Soep met Alma: DICK VERDULT

Dick Verdult heeft zijn studio net verhuisd naar een oude Rietveld-fabriek in Bergeijk. Overal liggen half uitgepakte dozen en vreemde objecten. Dick glimlacht: ‘Is het niet ongelofelijk, al die ruimte voor mij?’ Verderop zijn twee van zijn vrienden bezig een werk in elkaar te lassen voor een expo in het Van Abbenmuseum. ‘Ik wil mezelf altijd kunnen blijven verbazen, misschien dat ik daarom zo vaak van discipline verander.’ Dick Verdult maakte vroeger vooral videowerk, na de eeuwenwisseling heeft hij een nieuwe muziekvorm uitgevonden, de cumbias lunáticas. In Argentinië is hij een hit.

We lopen langs verschillende werken, die allemaal in de zogenaamde trofeekamer terecht komen. ‘Ik trad op in Buenos Aires. Ik liep in het pikdonker op het podium af. Ik deed alsof ik uiterst geconcentreerd was. Toen werd er iets nats en zwaars in mijn handen gedrukt. Pas met de lichten aan zag ik wat het was: een groot stuk vlees. Dat vond ik zo ontroerend. Het was een lief gebaar. Dat stuk vlees heb ik nagemaakt van balsahout. En dat gaat in mijn trofeekamer in het Van Abbenmuseum.’
Dick wijst me op een toetsenbord en een apenmasker die op een tafel zijn vastgeplakt. ‘Dit gaat ook in de trofeekamer. Zie je dit kleine apparaatje? Dat kan ik gewoon niet weggooien. Dus maak ik er wat van. Vroeger was het een geheim mechaniek dat ik in een wasmachine had verstopt. Als je aan de knop draaide speelde het venster een soap af.’

Hoe is het werk met het toestenbord ontstaan?
‘Toeval. Ik heb kasten vol met inhoud. Ik hoef maar ergens een trap tegenaan te geven of er rolt iets van belang naar buiten. Bovendien zit ik vol verhalen die ik wil vertellen. Daar werk ik mee. Drie weken geleden zat ik nog in een bomvolle ruimte. Dat reflecteerde de inhoud van mijn kop. Daar heb ik het verticale atelier bedacht.’ Dick loopt op een stellage af waar schilderijen plat zijn opgeborgen. ‘Zo hoef ik ze ook nooit te zien. En het is ook nog praktisch. Ik hoef nooit kwastjes af te wassen; als ik oranje gebruik, zet ik gelijk op elk schilderij een streep. De volgende dag is blauw aan de beurt.’

U bent beroemd in Argentinië. Verbaast u zich daarover?
‘Ik verbaas me constant! Ik denk steeds dat iets waar ik aan begin niet zal lukken. Toch ga ik door. Ik denk dat dat ligt aan mijn achtergrond in film. Je moet twaalf minuten film draaien om één goede minuut te krijgen. Voor elk idee dat lukt, zijn er elf mislukt. Het is het waard door te blijven gaan tot die twaalfde.’

Zit u wel eens vast?
‘Ik noem vastzitten keer op keer hetzelfde werk proberen door te duwen. Als ik merk dat dat bij mij gebeurt, gooi ik het gewoon weg. Soms lukt het niet. Nederland is te protestant: doorgaan en doorgaan. Ik ben meer Pieter Brueghel.’
We staan stil bij een oude tankpomp. ‘We waren opzoek naar olievaten voor de Hiroshima lightshow. Bij de olieboer zagen we dit staan. Er stond al “super normaal” op. Ik kocht het gelijk, maar wist nog niet wat ik er mee moest. Thuis dacht ik aan bier. Nu is het een bierpomp. We namen hem altijd mee als we ons slecht hadden voorbereid op een performance. Dan deelden we gratis bier uit en was iedereen tevreden.’
Dick wijst naar een bankautomaat. ‘Deze gaat ook naar het Van Abbe. Hier komt een motor die ertegenaan is geknald van een man die tegen de muur is geplet, de man ligt ernaast op de grond. Dat is misschien wat hard. Maar ik kan er niks aan doen dat de werkelijkheid sinister is. Ik hou geen rekening met wat de mensen gaan denken. Soms speel ik wel met verwachtingen, maar nooit uit fatsoensoverwegingen.’

Dick Verdult, Poor People’s Brancusi

Dick Verdult, Fuck You Dolphins

Wist u vroeger al dat u deze kant op zou gaan?
‘Eigenlijk wel. Ik ben zo vaak verhuisd in mijn leven. Ik heb veel vrienden gekregen en verloren over de hele wereld. Alles veranderde altijd. Daar kun je een probleem mee hebben. Ik heb het naar mijn hand gezet. In mijn werk verandert alles ook altijd.’

Waarom woont u nu in Nederland, en niet in Argentinië?
‘Mijn vrouw is hier. Eigenlijk is de vraag niet waar je wilt wonen. Je moet wonen waar de dankbaarste oogst is. Dat probeer ik nu hier. Ik ben onpeilbaar. Dat is precies wat Nederland op dit moment nodig heeft.’

Wat zou u tegen jonge kunstenaars van nu zeggen?
‘Ik heb altijd een lang traject voor ogen gehouden. Daar heb ik veel baar bij gehad. Ik gaf mezelf de tijd om lang te mogen rijpen. Als je zegt “ik ga filmen”, en het moet meteen goed, gaat dat fout. Het is een zeer complexe werkwijze, die ik pas op mijn 40ste op poten kon zetten. Ik heb altijd met veel geduld en verbijstering gewerkt. Je moet niet keihard op een driewieler willen fietsen. Iets moet tijd hebben om te kunnen groeien. Je moet dingen waar je je aan hecht koesteren. Je moet je verheugen. Je kunt je niet oneindig verbazen over wat je doet en dat wil ik altijd in ere houden. Godverdomme, wat zeg ik mooie dingen!’

Dick Verdult op Art Rotterdam bij Annet Gelink

De website van Dick Verdult is een kunstwerk opzich.
Dit interview werd eerder gepubliceerd in mister Motley #32