Trashy New Age-Noise

Ik was afgelopen maand namelijk op bezoek bij vrienden in Corsica, alwaar ik veel in hun tuin gewerkt heb. Ik heb onkruid verwijderd, een boom gesnoeid en vlak voordat ik weer terug naar Nederland ging, hebben één van mijn vrienden en ik een heuse pergola gebouwd. Ik moet u bekennen; ik heb me sinds tijden niet zo goed vermaakt.

Wat nu precies datgene is wat me zo aantrekt in tuinieren, is me een raadsel. Maar dat lijkt nu ook precies één van de voorwaarden van een passie te zijn; je moet het niet kunnen uitleggen. Als iemand je vraagt waaròm je passie je passie is, hoor je te antwoorden: “Ik heb geen idee, het is nu eenmaal zo.” De reden dat ik allesbehalve verheugd ben over mijn nieuwverworven passie, is dat tuinieren al de passie is van mijn beide ouders.

 Nu delen veel mensen bepaalde passies met hun ouders. Of het nu een passie is voor muziek, een passie voor Zuid-Frankrijk of een passie voor tuinieren, het wordt niet zelden van moeder op dochter of van vader op zoon doorgegeven. En soms worden zelfs hele beroepen doorgegeven. Want hoeveel kunstenaars ken ik wel niet wiens ouders ook kunstenaar zijn? Over het algemeen wordt dit door ouders als zeer prettig ervaren. Ouders zien graag dat je in hun voetsporen treed. Mijn vader is bijvoorbeeld muzikant. Hij reageerde dan ook verheugd toen ik hem een aantal jaren geleden vertelde dat ik met een aantal vrienden een band was begonnen. Hij was blij dat ik, na tevergeefse gitaar- en drumlessen als kind, alsnog in zijn voetsporen trad. Toen hij na het horen van onze eerste CD met geïmproviseerde Trashy New Age-Noise, besefte dat ik allesbehalve in zijn voetsporen was getreden, was het mijn beurt om verheugd te reageren. Want ik wil namelijk helemaal niet in de voetsporen van mijn ouders treden. Ik wil niet dezelfde passies als ze hebben, niet dezelfde interesses hebben of dezelfde smaak. Ik ben juist altijd blij als ik merk hoe verschillend we zijn. Als ik hoor dat mijn vader de muziek die ik maak niet kan waarderen bijvoorbeeld. Of als ik in slaap val tijdens het kijken naar de lievelingsfilm van mijn moeder, maar ook als ze me vertellen dat ze niet zo dol zijn op gerechten uit de Indonesische keuken.

Ik ben van mening dat het je plicht is als kind om verschillend dan je ouders te zijn. Sterker nog, om het compleet tegenovergestelde van je ouders te zijn. Om aan alles waar je ouders van houden, een hekel te hebben. En vice versa. Om van alles waar je ouders op hun beurt een hekel aan hebben, zielsveel te houden. Je hebt namelijk al ontzettend veel gemeen met je ouders. Je hebt dezelfde ogen als je ouders of je loopt op dezelfde manier. En daar kun je ontzettend weinig tegen doen. Je zult je dus op andere manieren moeten onderscheiden. Want wat voor nut heeft het om exact dezelfde persoon als één van je ouders te worden? Ik zorg er bijvoorbeeld altijd voor dat ik niet twee dagen achter elkaar hetzelfde eet of hetzelfde kleur T-shirt draag. Of dat ik niet twee zomers achter elkaar naar hetzelfde land op vakantie ga. Dat er wat variatie inzit. En zo zou je er ook voor moeten zorgen dat twee opeenvolgende generaties mensen niet hetzelfde zijn. Het lijkt me daarom ook zo moeilijk om een tweeling te zijn. Ik heb eens een eeneiige tweeling ontmoet die niet alleen als twee druppels water op elkaar leken, maar ook vaak dezelfde kleding droegen en ook nog precies hetzelfde werk deden. Ik vroeg dan ook aan één van hen: “Wat voor nut heeft het om iemand te zijn die al bestaat?”

Als je uiteindelijk precies zo wordt als je ouders hebben ze destijds geen nieuw mens op de wereld gezet, maar enkel een uiteindelijke vervanger van zichzelf. Die moeiteloos en geruisloos hun plaats kan innemen. Alsof er helemaal niks verandert is. Het enige wat je dan doet is een status quo behouden. Ik ga hier niet beweren dat ik weet wat de bedoeling van het leven is, maar het lijkt me niet erg waarschijnlijk dat de bedoeling van het leven het behouden van een status quo is. Nu zult u zich wellicht afvragen: “Is het niet vervelend om niets gemeenschappelijks met je ouders te hebben? Om het altijd met elkaar oneens te zijn? Nu, dat valt reuze mee. Want, ómdat ik niet zoals hun wil zijn, ben ik elke keer weer opgelucht als blijkt dat we weinig gemeenschappelijks hebben. Ben ik elke keer weer dolgelukkig als we een meningsverschil hebben of elkaar helemaal niet begrijpen.  Ik zou zelfs willen beweren dat ik op dat soort momenten het meeste van mijn ouders houd.

Zo kreeg mijn vader vorige week lucht van mijn nieuwe passie tuinieren. Onmiddellijk vroeg hij me of ik hem kon helpen met het bouwen van een nieuwe kas in zijn tuin. Aanvankelijk stond me dat idee ontzettend tegen. Totdat bleek dat we het absoluut niet met elkaar eens zijn over hòe de kas gebouwd moet worden. Mijn vader staat erop alles van aluminium buizen te maken, terwijl ik liever houten balken gebruik. Pas toen dit meningsverschil duidelijk werd, stemde ik alsnog in om samen met hem de kas te bouwen. Want zolang mijn vader en ik het met elkaar oneens zijn, heb ik er niets op tegen om hem af en toe een handje te helpen.

Foto’s van Lev Lizirov