Rondtrekken als Mongoolse nomade door Amsterdam-Noord

Wat als je je huis in een uur in kunt pakken? En hoe ziet een rijk leven met weinig spullen eruit? Een zomer lang ging Loes op zoek naar antwoorden op deze vragen. In Mongolië draaide ze mee op een nomadische boerderij.  “Mongolië is een land van taaie mensen en extremen. Ik heb nog nooit mensen ontmoet die zich zo goed aan veranderende omstandigheden kunnen aanpassen. Is er geen vadertje staat meer? Dan regelen we het zelf. Zelfs met temperatuurverschillen tussen min 55 en plus 35 graden Celsius is voor hen mogelijk om op de steppe en in de taiga te overleven.”

“Ik onderging een stoomcursus in onzekerheid. Daar leven drie miljoen meesters in improvisatie. Deze houding is wellicht problematisch in het huidige Mongolië vol inefficiëntie en corruptie, maar zeer waardevol in het overgereguleerde Nederland. Ik wens iedere Nederlander een maand in Mongolië toe. En daarom breng ik Mongolië naar de buitenwijken van Amsterdam.”

Curator van de ontwikkeling van het project is kunstprojectruimte Rhizomatic in Amsterdam-Noord. Loes is iedere zaterdag in november aanwezig tijdens het populaire Repair Café van Rhizomatic in haar traditionele kleding, geiten en eten op de stoof op de Bussumstraat. Hier is ook de tentoonstelling te zien van de documentaire tekeningen die zijn ontstaan tijdens haar reis.

Zelfvoorzienend leven met een touw, emmer, bijl en een aanhanger om in te slapen. Meer heeft ze niet nodig. Vanzelfsprekend is het niet in Nederland dat je overal mag gaan en staan. Alles is bezit. In een wereld waar eindeloze consumptie onhoudbaar wordt en grondstoffen opraken, gaat zij op zoek naar nieuwe commons, nieuwe vrije bronnen.

De Kleine Nomadische Atlas 

Sinds de crisis zijn mensen steeds meer bereid hun overvloed te delen. Via internet met freeware bijvoorbeeld, maar ook in de tastbare wereld schieten de initiatieven als paddestoelen uit de grond, na couchsurfing, gratisafgehaald is het normaalste zaak van de wereld geworden om ook auto, gereedschap of wasmachine delen. Loes lift mee op deze trend en maakt gebruik van de luxe die er toch al bestaat, door te gaan douchen in de sportschool en te kamperen in wintertuinen in ruil voor een gratis maaibeurt van de geiten.

De geiten vormen het startpunt en leidraad voor de reis: ze trekt van weide naar weide in de achtertuinen van Amsterdam. Ze vertelt en hoort graag verhalen en zet melkthee. Ze verzamelt nomadenvriendelijk plekken en brengt de nieuwe commons van Amsterdam-Noord in kaart. Wie Loes en haar geiten huisvest, wordt officieel deel van de Kleine Nomadische Atlas en maakt aanspraak op een stukje geit. Letterlijk. Op de laatste dag tijdens een groot feest slacht zij de op Amsterdams gras gevoedde geiten en maakt deze op Mongoolse wijze klaar. Het einde van de confrontatie met een traditionele levenswijze in de urbane omgeving van Amsterdam-Noord.