Deze week is Elma Čavčić te gast bij Kunst is Lang. In de schilderijen en collages van Elma is de Bosnische burgeroorlog uit jaren ‘90 altijd aanwezig. Soms op de voorgrond, in de vorm van geweren of silhouetten van soldaten, soms in verhulde, sluimerende vorm op de achtergrond, wanneer je op het eerste gezicht een zorgeloze familiepicknick bij een rivier ziet afgebeeld – totdat je ziet dat de lichamen in het water niet zwemmen maar drijven.
In aflevering veertien van Kan niet bestaat niet gaat Maurits de Bruijn in gesprek met Charl Landvreugd over het droomwerk dat hij tot op heden niet gerealiseerd heeft: een muziekstuk dat verschillende culturele achtergronden in een nieuwe vorm samenbrengt. Daarnaast vertelt Landvreugd over hoe hij als Hoofd Onderzoek en Curatorial Practice bij het Stedelijk Museum in Amsterdam ruimte creëert voor anderen, en hoe hij op een artistieke manier probeert wetenschap te bedrijven en met artistieke methodes kijkt naar hoe het museum aankoopt en beleid maakt.
Alex de Vries bezocht het atelier van David Maroto. Voor hem is schrijven een beeldend middel waarmee hij zich als kunstenaar uitdrukt. Zijn werk bestaat uit de verbeelding van daadwerkelijke handelingen die we uitvoeren om anderen te bereiken, om ze aan te raken en om door te geven wie we zijn om niet te worden vergeten. ‘Ik heb geen kinderen en dus geen genesis. Ik kom ergens uit voort dat verdwijnt als ik er niet over schrijf. Ik moet de herinnering levend houden.’
Lesia Topolnyk won de Prix de Rome Architectuur 2022 met haar werk No Innocent Landscape, een project over de MH17-ramp. Maurits de Bruijn zocht Lesia op en sprak met haar over hoe ze als architect zoekt naar mogelijkheden tot transformatie, om zo een collectief genezingsproces tot stand te kunnen brengen. ‘Ik wil het perspectief verschuiven, door de wereld vanuit andere ogen te bekijken. Voorbij het menselijke. Een andere omgang vinden met trauma, dat is een utopische of artistieke vraag.’
Op een regenachtige dinsdagochtend worden in Amsterdam-Oost de Stolpersteine gelegd voor de oudtante van Ko van ‘t Hek, en die voor haar broer en haar ouders. De messing steentjes van tien bij tien centimeter zijn een project van kunstenaar Gunter Demnig, die vond dat het herdenken een steeds meer officiële, voorspelbare plechtigheid was geworden waar de betekenis uit dreigde te verdwijnen. ‘Er ligt een belangrijke vraag,’ schrijft Ko. ‘Hoe vertellen we het verhaal van de Holocaust? Hoe vertellen we het aan volgende generaties? Hoe vertellen we het zo dat zowel de kennis als het gevoel van verschrikking doorgegeven wordt?’
In aflevering acht van Kan niet bestaat niet gaat Maurits de Bruijn in gesprek met Lisa Ijeoma over haar idee om een groots, ruimtevullend werk te maken. Een decor, los gebaseerd op haar eigen leefomgeving, geïnspireerd door de Duitse stille film 𝘋𝘢𝘴 𝘊𝘢𝘣𝘪𝘯𝘦𝘵 𝘥𝘦𝘴 𝘋𝘳. 𝘊𝘢𝘭𝘪𝘨𝘢𝘳𝘪, een plan dat tot op heden te groots, te duur en te tijdrovend bleek.
Persis Bekkering bezocht Rewinding Internationalism met schrijver Frank Keizer, een tentoonstelling over de manieren waarop ideeën en verhalen uit de jaren negentig vandaag nog doorwerken. Ze komen beiden uit 1987, en hebben de negentiger jaren min of meer op dezelfde manier beleefd; ze keken naar School TV en het Jeugdjournaal, zongen protestants-christelijke liedjes, maakten zich druk over zure regen, de ozonlaag en de Balkanoorlogen. De tentoonstelling geeft een heel ander, pluriform gezicht aan het vervlogen decennium: middels de mijnstakingen in Nice, de sluiting van de Philips-fabrieken in Eindhoven, Chileens verzet, en diverse AIDS-actiegroepen in Amerika en Zuid-Afrika.
In aflevering XVII van De ontmoeting gaat Alma Mathijsen met kunstenaar Mieke Hessels naar When life gives you lemons, squeeze them out in the eyes of your abuser in het Nederlands Fotomuseum.
In de derde aflevering van de podcast Kan niet bestaat niet vertelt de Palestijnse kunstenaar in gesprek met Maurits de Bruijn over de keuze om zich terug te trekken uit een researchgroep die zich bezighield met het realiseren van een herdenkingsmonument voor de Nakba in Rotterdam.
In 1948 bij het uitroepen van de staat Israël, werden de Palestijnen verdreven van hun huis, haard en eigen land. Susanne Khalil Yusef legt de Palestijnse diaspora vast in haar werk, een geschiedenis waar zij zelf ook onderdeel van uitmaakt. Hanne Hagenaars bezoekt haar in haar atelier.
Tomorrow Girls Troop is een intersectioneel feministische groep is verspreid over de hele wereld en focust zich op genderongelijkheid in Japan en Korea. Het collectief formuleert activisme als een artistieke daad.
In de online tentoonstelling die beeldend kunstenaar Artun Alaska Arasli voor Mister Motley samenstelde, legt hij een parallel bloot tussen acteurs op theaterpodia en wilde dieren in de kooien van dierentuinen. ‘Een kooi is een artificieel construct, zoals het theaterpodium dat is; de vroegste dierentuinen – die ooit werden opgetuigd in de tuinen van koninklijke families- werden gezien als de eerste theaters van het wild, waarin dieren werden gedwongen dierlijk gedrag te vertonen.’
Deze week is Atousa Bandeh Ghiasabadi te gast bij Kunst is Lang. In haar werk speelt haar geboorteland Iran vaak een rol: in een associatieve video met mijmeringen om er een stuk grond te kopen, of in een schilderij waarin ze zichzelf vastlegt als presentator van het journaal, vanwege de onvermijdelijke vraag om te duiden wat er in Iran gebeurt. Als stadstekenaar van Amsterdam brengt ze situaties van onvrijheid in beeld, terwijl ze aan haar beeldscherm gekluisterd zit om met zorgen en hoop de protesten voor vrijheid te volgen, die op dit moment door dappere Iraanse vrouwen worden gehouden.
Kunsthistoricus Robbie Schweiger bezocht de veertiende editie van de Europese nomadische biënnale Manifesta, die voor deze editie verspreid door de stad Pristina (Kosovo) neerstreek.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl