Saskia Janssen – Diamonds in the Sky part 3
WOENSDAG, 24 APRIL 2013
DIAMONDS IN THE SKY (1)
Vandaag ben ik weer de hele ochtend bij muziek therapie. Het eerste uur zit ik op de bank te luisteren. Het is weer dezelfde jongeren band en ze oefenen Diamonds in the Sky van Rihanna. Deze klinkt nóg beter dan de Ben Howard song. Ik vind het echt ontroerend zoals iedereen in de tekst opgaat en ik ben er stil van. Oprecht ontroerd. Ik hoop maar dat niemand het aan me ziet, is vast niet cool. Ik vraag me af waarom het me zo ontroert. Het komt niet alleen door dat het goed klinkt. Rihanna klinkt ook goed, stukken beter zelfs, maar die ontroert me niet. Misschien komt het doordat ik vijf jongeren in een hele moeilijke periode van hun leven heel even zie ontsnappen aan hun situatie. Even aan niets denken, even helemaal in de muziek. Geen tijd voor allerlei shit, gewoon muziek, hier en nu.
Ik heb zelf nog nooit muziek gemaakt, ik ben een soort van muzikaal dyslectisch. Maar ik luister er graag naar, ik zou niet zonder kunnen.
In het tweede uur vraagt Pelle of ik ook mee wil doen, of ik misschien wil drummen? Wel komen kijken maar niet willen meedoen vind ik geen optie. Iedereen wordt hier aan een instrument gezet, of je kan spelen of niet. Dus dan maar mee drummen. Het nummer is Beat It van Michael Jackson. Eén van de stagiaires doet me precies voor wat ik moet doen, en dat moet ik proberen het hele nummer zo gelijkmatig mogelijk na te doen, met handen en voeten tegelijk. Met grote moeite sla ik mezelf door Beat It heen. Maar het is stukken leuker dan ik gedacht had. Het helpt wel dat de jongeren niet al te veel op me letten. Heel beleefd laten ze me niet merken dat het heel erg slecht was.
DINSDAG, 14 MEI 2013
WIT PAPIER
Elke dag komen er een aantal patiënten langs die aanschuiven aan de atelier tafel. Het liefst alleen voor koffie en een sigaret. Ik heb allerlei materialen, papier, verf, hout, gereedschap, van alles. Ik probeer een paar patiënten tijdens de koffie te bewegen tot het maken van een tekening maar dat valt niet mee. Er gebeurt niet veel op het witte papier. Een paar uur lang zitten we aan tafel te praten met ieder een leeg vel papier voor ons.
Later op de dag vraag ik Pelle hoe het zou komen dat iedereen zo vanzelfsprekend meedoet aan de band maar dat dit niet lukt met het maken van een tekening. Ik heb altijd wel gedacht dat de kracht van muziek groter is dan die van beeldende kunst maar ik geloof niet dat dat hier de reden is. Er moet nog een praktischere of ‘sociale’ verklaring voor zijn.
Pelle denkt dat het zo zit: bij muziek kun je rustig gewoon wat spelen. Klinkt het heel slecht, dan heeft het slechts eenmaal heel slecht geklonken en is het meteen al weer weg. Een slechte tekening daarentegen ligt nog steeds voor je op tafel en iedereen kan ’m zien. En voor een groep waarvan niet iedereen momenteel zo sterk in z’n schoenen staat is dat nog een stapje erger, dan kan je alle tekeningen met elkaar vergelijken en over ze oordelen. Binnen een band heb je juist veel baat bij goede mede muzikanten. Ze tillen de hele band naar een hoger niveau en de matige muzikanten profiteren daar van mee.
Het klinkt logisch.
Als ik wil tekenen met de patiënten moet ik dus tekenen als een bandje met tekeningen als songs.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl