Rijksakademie Open

Danielle van Ark

Danielle van Ark 
vader: elektricien / moeder: huisvrouw

Wie zijn hoofd koel wil houden in de kunstwereld kan maar beter quotes verzamelen, graven fotograferen, vlinders stelen van Damien Hirst en wereldwijd de depots afreizen van natuurhistorische musea. Voor Danielle van Ark werkt het, meestal. Toen zij enkele maanden geleden vastliep deed zij een wilde greep in haar verzameling zelfhulpboeken voor kunstenaars die zij ooit vanuit een humoristische fascinatie was begonnen. Boeken met titels als: Art & Fear, Trust the Process en Staying Sane in the Arts. 

Dat het voor de geest kan helpen om simpelweg iets onder handen te hebben, bevestigd Van Ark als ze mij een paar gigantische vellen papier laat zien, beschreven met heel veel piepkleine lettertjes. Vanuit een nijging naar strafwerk (iets dat zeker voor linkshandigen als Van Ark diep in het geheugen gegrift staat, vanwege het gevaar de nog natte letters met de handpalm tot strepen te vegen) begon zij een boek over te schrijven. Daarmee stopte ze pas toen de laatste letter van laatste pagina op het grote vel geschreven stond. 

Van een afstand, en nog voor dat ik heb kunnen zien dat het om teksten uit bekende boeken gaat zie ik vooral uren schrijfwerk, tientallen lege inkthulzen, tijd in vaste vorm. Van Ark koos daarom ook om boeken over te schrijven die elk te maken hebben met manieren van zien, het kijken naar beeld. Zo beslaan de drie stukken papier, die ingelijst op de Rijksakademie OPEN te zien zullen zijn, de boeken: Ways of Seeing van John Berger, Regarding the pain of others van Susan Sontag en The work of art in mechanical reproduction van Walter Benjamin.

Danielle van Ark

Als ik haar vraag waarom het er drie zijn is haar antwoord vooral omdat het meer tijd koste. En ze heeft gelijk, want als ik naar de honderden priegelige zinnetjes kijk zie ik het versterkende effect van een serie. Want wie haalt het dan ook in zijn hoofd om na een zo’n gekmakende klus nog twee keer aan een wit vel te beginnen. 

Van Ark werkt graag in series. Dat is ook te zien in eerder werk dat zij maakte, waarvan de serie foto’s van grafboeketten op dit moment te zien is in het Museum Van Loon. Daarnaast is de liefde voor series ook in de schetsen en knipsels in haar studio te zien. Als het gaat om een verzameling van duivenvleugels die haar kat geregeld aangevreten in huis laat liggen, of om een lijst van alle negative feeling words die de muur siert. “Ik ben ooit begonnen een opsomming te maken van beroepen van de ouders van kunstenaars” 

Van Ark laat een ander werk zien, we lopen richting een zwarte sokkel met een glazen kubus erop. Ook dit werk gaat over kijken. De opstelling wekt de illusie dat er iets kostbaars getoond wordt, een zeldzaam schedel of kroonjuweel. Maar als je probeert beter zicht te krijgen op de inhoud van de kubus zie je vooral jezelf weerspiegelen in het gepoetste glas. Zo bevraagd Van Ark het voetstuk uit het museum en de onaantastbaarheid van kunst. “Het lijkt mij ook leuk om iets te exposeren dat je kan stelen” zegt ze op gemeende toon.

Hoe het er uiteindelijk allemaal uit zal zien staat nog niet vast, en er zijn delen van werken die op dit moment nog worden geblazen en geschuurd buiten de studio. Maar alleen al voor het werk van Danielle van Ark zal ik naar de Rijksakademie OPEN komen.