Lisanne van Sadelhoff toog naar Nieuwegein om een bezoek te brengen aan Museum Warsenhoeck dat een regionale historische collectie beheert. Ze raakt in gesprek met Frank Seller die van alles weet te vertellen over de bijzondere collectie rouwborden die in het museum te zien zijn en de verhalen die daarachter schuilgaan.
Seline Buttner’s interactieve Meiospore leert de toeschouwer zich bescheiden op te stellen; alleen dan blijven de doolhofachtige patronen groeien en vibreren. Het kunstwerk maakt een onuitwisbare indruk op Ischa Borger: het doet ervaren dat wanneer je jezelf als centrum en maatstaf van de wereld ziet, je over andere levensvormen heen loopt.
Alex de Vries ging op atelierbezoek bij Joran van Soest. ‘Ik wil met mijn werk graag mezelf overstijgen en een plek voor reflectie maken waar anderen zich ook in kunnen vinden. Dat communicatieve aspect is erg belangrijk voor waar ik met mijn werk naar toe wil. Het is ook iets dat doorspeelt in het wel en niet begrijpen van anderen. Ik denk namelijk dat iedereen moeite heeft elkaar te begrijpen, en dat de ruimte om elkaar te begrijpen niet altijd vanzelfsprekend is.’
Minke Schönthaler krijgt het plaatsvervangend benauwd als ze in het videowerk Hydrocarbon Man ziet hoe iemand zich ‘wast’ met de dikke, vieze rook van uitlaatgassen. Hoewel er pas veel later een woord werd bedacht voor wat ze toen ervoer, brengt het zien van Hydrocarbon Man haar terug naar het moment dat haar moeder haar vertelde dat plastic giftig is.
Ruben Jacobs toog naar Ruigoord om De Oase van Verwondering te beleven, en vroeg zich af of er nog wel ruimte is voor onbevangen verwondering in deze apocalyptische tijden. Hij gaat een verbinding aan met kunstwerken van Four Siblings, Ambassade van de Noordzee en Bryony Dunne. ‘Zonder zintuigelijke waarneming blijft de ecologische crisis abstract en een (hernieuwde) verbinding tot de aarde onmogelijk. We zijn en blijven uiteindelijk, ondanks al onze technologische snufjes, lijfelijke wezens, net als de rest van het dierenrijk.’
Samen met Auke Hulst bezoekt Carmen van Bruggen het Tschumipaviljoen in Groningen. Daar roept A House to Inherit: Postcards From the Future van Olivia D’Cruz en Marina Sulima vragen op over tijdreizen, de Apocalyps, klassieke denkfouten over de toekomst en welke rol er is weggelegd voor kunst als het gaat om het kunnen voorstellen van een alternatieve toekomst.
In de rubriek Gevonden voorwerpen lichten Motley-auteurs een kunstwerk toe dat zij recent zijn tegenkomen. Een werk dat opvalt door zijn uitbundige verschijning of juist verrast door zijn subtiliteit. Vandaag schrijft Laure van den Hout over Pushing a wave, part IV (Tabula Rasa) van Thijs Ebbe Fokkens.
Het Resort vroeg drie kunstenaars te verblijven in zwaar door de aardbevingen getroffen Slochteren voor een residentieproject. De kunstwerken die dat opleverde zijn nu te zien in Greenfields / Subsurface: een tentoonstelling als wandelroute op het Kultuureiland in Siddeburen. Carmen van Bruggen bezocht de kunstwerken en reflecteert op wat zowel letterlijk als figuurlijk onder de oppervlakte speelt: gas, bevingen en politieke taalspelletjes.
In deze terreinverkenning onderzoekt kunstenaar Richtje Reinsma hoe een geluidskunstwerk je een route kan laten afleggen door je lichaam. ‘Behalve opwinding over de bewegingsvrijheid die de geluidswandeling als medium biedt, is er ook een droefgeestiger drijfveer om het lichaam in te willen trekken. Zo lang ik me kan herinneren word ik zo nu en dan overvallen door het vervreemdende gevoel dat ik niet precies weet waar ik me nu precies bevind, in mijzelf.’
Henry Moore (1898-1986) sleepte schelpen en drijfhout mee naar huis. Met de inspiratie die hij uit de natuur haalde, vormen zijn beelden een afdruk van het Engelse landschap. Maureen Ghazal bezocht een overzichtstentoonstelling van zijn werk in Museum Beelden aan Zee en raakte in gesprek met bezoeker Henk. ‘Twintig jaar geleden zou dit figuratieve werk mij hebben aangetrokken maar inmiddels heb ik een persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt’.
In Plantiarchy wordt de wereld in letterlijke zin ontregeld, met een enorm bos, gemaakt van pulp, dat ondersteboven door alle kamers van kunstruimte Marres in Maastricht groeit en woekert. Kunstenaar Daan Couzijn ging in gesprek met Valentijn Bijvack, directeur van Marres, over het gedachtegoed dat schuilgaat achter deze tentoonstelling.
Met journalist en columnist Hizir Cengiz bezoekt Maureen Ghazal niet één maar twee tentoonstellingen in het Amsterdamse Foam. Het werk van Ece Gökalp (1988) stelt het landschap centraal, terwijl Ara Güler (1928-2018) vooral mensen fotografeerde. Die combinatie roept vragen op over wie of wat de drager is van het verhaal. ‘Ik vind dat de mens te vaak tot hoofdpersoon wordt gemaakt.’
In de reeks Kunst is Collectief ging de redactie in gesprek met Questions Collective, De School, De Onkruidenier, BOG., Lowrey Foley McClane, Club Gewalt, Pink Pony Express, We Make Carpets, BOYBAND, de literaire boyband, Jeanne van Heeswijk en Collectief Z o m e r e n. Hoe geven zij het ‘samen’ vorm? Wat zijn de overwegingen, twijfels, frustraties en overtuigingen die komen kijken bij verschillende vormen van collectiviteit? Naar aanleiding van deze inspirerende gesprekken reflecteert de redactie van Kunst is Collectief op (wat er ten grondslag ligt aan) de behoefte een collectief (te) vormen of een collectieve beweging op gang te brengen en wat er in de praktijk bij komt kijken.
Voor de podcast Kunst is Collectief ging de redactie in gesprek met Questions Collective, De School, De Onkruidenier, BOG., Lowrey Foley McClane, Club Gewalt, Pink Pony Express, We Make Carpets, BOYBAND, de literaire boyband, Jeanne van Heeswijk en Collectief Z o m e r e n. Hoe geven zij het ‘samen’ vorm? Wat zijn de overwegingen, twijfels, frustraties en overtuigingen die komen kijken bij verschillende vormen van collectiviteit? Naar aanleiding van deze inspirerende gesprekken reflecteert de redactie van Kunst is Collectief op (wat er ten grondslag ligt aan) de behoefte een collectief (te) vormen of een collectieve beweging op gang te brengen en wat er in de praktijk bij komt kijken.
Maurits de Bruijn schreef naar aanleiding van de sciencefictiondocumentaire Once an alien van Semâ Bekirović een essay over de vervlechting van ogenschijnlijke tegenstellingen: zwaarte en licht(heid). ‘Voor ouders als die van Semâ en mij moeten nieuwe werelden worden geschapen, omdat de huidige hen nooit heeft verwelkomd, hen niet begrijpt.’
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl