Shifting Spaces

De bedrijvigheid in de W139 zorgt voor een ervaring die zo langzaam doordringt dat het aanvoelt als je eigen woonkamer. Op sokken sloffend, wanend in een andere wereld, neer ploffend op een kussen en tegelijkertijd word je bewust van dit uitzonderlijke gevoel in een tentoonstellingsomegeving. De normaal rauwe W139 heeft zichzelf getransformeerd naar een theehuis met films, installaties, tekeningen, geluid en bedden. In deze Japanse Zen-tuin zijn onophoudelijk kunstenaars aan het werk.

‘Shifting Spaces’ is een maand-lang durende expositie waar de bezoeker en de verschillende kunstenaars samen werken aan een positievere wereld. Dat klinkt zweverig, 60’s, en vaag, maar het is de moeite waard om een stap naar binnen te zetten. Iedere week is er iets anders te zien en te beleven.

De matrassen zien eruit alsof ze nog warm zijn en ik zou maar al te graag even gaan liggen. In de W139 ruikt het nog net niet naar slaap, maar het scheelt niet veel. Geen vieze slaaplucht een eerder de slaap van een klein kind: sereen in een andere wereld. Even verderop staat soep te pruttelen en zit er iemand achter een laptop te werken. Er heerst een rust die doet denken aan een kerk waar nog niet zo lang geleden een mis is afgelopen. Om dit gevoel van het deelnemen aan een gemeenschap te doorgronden leven Jacco Weener en Joaquin Wall in dezelfde ruimte om zo iedere dag opnieuw geïnspireerd te raken door de energie om hen heen. Samen geven zij ‘Healing sessions’ en dansworkshops ‘Twerking Resistance’ en zijn ze vier weken lang in en om de Warmoesstraat in Amsterdam. 

Meerdere rode stippen staan willekeurig geplaatst in de zaal. Het zijn net mensen, hangend tegen een paal, genegenheid zoekend bij een ander of als muurbloempje tegen de witte wand. Kunstenaar Lola Bezemer zorgt ervoor dat ze wekelijks en soms zelfs dagelijks van plaats wisselen. Net zoals in de wereld migreren de rode figuren door het gebouw.

Naast de positieve uistraling van al het werk hangt er ook verwarring in de lucht. Kan ik op de kussens plaats nemen? En mag ik over de zee van bloemen lopen? Het is een tentoonstelling waar het prettiger is samen te zijn, om deze verwarring bij elkaar te pijlen, dan alleen in alle rust kunst te kijken. De tentoonstelling staat in het teken van saamhorigheid en verbonden zijn met de ander, maar ik voel me wat ongemakkelijk alleen.

De kunstenaars, activisten en theoretici die aan deze vraagstukken en bewustwording mee werken, zijn: Khaled Al Kordi, Isfrid Angard Siljehaug, Katayoun Arian, Selçuk Balamir, Lola Bezemer, Eva Bjarnadótiir, Teresa Borasino, Mariana Darvas Lanari, Decolonize The Museum,Discourse, Alexandra Dragne, Monique Duurvoort,Muhamed Elian, Titus Elias, Mitchell Esajas, Maaike Fransen, Quinsy Gario, Lenny van Gent, Sandra Gnjatović, Paul Groot, Guerilla Kitchen, Fadi Hindash, Isabel Hoving, Leiden International Short Film Experience, Patricia Kaersenhout, Prabhu Kandachar, Elie Karam, Manjit Krishna Kaur, Bram Loogman, Alina Lupu, Hannah Mjølsnes, Wayne Modest,Maud Oonk, Eric Peter, Rory Pilgrim, Christine Quinan,Aurora Rosales, Nicanor Roses, Jans Schaper, Aju Shrestha, Jip van Steenis, Nora Tinholt, Samaria Torres Velez, University of Colour, Joaquin Wall,Jacco Weener, Louwrien Wijers, Mercedes Zandwijken.

De exposities is nog t/m 17 april te zien in de W139, Amsterdam.