Spel

‘Mijn vriendin keek mij samenzweerderig aan en stelde voor het zwembadtrappetje weg te halen.’ Lena van Tijen schrijft dat voordat ze wist wat ‘sadist’ betekende, ze er een was. In het essay Luxueus ten onder onderzoekt ze het verschil tussen menselijk lijken en menselijk zijn. Aanleiding hiervoor is de tentoonstelling Whatever Remains Unchanged is Already Dead van Diana Gheorghiu, Jill Verweijen en Linnéa Gerrits die vanaf vrijdag 27 september te zien is bij Das Leben am Haverkamp in Den Haag.

Deze zomer rapporteren onze schrijvers over de werken die ze op vakantie tegenkomen. Laure van den Hout liet zich overrompelen door de wanden van Ghislaine Leung’s tentoonstelling in Kunsthalle Basel die zijn gevuld met kleurvakken. Deze vlakken dienen als maatstaf. ‘In Leave (2024) representeert het roodgeschilderde vlak de 118 dagen tussen Leung’s voorlaatste tentoonstelling en deze. Het oranje vlak dat zich in het rood bevindt: de 37 dagen die Leung met onbetaald ziekteverlof moest na haar operatie. Zo symboliseren ook de andere vlakken op de overige twee muren de slechte arbeidsomstandigheden in de kunstwereld, in de vorm van situaties die Leung aan den lijve ondervond.’

Deze week is Roland Schimmel te gast bij Kunst is Lang. Roland is bekend geworden met grote muurschilderingen, waarin je blik vaak als eerste valt op de zwarte cirkels die zijn aangebracht op een lichte achtergrond. Vervolgens verschuift de aandacht naar witte cirkels, omgeven met halo’s in de kleuren waarin licht uiteenvalt, zoals geel, groen, blauw en paars. En dan komt het visuele spektakel in een stroomversnelling: de nabeelden die zich op je netvlies hebben geprent, vermengen zich met de feitelijke schildering, en verschijnen en verdwijnen voor je geestesoog.

Deze week is Marieke Coppens te gast bij Kunst is Lang. Haar werk neemt bij elk project een andere verschijningsvorm aan: de ene keer staat ze als goeroe van haar eigen zevenhoek-vererende-sekte in een installatie waarin je tegen betaling “700% healing guarantee” ontvangt, een andere keer laat ze een meterslang tapijt van twee vechtende paarden borduren. Haar nieuwste werk heeft de vorm van een boek gekregen, met de curieuze titel: niet het uiterlijk voor goede vriendschappen net als de tongen van de honden. Wat Mariekes werken gemeen hebben, is dat ze het element verwarring in zich dragen, en vaak een getalsmatige basis hebben.

Deze week is Juha van ‘t Zelfde te gast bij Kunst is Lang. Juha werkt als DJ, docent, filmmaker en organisator met het idee van collectieve creativiteit. Bijvoorbeeld in het ontwerpen van clubavonden waarin iedereen volledig zichzelf kan zijn en bijdraagt aan een open sfeer, in workshops die draaien om de vraag hoe je de clubscene klimaatrechtvaardig kunt laten opereren, maar net zo makkelijk in een collage-documentaire waarin langere historische lijnen van collectieve creativiteit worden aangewezen: van zwarte jazzmusici in het Amsterdam van de jaren ‘20 uit de vorige eeuw, via ideeën van de Dada beweging, CoBrA, en Provo’s, tot het ontstaan van een iconische vrijplaats als de Amsterdamse discotheek RoXY.

Deze week is Koen Taselaar te gast in Kunst is Lang. Het werk van Koen bestaat naar eigen zeggen uit het stapelen van motieven. Soms letterlijk, in het geval van een silhouet-sculptuur van een slak bovenop een olifant, als onderdeel van een groep totempaal-achtige beelden. Maar ook figuurlijk, binnen zijn vaak psychedelische wandtapijten, vormen verschillende motieven het totaalbeeld. Neem het acht-en-een-halve-meter lange werk over de geschiedenis van Bauhaus: letterlijke verwijzingen naar het gedachtengoed worden vermengd met avatar-achtige poppetjes, met de cactussen die oprichter Walter Gropius verzamelde, met dansende letters en sterren, en met langs de rand een kader van abstracte vormen en kleuren. De stapeling gaat door tot er een werk is ontstaan dat verrast, nét iets te vol is en ook een tikkeltje lelijkheid heeft.

De tentoonstelling Double Plus Good in Nest toont kunstwerken die het resultaat zijn van bijzondere, eenmalige samenwerkingen tussen kunstenaars. Naar aanleiding van hun bezoek aan Double Plus Good reflecteren Fiep van Bodegom en dichter Asha Karami op hoe zij samenwerking zouden definiëren en komen ze te spreken over die ene keer dat ze zelf samen zouden werken.