Patiënt 3- Tandarts

Hoe hier te wonen als je de taal niet of nauwelijks spreekt? Alsof je eeuwig op vakantie bent, maar dan wel een huurhuis hebt, een gezin sticht die je tweetalig opvoedt. Zodat zij voor jouw kunnen zorgen wanneer je zelf niet meer in staat bent je bed uit te komen. Dat wordt normaal gevonden, is onderdeel van je cultuur.
Je kijkt daarom ook vol verwondering naar de verzorgingstehuizen waar je langs loopt als je zaterdags naar de markt gaat. 
Je ziet ze daar zitten in een licht gele ruimte, soms zie je een vrouw leunend op haar rollator voor het raam staan, pratend, maar er is niemand die luistert. 
Je ziet een man ingezakt op een versleten stoel een dutje doen, alsof hij niet meer leeft. Alsof je zijn lichaam in alle mogelijke manieren kan neerleggen, zoals doden.
Je ziet bloemen die iedere week een beetje meer verkleuren. Schilderijen met rozen om de boel wat op te vrolijken.  
Om maar niet te spreken over de zenders op de Nederlandse televisie:
waar volwassen mensen huilend in beeld komen omdat hun ouders niet goed verzorgd worden in het tehuis. Ze zijn verwaarloosd, ze worden vergeten zoals zwerfhonden op straat. 
Er zijn bezuinigingen, crisis ofzo. Al een hele tijd. En de tweede kamer zegt dat we zelf maar voor onze ouders moeten zorgen.. Ze hebben er een woord voor bedacht: partici..hoe?
Maar jij denkt, natuurlijk ga je voor je ouders zorgen, zij hebben jouw opgevoed en ook al verliep dat niet helemaal vlekkeloos, wat maakt het uit? Ze blijven je ouders, daar hoeven geen nieuwe woorden voor bedacht te worden. 
Je ziet ophef op televisie, mensen debatteren, ze maken grote armbewegingen en soms heel soms is er iemand die tijdens het praten spuug verliest. Want ja, hoe voor je ouders te zorgen als je zelf een gezin hebt, een fulltime baan, een leven hebt dat loopt? 
Of de tweede kamer daar een antwoord op heeft, heb je niet mee gekregen. Ook ik niet, ik zap ook door als dit soort zaken voorbij komen. 
Wel bewonder ik uw dochter, die nu al die tijd, dat uw gebit wordt gerepareerd, voor u zit te wachten en ondertussen op twee telefoons haar vriendenkring aan het bijhouden is.