Rietveld Review(ed), videoportretten van recent afgestudeerde kunstenaars (deel 2)

Mica Pan (1994) is afgelopen jaar afgestudeerd aan de opleiding Fine Arts met twee site-specific performances genaamd “…from…to…” en “…from…to…(2)”. Beide performances vonden plaats in en rondom het gebouw van de academie en zijn onderdeel van een zoektocht naar communicatie en verbinding. In de eerste performance drukt Pan het pre-linguïstische, universele verlangen tot communicatie uit, waarbij ze haar eigen stem laat weerklinken en resoneren in het trappenhuis van het Rietveldgebouw.
De klanken bevinden zich op de rand van het begrijpelijke, en zoeken, als een taal zonder woorden, verbinding met het publiek. In de tweede performance ontstaat deze verbinding vanuit het visuele in plaats van het orale. Vanuit de hoek van de gebedsruimte 307 in het Rietveld gebouw leidt een subtiele, dunne, transparante draad de blik van bezoekers naar buiten toe. Wanneer het publiek de draad volgt en het raam uitkijkt, valt hun blik op Pan, die een aantal meter lager in het gras ligt, het uiteinde van de draad zorgvuldig tussen haar lippen geklemd. Gedurende de gehele afstudeershow is Pan precies daar aanwezig geweest. Niet om naast haar werk te staan, maar om erin aanwezig te zijn aan de rand van het Rietveldgebouw; volledig toegewijd aan de ervaring die zich daar ontvouwde.

Jun Ortega (1994) is afgelopen jaar afgestudeerd aan de opleiding Fine Arts met de thesis “The Glistening Abyss”. Ortega onderzoekt in deze thesis de samenkomst van realiteit en fantasie, waarin identiteiten de ruimte krijgen om meerdere vormen aan te nemen en van vorm te veranderen. Dit onderzoek resulteert in een reeks films met verschillende figuren. Deze door Ortega bedachte karakters hebben zich gedurende het maakproces ontwikkeld tot autonome, complexe wezens die vanuit een schemerige diepte de voorgrond betreden. Deze fantasie wezens, die worden vertolkt door verschillende performers, presenteren ons een alternatieve werkelijkheid terwijl ze voor de camera staan. De wezens lijken hierin zowel zichzelf als de bezoeker te onderzoeken. Zo bewerkt een van de wezens het eigen lichaam, is een ander wezen gehuld in vlammen en staart een derde wezen de bezoeker aan die zich buiten de film bevindt.
Als bezoeker begeef je je tussen deze entiteiten en hun ontelbare reflecties in de spiegels, waarin de toeschouwer eveneens zijn eigen gedaante ziet. In de spiegels komen zo werkelijkheid en fantasie samen.

Karly Gerharts (1992) is afgelopen jaar afgestudeerd aan de opleiding Mode met “Spin the Wheel, Seal Your Fate”. Deze thesis onderzoekt de positie van de textielbewerker, een rol die traditioneel gezien werd ingenomen door vrouwen uit de arbeidersklasse. Aan de hand van magie, mythologie, sprookjes, theorie en folklore ontrafelt Gerharts hoe de rol van magiër en alchemist lange tijd aan de textielbewerkster werd gekoppeld, vanwege haar unieke kwaliteit om van waardeloze materialen iets waardevols te maken.
Gerharts zet haar onderzoek voort in haar kunstpraktijk waarbij ze zich verdiept in historische textielpraktijken, zoals het maken van patchworks en het natuurlijk kleuren van stof. In haar beeldend eindwerk komt deze textielpraktijk terug in de zijden tent waarin 3 video’s worden getoond. Het videowerk betreft een hervertelling van de mythe van Er[1] waarin de magische krachten van de schikgodinnen centraal staan. De schikgodinnen spinnen de levensdraad van zowel mensen als goden en bepalen zo hun lot. In de film worden de drie schikgodinnen nagespeeld door Gerharts en twee andere performers in de natuur. In de beelden, die vanwege een licht fish-eye effect een hypnotiserend karakter hebben, wordt de kijker meegenomen in de magie van het bewerken van textiel.