‘Ziek zijn betekent vooral veel en vaak in wachtkamers zitten,’ schrijft Mirthe Berentsen. ‘In ruimtes met folders over aanpassingen van levensstijlen en weekbladen met doorzonlevens. Ondanks de frisse en bemoedigende kleuren van de muren zijn het geladen en beladen ruimtes, waaruit je niet kunt ontsnappen.’ Maar gelukkig zijn veel ziekenhuizen de trotse eigenaars van uitzonderlijke kunstcollecties.
Vandaag is Bart Lunenburg te gast bij Kunst is Lang. Zijn werk begint bij architectuur: hoe is de tekentafelvisie van een architect in de praktijk beïnvloed door de gebruikers van een gebouw, of hoe hebben epidemische ziektes invloed op hoe we een gebouw inrichten?
Maurits de Bruijn signaleert sinds kort op minder verwachte plekken zwammen, schimmels en paddenstoelen. En wel in het werk van Björk, Suzanne Bernhardt, Philip Kollman en David Shrigley.
‘Je kan goed zien waar de pijn heeft gezeten bij de kunstenaars. Ze maken de impact van kanker zichtbaar.’ In deel II van De ontmoeting bezoekt Nadia de Vries met Dr. Leni van Doorn de tentoonstelling ‘Kwaadaardig mooi’, waarin het leven met kanker centraal staat.
Hanne Hagenaars schrijft over het werk van Teresa Margolles en hoe deze kunstenaar (de sporen van) geweld met kleding en textiel verweeft.
In de tekeningen van Agatha van Amée is wat ze niet tekent minstens zo belangrijk als hetgeen ze wel tekent. Ze heeft de neiging de vierkante meters papier bijna volledig met houtskool te bedekken, maar toch zijn er ruimtes die ze onberoerd laat. Juist daar ontstaat de betekenis van haar werk.
Maurits de Bruijn bezocht de tentoonstelling Kunst na Auschwitz in het Kunstmuseum Den Haag en trof het nog altijd shockerende werk aan van twee holocaustoverlevenden en kunstpioniers.
Het kiezen wat je laatste kunstwerk wordt, lijkt een onmogelijke keuze. Alsof dat laatste werk je hele leven moet samenvatten in een magistraal finalestuk. Kunst en de dood hebben sowieso een authentieke relatie met elkaar. Sommige kunstenaars krijgen na hun dood een bijna goddelijke status toebedeeld en anderen die tijdens hun leven het podium hebben gekend, worden na de laatste adem vergeten . Kun je als kunstenaar daadwerkelijk doorleven in je werk en heb je daar invloed op? Is kunst groter dan het leven zelf?
De solo van Eva Spierenburg is momenteel te zien in het Kunstenlab in Deventer. Een tentoonstelling over hoe een lichaam reageert op rouw.
Gijs de Visser bezoekt voor Mister Motley de solo-tentoonstelling van Ansuya Blom in Club Solo.
Natalia Ossef was te gast in Kunst is Lang. Haar werk kenmerkt zich door het spanningsveld tussen de geschiedenis en de actualiteit, tussen het individu en het collectief. In haar tekeningen en schilderingen komt de verwantschap tussen vormen uit de natuur en die van het menselijk lichaam naar voren: ronde vlakken die een rots of kei kunnen zijn, maar ook een baarmoeder, of een hoofd dat liefkozend wordt vastgehouden.
Emma Wiersma duikt in de tentoonstelling I remember, van Martín La Roche en Mirthe Berentsen, zoals de muurtekst zegt ‘over de waarde van herinneringen, vertalingen zonder woorden, leven met verlies en de maakbaarheid van taal’.
Schrijver Merel Bem heeft een mapje op haar desktop waar de jurk als onheilsbode, als drager van rampspoed, de hoofdrol is toebedeeld. In haar nieuwste stuk over de rol van kledij benoemt ze het geweld en het verdriet dat een op het eerste zicht onschuldig stukje textiel met zich meebrengt.
Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond bestaat dit jaar 40 jaar. Om dat te vieren blikken ze samen met kunstenaars terug…
De kunstinstellingen in ons land zijn gesloten voor publiek. Mister Motley is vastberaden een aantal van deze noodgedwongen verborgen schatten zichtbaar…
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl