken die te koop zijn bij de kunstuitleen.