PROSPECTS & CONCEPTS | BEZOEK AAN ART ROTTERDAM 2019
Een zijvleugel van de Van Nellefabriek in Rotterdam dient als locatie voor de kunstenaars die in 2017 een Werkbijdrage Jong Talent ontvingen van het Mondriaanfonds tijdens de twintigste editie van Art Rotterdam. In de grote, hoge, loods open, maar toch intieme plekjes gecreëerd waar hun werk gepresenteerd wordt. Een grijze wand reikt boven alles uit en blijft in het oog vallen. Op een Salon-achtige wijze hangt de muur van Prospect & Concepts vol met 38 schilderijen van zes verschillende kunstenaars. De kleurrijke verf creëert details die niet alleen versterken binnen het eigen doek maar ook communiceren met het werk er naast, onder of boven. Mister Motley zoomt in op de details van deze muur en maakt een selectie van alle aanwezige kunstwerken.
De grote ruimte wordt verlicht door een aantal tl-buizen aan het plafond. In de schilderijen van Klaas Jonkman is dit een essentieel gegeven. Zijn landschapstaferelen zijn overbelicht of bedolven onder schaduw waarmee hij ingaat op het spanningsveld tussen licht en donker en de ongrijpbaarheid daarvan. Door herhaling van donkere en lichte vlakken lijken de geschilderde figuren en objecten te bewegen – als bewegingsstreepjes in een stripboek – en de herhaling suggereert tegelijkertijd ook een reflectie in het wateroppervlak dat is geschilderd. Een vluchtige penseelstreek is niet uniek als je naar alle werken op de muur kijkt, maar Jonkman zet met zijn herhaaldelijke toets een patroon neer.
Marie Reintjes schildert onopvallende alledaagse taferelen, zoals een verlaten voetbalveld dat eigenlijk door niemand wordt gezien. Grove penseelstreken en grote kleurvlakken maken haar serie schilderijen minimalistisch. Ze wil dan ook in een paar bewegingen een voorstelling zichtbaar maken en registreert als een fotograaf die onzichtbare dingen. Ieder werk is voor haar een nieuwe ondervinding van het schilderen zelf. Gaat het in het werk van Reintjes om wat er te zien is of staat in ieder detail het maken centraal?
Het werk van Samuel Otte doet aan als de befaamde wand uit politieseries waar alle bevindingen uit een moordzaak op worden geplakt en uitgestald. Deze onderzoeksreportage vertelt het verhaal van de relatie tussen een geheimzinnige vrouw en de kunstenaar. Er zijn vele foto’s in een landkaart-patroon opgehangen, waarop constant dezelfde dame te zien is; wandelend over straat, voor haar raam, in een theater. Daarnaast hangen er verschillende brieven die een wisseling zijn tussen de twee. Ze leren elkaar beter kennen en zo wij ook het verhaal van haar en hun relatie. De relatie lijkt door deze documentatie een obsessie van Otte te zijn aan haar intimiteit.
Naast elkaar gemetselde en overschilderde tegels van kunstenaar Rabi Koria zijn ondergrond van de zoektocht naar het begrip identiteit. Hij is geïnspireerd op de eeuwenoude keramische tegels uit Damascus, de hoofdstad van zijn geboorteland, en abstraheert de verwoesting van deze stad binnen de vierkante vorm. In het geheel, samen, is het oppervlakte een figuratief beeld. Op een afstand is het terug te brengen tot een landschap met een lucht en afgebrande bomen, maar van dichtbij is iedere tegel een eigen plattegrond waar de sporen van de verf details creëren en voor een visueel spel zorgen; een persoonlijke reflectie van dat wat ooit zo was maar nu verleden is.