‘Ik heb het gevoel dat wij ‘rond’ fungeren, daarbuiten is veel vierkante shit waarmee we moeten dealen.’ In de vierde aflevering van Kunst is Collectief is BOG. te gast. BOG. werkt vaak collectief: samen bedenken ze de concepten, schrijven ze de teksten, creëren ze het toneelbeeld, staan ze op het podium en vormen ze de organisatie.
Femmy Otten doet met haar werk een oproep het allerpersoonlijkste voorop te stellen en kwetsbaar te durven zijn. Roxane Soudagar, die zich naar eigen zeggen meer op haar gemak voelt in een felle politieke discussie dan in een intiem, kwetsbaar gesprek, bezoekt voor De ontmoeting Ottens tentoonstelling We Once Were One. ‘[…] Hoezeer ik het ook toejuich dat we als samenleving niet al te preuts zijn, persoonlijk vind ik het al te veel gevraagd om naar een sauna te gaan, met al die lichamen om me heen. Dus daar sta ik dan, omringd door sculpturen en tekeningen van vulva’s, tongen, penissen en zwangere buiken. Om het mezelf nog iets moeilijker te maken, heb ik juist deze tentoonstelling uitgekozen om met een willekeurige bezoeker te bekijken.’
Wat betekent het om een collectief te zijn? In de tiendelige podcast Kunst is Collectief – de speciale voorjaarsreeks van Kunst is Lang – gaat presentator Luuk Heezen tien weken lang een uur de diepte in met steeds een ander collectief. Hoe ziet hun samenwerkingsstructuur eruit? Noemen ze zichzelf eigenlijk wel een collectief? Hoe verhouden de afzonderlijke leden zich tot het geheel? Hoe neem je gezamenlijk beslissingen?
In aflevering achttien van Kan niet bestaat niet gaat Maurits de Bruijn in gesprek met schrijver, kunstenaar en filmmaker Annelein Pompe. Ze neemt ons mee in haar ambigue relatie met de kunstacademie, hoe ze het heeft ervaren om op jonge leeftijd te studeren en het belang van lef voor kunstenaarschap.
‘Sleep, you […] sleep, you.’ Tijdens haar periode in Kunsthuis SYB onderzocht kunstenaar Sanne Kabalt met haar vijf maanden oude dochter de werking van slaapliedjes, die niet zelden een duistere of bezwerende ondertoon kennen. Ze schreef er een poëtisch essay over. ‘Wie moeder wordt kan nauwelijks om een zekere verwevenheid heen, tussen het dagelijkse, het zorgende, en het makerschap. In het onderzoek naar lullabies vervaagt de – toch al flinterdunne – grens tussen moeder en maker die ik in eerste instantie nog poogde te bewaken. Ik weet nu echt niet meer wanneer ik het één ben en wanneer het ander.’
In aflevering veertien van Kan niet bestaat niet gaat Maurits de Bruijn in gesprek met Charl Landvreugd over het droomwerk dat hij tot op heden niet gerealiseerd heeft: een muziekstuk dat verschillende culturele achtergronden in een nieuwe vorm samenbrengt. Daarnaast vertelt Landvreugd over hoe hij als Hoofd Onderzoek en Curatorial Practice bij het Stedelijk Museum in Amsterdam ruimte creëert voor anderen, en hoe hij op een artistieke manier probeert wetenschap te bedrijven en met artistieke methodes kijkt naar hoe het museum aankoopt en beleid maakt.
Lesia Topolnyk won de Prix de Rome Architectuur 2022 met haar werk No Innocent Landscape, een project over de MH17-ramp. Maurits de Bruijn zocht Lesia op en sprak met haar over hoe ze als architect zoekt naar mogelijkheden tot transformatie, om zo een collectief genezingsproces tot stand te kunnen brengen. ‘Ik wil het perspectief verschuiven, door de wereld vanuit andere ogen te bekijken. Voorbij het menselijke. Een andere omgang vinden met trauma, dat is een utopische of artistieke vraag.’
Op een regenachtige dinsdagochtend worden in Amsterdam-Oost de Stolpersteine gelegd voor de oudtante van Ko van ‘t Hek, en die voor haar broer en haar ouders. De messing steentjes van tien bij tien centimeter zijn een project van kunstenaar Gunter Demnig, die vond dat het herdenken een steeds meer officiële, voorspelbare plechtigheid was geworden waar de betekenis uit dreigde te verdwijnen. ‘Er ligt een belangrijke vraag,’ schrijft Ko. ‘Hoe vertellen we het verhaal van de Holocaust? Hoe vertellen we het aan volgende generaties? Hoe vertellen we het zo dat zowel de kennis als het gevoel van verschrikking doorgegeven wordt?’
In deze zevende aflevering van Kan niet bestaat niet gaat Hallet in gesprek met Maurits de Bruijn over het erven van een familiearchief, hoe het is om een verkocht kunstwerk los te laten en kunstenaarspraktijk als een fulltime job.
“Door gebruik te maken van je eigen lichaam als materiaal is performancekunst een directe daad van dekolonisatie. Er zit een bepaalde vrijheid in die veel macht heeft en hard nodig is,” legt de Cambodjaans-Amerikaanse kunstenaar uit wanneer haar wordt gevraagd waarom ze voor performancekunst kiest. Het is niet haar bedoeling om provocerend werk te maken, maar door zichzelf en het publiek nauw te betrekken in haar interventies, worden diepgewortelde, kwalijke patronen snel blootgelegd.
Deze week is Inderjeet Sandhu te gast bij Kunst is Lang. Inderjeet zoekt met zijn objecten naar een nieuwe esthetiek, die het gevoel uitdrukt zich ergens thuis te voelen – een gevoel dat niet vanzelfsprekend is als je opgroeit binnen een Indiaas gezin in een oer-Hollands dorp.
In de rubriek Gevonden voorwerpen lichten Motley-auteurs een kunstwerk toe dat zij recent zijn tegenkomen. Een werk dat opvalt door zijn uitbundige verschijning of juist verrast door zijn subtiliteit. Vandaag is dat Tegenspoed van Dirk-Jan Visser.
Razia Barsatie gebruikt tekeningen, videowerk, beelden van fragiel en doorschijnend tapioca-meel, en sterk geurende kruiden als kerrie en kurkuma om een gevoelswereld te scheppen. Het is haar zorgvuldige manier om onderwerpen bespreekbaar te maken die tot op de dag van vandaag als taboe gelden binnen een strenge Hindoestaans-Surinaamse opvoeding.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl