PAPEGAAIEN PAPEGAAIEN PAPEGAAIEN
Ko van ’t Hek schrijft voor Mister Motley over zijn ontmoetingen met kunstwerken. Dit keer schrijft hij over het videowerk KOE van Cyprien Gaillard, dat tot en met 1 augustus is te zien in Project Space On The Inside.
Er vliegen papegaaien door de stad.
Als zoekende fluorgroene pijlen fladderen ze door hun jungle van beton met glas. De hele vlucht door de rijke wijk van Düsseldorf gevolgd door de camera van Cyprien Galliard. Vanuit een parkspar laten ze zichzelf vallen, langs een kopergroen standbeeld, voorbij de jonge linde, langs de gevoerde eenden in het opgespoten water, zo de witbesteende stad in. Op zoek naar iets, want waarom vliegen vogels anders?
Als je besluit een zwerm te filmen, volg je dan één papegaai en neem je de rest als bonus, of volg je het systeem en maakt het niet uit welke papegaai precies welke papegaai is? Ik weet wat ik zou doen en ik zie dat Galliard de andere optie kiest. Ondertussen wordt duidelijk: als de papegaaien langs vliegen lijkt de stad stil te staan, deze papegaaien vertragen de context. En: vliegen papegaaien altijd van links naar rechts?
Er vliegen papegaaien door de stad en niemand kijkt op.
Junglevogels verkeerd geparkeerd, denken sommigen. Dat kan, maar deze papegaaien dachten: wij blijven hier, dit is ons thuis. Zoals steenbokken kiezen om te leven in de onherbergzame bergen. En wij kunnen niet anders dan dat snappen, in onze diepe kom nabij een stijgende zee. Een thuis laat zich immers niet vangen in voors en tegens.
Ze horen hier niet, denkt iemand die denkt dat dingen wel of niet horen. Sommige dingen zijn gewoon zoals ze zijn, denkt een ander. Als kind had ik een parkiet, die door een raam ontsnapte. Het was alsof hij direct de hemel invloog. Eén krijs en daarna had ik geen parkiet meer.
Er vliegen papegaaien door de stad en zoals het was zal het nooit meer worden.
De dingen zijn veranderd en veranderingen zijn zelden terug te draaien. En je kunt je er wel tegen verzetten, heel goed zelfs, maar ze gebeuren. Alles verandert altijd, of zoals Brecht schreef: zoals het is, blijft het niet. Wat kunnen wij? Ons aanpassen, zo kwaad als het gaat.
Het gebeurt namelijk, er is geen verhaal. Je volgt de papegaaien en steeds weer en weer en het lijkt voor altijd door te kunnen gaan. Het ís de verandering, voortdurend, biologerend.
Eenmaal buiten vliegen de vogels anders, de stad is nog steeds leeg, de lente laat zich, met tegenzin wel, maar toch steeds gewilliger zien. Verandering is ook vier keer per jaar een nieuw seizoen. Een cadeau zo groot dat het moeilijk is om er dankjewel voor te zeggen.
KOE is nog tot en met 1 augustus te zien in Project Space On The Inside.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl