Sorry, uw foto is kwijt
In mijn opruimwoede volgens de principes van opruimgoeroe Marie Kondo ben ik mijn meest dierbare foto kwijtgeraakt, de foto van een vrouw die met een koptelefoon naar muziek luistert en bij wie de eenzaamheid vanuit de ziel op haar huid is gekropen.
De foto lag in een envelop in een laatje onder mijn printer en daar wilde ik graag alle het papier bij elkaar opbergen. De fotohaalde ik uit de envelop, keek er nog even naar en beloofde haar dat ik snel over haar eenzaamheid zou schrijven, nee ik zou haar niet vergeten, en legde hem daarna zoalng op mijn tafel. Nu is de foto kwijt. Zes uur heb ik gezocht en mijn hele huis overhoop gehaald. Niet gevonden. Ik voel me intens schuldig.
Het deed me denken aan de vis van Giorgi Tabatadze. Vanuit zijn studio keek jij uit op een vissenkom midden in een kale studio met daarin een nog levende vis. Boven de vis zweefde een stuk beton. Een dunne houten stok hield de brok in een precair evenwicht maar als iemand de stok per ongeluk zou aanraken zou de steen naar beneden vallen en de vissenkom verpletteren. De bezoeker werd als in een valstrik tot moordenaar gemaakt van een onschuldig dier. De kunstenaar Vajiko Chachkhiani zag het werk als symbool voor de relatie russen het individu en het systeem. Ieder van ons is zo’n kleine vis. Dit werk vroeg niet alleen om een discussie maar ook om een reddingsactie. Giorgi Tabatadze nam vis mee en zette de kom in zijn atelier om voor het diertje te zorgen. Het moment dat ik als docent binnenstapte was de vis net overleden. ‘Ik heb niet de zorg gegeven die het diertje nodig had’ vertelt Giorgi schuld bewust. ‘Na een paar dagen afwezigheid dreef de vis op zijn rug’.
Mijn Marie Kondo fanfaceboekgroepje gaf deze raad: niet zoeken, maar dat is ook onbevredigend. Zou iemand voor mij de foto willen tekenen?