Torenkamer – MAX SCHULZE

12 januari 2018

Een ochtend in de Torenkamer
Mister Motley bezoekt iedere woensdagochtend de residerende kunstenaar in de Torenkamer van het Vondelpark. Iedere woensdagochtend worden dezelfde vragen gesteld om een beter beeld te krijgen van de plek, de maker en het werk. Waar is hij of zij mee bezig, welke invloed heeft de ruimte en hoe ziet een ochtend er daar eigenlijk uit? Deze week bezoeken we Max Schulze die werk maakt over existentiële vraagstukken, tragische vrouwen en iconen uit de Griekse en Romeinse oudheid.

Wat is je plan voor je Torenkamerverblijf?
Door mezelf af te sluiten van de drukke buitenwereld hoop ik de rust in mijn hoofd terug te vinden die ik nodig heb om nieuw werk te maken. Het leven in Amsterdam kan zo nu en dan erg overweldigend en veeleisend zijn: er is altijd overal iemand waar je op de een of andere manier iets mee moet. Door me met een aantal boeken, wat foto’s en het nodige tekenmateriaal op te sluiten wil ik een nieuwe vlaag van opwinding aanwakkeren die uiteindelijk zal leiden tot een serie tekeningen, gedichten en/of collages en -hopelijk- nog een tijd zal voortduren.

Waar denk je aan als je opstaat in de Torenkamer?
Eigenlijk ben ik helemaal geen ochtendmens. Nog voor ik mijn ogen heb geopend word ik overmand door een gevoel van hulpeloosheid; ik ben me meteen bewust van de verplichtingen die ik heb. In de winter is dat nog honderd keer erger. Ik merk dat ik hier in de Torenkamer aanzienlijk minder last van heb, omdat het enige dat ik er hoef te doen juist dat is dat ik het liefste doe: in alle rust nieuw werk maken! In plaats van me op te winden over de dingen die ik moet doen, kan ik me verheugen op de dingen die ik mág doen.

Wat hoop je vandaag te vinden?
Ik heb al een paar lange wandelingen door het park gemaakt in de hoop dat me een zin (of deel daarvan) te binnen schiet die in mijn hoofd uitgroeit tot een nieuw gedicht. Vroeger maakte ik veel vaker (al dan niet nachtelijke) wandelingen – ook omdat ik daar meer tijd voor had – en dan kon ik na een tijdje in de verte te hebben gestaard bij wijze van spreken een kilometer naar huis sprinten om de dingen die ik verzon op te schrijven. Ik denk dat ik nu ik in Amsterdam woon de verveling mis die aanzet tot wandelen en daardoor minder schrijf. Tot nu toe heb ik nog niet de grote inzichten gehad waar ik op had gehoopt, maar ik zit hier ook nog niet zo lang, dus er is nog hoop. Het tekenen gaat tot nu toe eigenlijk prima, maar mijn beeldende en geschreven werk zijn van grote invloed op elkaar, geven elkaar context en betekenis, dus er zal nog het een en ander moeten gebeuren.

Welke wending heeft deze plek gegeven aan je werk?
De eerste uren waren erg onwennig en confronterend. Zonder alle ruis van de stad merk je ineens hoeveel lawaai er eigenlijk vast zit in je hoofd. Ik ben meteen verwoed gaan tekenen en schrijven, maar daar kwam in eerste instantie niet veel zinnigs uit – het was een soort afleidingsmanoeuvre. Ik moest echt even diep graven en mezelf dwingen alles op een rijtje te zetten voor ik begon met produceren. Best een pijnlijk moment, maar ik heb er veel van geleerd.