Rust in de tent. Ik heb er zin in.

5 april 2015

Stap 4 was een heuvel maar dan van zand en ik met ski’s, en te warm aangekleed ook, en zonnebrand vergeten. Kortom het was strijd. Ik moest mezelf steeds vaker zeggen dat ik dit echt zelf bedacht had, omdat ik het zo leuk vond en spannend. Leuk is, zo blijkt, geen gerechtvaardigde term in de kunst, in de kunst is iets inspirerend of leerzaam en bovenal een zoektocht. Nou, ik stond dus onderaan die berg als een reisgids die normaal de Noordpool doet voor blinde bejaarden. Had het gevoel dat iedereen wachtte; de kopers, de assistenten, de hoeren die ’s ochtends voor de deur liggen maar vooral ik, op mezelf. Kom op mens, wat WIL je dan?

We gingen nu echt schilderen. Dus geen compositie maken. wat eerst zo was. Maar Echt schilderen. En een kleur erbij maakt een andere kleur weer vloeken, een achtergrond, een manier, alles heeft veel te veel invloed op elkaar. Daarbij is het een open schilderij; de uitkomst is afhankelijk van alle factoren. En om van een belofte naar een beginnend schilderij te gaan, lijkt toch een stapje terug; die zwarte streep op wit is spannend, het idee van een tweeling voor een “is het een berg? “Is het een abstracte invulling van een gevoel?” is spannend. Maar die fase was voorbij en vooralsnog leek het nergens op, alsof ook mijn belofte was verdwenen.

Toen heb ik mezelf herpakt en twee dingen gedaan (eigenlijk 5)
1. Eindelijk het boek Fountain Head van Ayn Rand gekocht.
2. Iedereen de deur uit gezet en alleen zitten pielen zonder druk.
3. Het schilderij zoals hij was upgeload .
4. Alle schilderijen naar de studio van Aldert Mantje gebracht.
5. Een email gestuurd naar de kopers.

Ik verklaar me nader.

1. Over het boek hoef ik denk ik niet veel meer te vertellen omdat ik waarschijnlijk de laatste ben die het nog niet gelezen heeft, maar ik ben pas net begonnen en het werkt nu al als een tierelier. Vooral deze passage vond ik lekker: de architect model leerling die net -cum laude alles- is afstudeert Peter Keating zegt tegen de onconventionele concessie-loze enge maar eigenlijk betere architect freak Howard Roark, die net van dezelfde school is gestuurd: “ehh Howard luister ik weet dat we geen vrienden zijn en dat jij net van school bent gestuurd maar ik niet en ik zit met een dilemma en ook al zeg ik nooit hardop hoe goed ik je vind, ik wil graag je mening.. Ik heb twee topkansen gekregen, maar welke moet ik nu kiezen?” en die Howard antwoord: “Als je wilt weten wat ik ervan vind, Peter, dan vind ik dat je al een fout hebt gemaakt. Namelijk door mij naar mijn mening te vragen. Door de menig van wie dan ook te vragen. Je moet een ander nooit iets vragen. Niet als het om je werk gaat. Weet je dan zelf niet wat je wilt? Hoe kun je ertegen dat je dat niet weet?”

2. Daardoor volgde 2 wat leidde tot 3:
Er gingen vier kopers uit. Als ik naar m’n intuïtie luister denk ik dat Bob Meijer eruit is omdat hij er gewoon geen zin meer in had. Bart Eysink Smeets omdat hij er geen geld meer voor had, Joost Janmaat omdat hij de stress van het beslissen niet meer aankon en Carl Evereart omdat hij deze stap oprecht mooi vond en bang was voor de gezichten.

3/4. Doordat het schilderij nu niet meer in mijn handen was maar bij de kopers om beslissingen te maken, viel er een serieuze last van mijn schouders. Ik voelde rust. Toen ben ik ‘a change of scenery’ aangegaan en heb (4): Alle schilderijen verhuist naar het atelier van Aldert Mantje, nog nat stonden ze daar even in ander licht, in een andere context. Een context waar ik veel van geleerd heb. De vier beste schilders van Nederland al zeg ik het zelf (heb mezelf een soort van inbegrepen want Mantje zit in een collectief van vier, maar een van de vier is een koper en weet dus niets van dit plan, waardoor ik mezelf in het rijtje heb geplaatst) hebben zich gebogen over dit doek, over deze meisjes. Ik heb nog nooit een collectief meegemaakt waar ze gewoon alle vier roken, het is toch een soort van not done, je hebt altijd die gezonde erbij, maar hier niet. Het was een feest in alle opzichten.

5. En toen nog die mail naar de kopers om me te verontschuldigen voor het langere wachten. Ik had eerst een tempo van een stap per week en dat probeerde ik ook nu vol te houden, maar het was vechten tegen die heuvel dus. Toen kreeg ik vooral reacties van de kopers dat ze blij waren dat het wat langer duurde! Dat ik liever de tijd moest nemen dan te raffelen en dat hun spanningsbogen nog alom strak gespannen waren. Ik heb diep ingeademd en er kwam op-lucht uit. Ik heb tijd.

Ik heb moed. Ook mooi is een concept en hoe langer ik zelf naar dit tja, lelijke? schilderij kijk hoe meer ik haar schoonheid begin te waarderen. Ik had in de vorige stap bijna de meisjes overboord gegooid, maar ben blij dat ik het nog niet heb gedaan. Ze hebben bestaansrecht. Ook al lijken sommige op puberende mannen, ik vind het spannend. Ik vind het een zoektocht. Ik vind het al die woorden die ik geleerd heb om te zeggen op de kunstacademie. En ik vind het echt!