Rumour Has it
Als kind weet je sommige dingen niet. Dan denk je dat de zee een grote bak met water is. De golven zijn dekens die worden geschud. Het suizen van de wind ontstaat door wolken die blazen en de glinsteringen in het wateroppervlak zijn kleine spiegeltjes. Nu weten we wel anders. Toch zijn de fantasieën van een kind immer aantrekkelijk.
Bovenin de gangen van expositieruimte Marres is het geluid van een suizende wind te horen. De bezoeker krijgt het idee zich aan de andere kant van de duin te bevinden waar de zee nog niet te zien is. Wanneer we naar de zolder lopen wordt het geluid sterker en sterker. Aldaar is het werk van Polien Boons. Een grote deken van goud folie is aan één kant opgehangen aan een stalen buis op enkele centimeters van de grond. Daarachter is een ventilator gezet en het folie wordt beschenen met een felle lamp. Door de ventilator maakt de deken een zachte golvende beweging, het verlichte goud glinstert door de ruimte heen. Ook al is de installatie gemaakt van kunstmatige materialen: ijzer en folie, er hoeft geen inspanning te worden gedaan om de zee voor de geest te halen.
Het werk van Polien Boons is onderdeel van de tentoonstelling Rumour Has it in Marres Maastricht. De jonge curatoren Hélène Webers en Mels Evers werd gevraagd om recent afgestudeerde kunstenaars te selecteren, afkomstig van kunstacademies in Zuid-Nederland, België en Duitsland, en hiermee een tentoonstelling te maken. Dit is goed gelukt, want het overstijgt menig best of show in Nederland. Met deze expositie worden niet alleen de individuele werken uitgelicht, maar vertegenwoordigen de kunstenaars onbewust een eigentijdse stroming. Een stroming die zich kan kenmerken door het gebruiken van verhalen, zoals Boons doet, het toekennen van elementen uit het dagelijkse leven aan de beeldende kunst en het bevragen van kunsthistorische tradities.
Zo is het werk van Griet Moors erg overtuigend, omdat ze breekt met de kunsthistorische tradities omtrent een schilderij. Links aan de wand van de monumentale zaal in Marres hangt een abstract beschilderd doek met vooral roze en rode tinten. In het midden van de wand is een frame van een lijst tegen een muur gezet. De bezoeker kan dwars door de lijst heen kijken en ziet daar een roze vlak geschilderd op de muur. Rechts van de wand steunen vier platen tegen de muur. Iedere plaat bezit één kleur dat refereert naar de kleuren in het abstracte schilderij. Griet Moors lijkt te willen laten zien hoe in algemene zin een schilderij wordt opgebouwd en welke elementen een schilderij bezit. Kijkend van rechts naar links, ziet de toeschouwer eerst de platen die de verschillende tinten in een schilderij moeten voorstellen. De lichte kleuren boven en de donkere kleuren als ondergrond. In het midden het materiaal; verf, een ondergrond en een lijst. Links is de compositie te zien, in dit geval abstract. Het ontrafelen van ‘het schilderij’ zoals wij dat kennen door middel van driedimensionale elementen maakt dit werk vernieuwend, maar ook vertrouwd.
Mike Moonen kiest het dagelijks leven als muze. In de grote, lichte ruimte op de eerste verdieping zijn objecten te zien die Moonen vond op straat. Het zijn voorwerpen waar je normaliter aan voorbij zou lopen. Snoeppapiertjes die liggen op de stoep, wc papier dat kleeftaan je schoen en sokken die doorweekt in het park liggen. Mike Moonen lijst de sokken in, maakt een nieuwe compositie van diverse stukken wc papier en vult de vloer van Marres met snoeppapiertjes en ander argeloos weggegooide troep van stedelingen. De gevonden voorwerpen krijgen door Moonen een ziel. Wie zal het snoepgoed hebben gegeten voordat het papier op de grond werd gegooid? Zullen de sokken na het voetballen zijn achtergelaten in het park? Ik ben bang op de papieren bonnetjes te staan die ineens zo kwetsbaar zijn geworden, als ware het unieke bewijsstukken van het menselijk bestaan.
De curatoren hebben in deze tentoonstelling niet alleen gekeken naar huidige, opvallende tendensen van jonge kunstenaars die de academies en landsgrenzen overschrijden, ook hebben ze de werken geheel geïntegreerd in het monumentale pand. Alsof de kunstenaar bij het maken van het beeld de expositieruimte in gedachte had. Zoals het werk van Tom Hallet: een grijskleurige steen die geheel past bij de marmeren vloer van het gebouw. Het staat daar in de hoek, volledig tot zijn recht te komen. De steen is niet op een sokkel gezet en het trekt geen schreeuwerige aandacht. Juist daarom ben je als bezoeker nieuwsgierig naar het werk dat je zojuist lijkt ontdekt te hebben. Dit gegeven is representatief voor de geselecteerde kunstenaars in Marres, ze dringen zich niet op en schreeuwen niet om aandacht. Ze laten de toeschouwer iets nieuws zien; laat de toekomst maar komen.
De tentoonstelling is nog tot en met 13 februari te zien in Marres. Klik hier voor de website.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl