Femmy Otten doet met haar werk een oproep het allerpersoonlijkste voorop te stellen en kwetsbaar te durven zijn. Roxane Soudagar, die zich naar eigen zeggen meer op haar gemak voelt in een felle politieke discussie dan in een intiem, kwetsbaar gesprek, bezoekt voor De ontmoeting Ottens tentoonstelling We Once Were One. ‘[…] Hoezeer ik het ook toejuich dat we als samenleving niet al te preuts zijn, persoonlijk vind ik het al te veel gevraagd om naar een sauna te gaan, met al die lichamen om me heen. Dus daar sta ik dan, omringd door sculpturen en tekeningen van vulva’s, tongen, penissen en zwangere buiken. Om het mezelf nog iets moeilijker te maken, heb ik juist deze tentoonstelling uitgekozen om met een willekeurige bezoeker te bekijken.’

Nederlandse kunstenaars en curators gaan al decennialang relaties aan met de dichtbevolkte stad van de VS die tevens geldt als het kolkende centrum van de Amerikaanse kunstwereld. Of gaat dat niet langer op? En: is het nog wel haalbaar om je in het peperdure en grondig gegentrificeerde New York te vestigen? ‘In New York  mag iedereen werk maken, ook al is het bagger.’

Voor De ontmoeting bezoekt Fabienne Rachmadiev samen met Jeff Diamanti, onderzoeker en assistant professor Environmental Humanities aan de Universiteit van Amsterdam, de tentoonstelling Charging Myths in Framer Framed. Ze bespreken de zelfrechtvaardiging die grote bedrijven toepassen om extractie van grondstoffen te legitimeren, hoe het narratief van energietransitie andere motieven kan vertroebelen en de gevolgen die gepaard kunnen gaan met schaal.

De natuurtaferelen van Jessica Skowroneck zijn met zwierige, energieke kwaststreken geschilderd. Ze bevinden zich vaak op de grens van abstractie en figuratie. Haar meest recente werk bestaat volgens Jessica uit ‘innerlijke landschappen’: er is een verband tussen de woeste Zweedse natuur waarin ze is opgegroeid, het platte Nederland waar ze nu woont en de kwesties die haar op het moment van schilderen het meest bezighouden.

Deze week is Jop Vissers Vorstenbosch te gast bij Kunst is Lang. Jop is naar eigen zeggen een ‘schilder die er van alles bij verzint.’ Bijvoorbeeld door zijn schilderijen te tonen in zelfgebouwde sculpturale omgevingen, die een sterk bepalende context toevoegen, maar ook door een lichtbak als basis te nemen en er verschillende lagen beschilderd plexiglas voor te plaatsen.

De schilderijen van Dagmar Baumann ogen karig en krachtig. Ze zijn weloverwogen in een sterk gebaar gemaakt. ‘Als je nog minder wilt schilderen dan dit, moet je de kwast niet in de verf dopen,’ schrijft Alex de Vries. Hij bezocht het atelier van Dagmar en ging met haar in gesprek over haar schilderijen, en over de bewegingen die erachter schuilgaan.

Deze week is Lise Sore te gast bij Kunst is Lang. Lise maakt tekeningen van diens naakte lichaam, die soms metersgroot bungelen in een ruimte, met grafiet op doorschijnende doek. Deze zwart-witte tekeningen zijn de directe vertaling van een foto, genomen op een moment dat Lise een heftige emotie doormaakt.

Deze week is Marenne Welten te gast bij Kunst is Lang. Voor haar schilderijen, tekeningen en collages grijpt Marenne terug op de situaties waarin grotere, maatschappelijke verhalen raken aan haar persoonlijke leven. Ze verbeeldde bijvoorbeeld in pasteus opgezette werken fictieve bewoners uit een voormalig ‘oudemannenhuis’ in Breda: de uitgerangeerde senioren die in een sobere opvang werden geplaatst, en in zijn jeugd een schrikbeeld vormden voor haar vroeg overleden vader.