Met de Kunst is Lang-reeks geschiedenis, migratie en conflict licht Mister Motley afleveringen uit waarin de diaspora, institutioneel geweld en onthechting centraal staan. In deze aflevering hoor je Inderjeet Sandhu die opgroeide in een Indiaas gezin dat was gevestigd in een oer-Hollands dorp. Hij maakt objecten die het midden houden tussen kunst en design en schurende ideeën overbrengen. Met zijn beelden tast hij naar een nieuwe esthetiek, die draait om het gevoel ergens thuis te zijn. 

De vader van Merel Bem kwam op de fiets ten val. In de ambulance of in het ziekenhuis werd zijn kleding opengeknipt. Even later kreeg hij een hemelsblauwe pyjama aan. In haar essay gaat Merel in op het autobiografische verhaal dat kleding ons kan vertellen. ‘Als je alle kleding die je ooit in je leven hebt gehad, alle babyschoentjes, winterjassen en trouwjurken, bij elkaar zou zoeken, zou je je autobiografie hebben.’  

Deze week is Nastaran Razawi Khorasani te gast bij Kunst is Lang. In haar voorstellingen bleef ze jarenlang weg van thema’s die samenhangen met het Iran waar ze als kind met haar ouders vandaan vluchtte. Maar in haar recentere werk is onvrijheid een thema geworden, bijvoorbeeld in het stuk This is not a dance, dat tot eind november op Nederlandse podia te zien is: op deels documentaire en deels poëtische wijze maakt Nastaran invoelbaar wat het voor Iraniërs betekent om te dansen, terwijl het officieel verboden is en ernstige gevolgen kan hebben.

Deze week is Oeke Hoogendijk te gast bij Kunst is Lang. Oeke is documentairemaker, die furore maakte met onthullende films waarin kunst een belangrijke rol speelt als Het nieuwe Rijksmuseum, Mijn Rembrandt en De schatten van de Krim. Haar films ontsluiten werelden die normaal gesproken gesloten blijven, en waarin Oeke met een scherp oog voor schoonheid, conflict en menselijk gedrag vastlegt wat ze aantreft. Dat liet ze ook zien met Housewitz, het portret van haar moeder, die tientallen jaren als kluizenaar op één verdieping van haar woning leefde, en enkel via haar computer en televisie de wereld verkende.

De muze van Liv Liberg is zonder twijfel haar zus Britt die ze al vijftien jaar lang fotografeert. Het meest recente werk van hun moeder, kunstenaar Marliz Frencken, lijkt een verbintenis aan te gaan met Liv’s foto’s want Marliz schildert nu het liefst Britt en ook in die portretten spelen kleding en houding een rol. ‘Mijn moeders werk was voortdurend de verbeelding van de vrouw die zij heeft gemist in haar leven en waar ze naar op zoek was, die zoektocht heeft zij aan ons doorgegeven.’