Studio for Immediate Spaces

Het uitgangspunt voor hun studie dit jaar is ‘Material gesture’ en dat laat zich teruglezen in de verhalen. Het lijkt mij goed om de immateriële ruimte erbij te betrekken en zo kijken we naar een video van Marcus Coates die in een kleine woonkamer in Liverpool als sjamaan een naar de lower worlds afdaalt om met de dieren te praten en een oplossing te vinden voor een aards probleem: de gemeente wil de flats afbreken en de bewoners maken zich ongerust. Coates draagt de kop van een eland op zijn hoofd met de huid van het dier als een mantel om hem heen, hij spuugt viermaal op de grond en begint zijn reis. Aanvankelijk lachen de bewoners onwennig om dit vreemde tafereel zo vlak voor hun neus maar de serieuze inzet van Coates doet het gelach verstommen en ze laten zich meenemen naar die andere wereld.

Op tafel ligt het boek ‘De autonauten van de kosmosnelweg’ van Julio Cortazar. Samen met zijn vrouw maakte hij in 1983 een reis over de snelweg van Parijs naar Marseille waarbij ze alle 65 parkeerplaatsen aandoen zonder een keer de weg te verlaten. Ze slapen en eten in hun Volkswagen combi. Het boek opent met een brief waarin Cortazar toestemming vraagt aan de Directeur van de Maatschappij van de autosnelwegen. Er komt geen antwoord en ze gaan op weg. Regel 3 van hun plan luidt: op iedere parkeerplaats wetenschappelijke onthullingen doen, aantekeningen maken van alle waarnemingen die van belang kunnen zijn. En regel 4: Het expeditie boek schrijven naar het voorbeeld van de grote ontdekkingsreizigers uit het verleden. Naast een reisjournaal met exacte gegevens over bijvoorbeeld het aantal spiegeleieren dat ze die ochtend hebben gegeten is het een meeslepend verhaal over  mieren, vijanden en het hopeloze van een van te voren bedachte theorie. ‘We hadden nooit kunnen bedenken, wij moeten met niet geringe vreugde toegeven dat onze fantasie ons geholpen mag hebben de expeditie te verzinnen, maar dat zij niet in staat was geweest ons een voorproefje te gunnen van wat ons werkelijk te wachten stond.’ Met de juiste woorden wordt elke parkeerplaats een crime scene, een laboratorium, een studio voor immediate spaces.

Begraafplaats – Ewelina Niedziella

De uitgevouwen papieren kaart van Amsterdam ligt op tafel en we zoeken een onbekende plek, een plek waar we nog niet eerder zijn geweest en alle vingers wijzen tenslotte naar de haven. Eerst fietsen we naar Huis te Vraag, een voor studenten onbekende kleine begraafplaats vlak bij de Rietveld die overwoekerd is door klimop, open van 11 tot 5, ma-vr. Daar aangekomen blijkt de begraafplaats toch gesloten. Alonso klimt onmiddellijk langs het hek heen en we volgen zijn voorbeeld. Ik bleef als enige met mijn duim aan het prikkeldraad haken en lopend tussen de met klimop begroeide stenen druppel ik een spoortje bloed. Roeland biedt me een papieren servet die sinds India in zijn broekzak zit. Even later staat Ryuta uit Japan bijna plechtig voor me, hij opent zijn agenda waar tussen de pagina’s een pleister ligt. Ik neem de transparante pleister dankbaar aan. Een klein ritueel tussen de stenen. Vervolgens fietsen we langs de Schinkel, alsmaar rechtdoor, en volgens de kaart komen we zo bij de havens uit. Dat klopt. Nee, het is niet de romantische haven waar boten aanmeren en worden uitgeladen, matrozen op en af rennen, of buiten op een bankje een sigaret roken, maar bergen zand, stank, meeuwen die als gieren boven een gebouw cirkelden, kortom: de echte haven. (ja af en toe is er in een doorkijkje een boot te zien). We eindigden bij het Rem eiland waar we helemaal boven op het terras gaan zitten met een fantastisch uitzicht over de haven vol aanlegsteigers en boten en een wattige wolkenhemel.

Immediate spaces, het ontdekken van de ruimte is een groot avontuur.

Call for admission Sandberg instituut
Masters of art and design
deadline 1 april 2014

onderweg – Ewelina Niedziella

Memento Mori – Roeland Otten

Studio for Immediate Spaces – foto Hanne Hagenaars

Studio for Immediate Spaces – foto Hanne Hagenaars