Opruimen volgens Marie Kundo

Voor ieder onderwerp heb ik een laatje, doosje of kistje, en het daarbij horende schuldgevoel omdat ik altijd achterloop met het uitknippen en opbergen van stukjes uit de krant in mijn archief (4 archiefkasten) en het in de goede doos opbergen van schelpen, mystieke voorwerpen en het op de goede plek leggen van post met boodschappen die me lief zijn (zoals: ik ben de laatste maand een beetje door de bodem van mijn emotionele reserves gezakt). Die eerlijkheid doet me zo goed. Langzaam maar tergend groeien de stapels waar ik nog doorheen moet gaan.
Alles gaat goed tot ik het boek ‘Opgeruimd’ cadeau krijg voor moederdag en de dag dat ik begin met lezen. Het vluchtig screenen van zo’n twintig pagina’s brengt me al in beweging, het is nog vroeg en kan wel eens naar het laatje in de keuken kijken. Volgens opruimgoeroe Marie Kundo moet je niet in het wilde weg gaan ruimen maar per categorie, alle kleding op een hoop gooien en gaan uitzoeken van welk kledingstuk je echt gelukkig wordt, die mag blijven. Alle boeken op je tapijt bij elkaar vegen en volgens strikte criteria de blijvers weer in de kast zetten. Ja dit boek gaat niet over bewaren maar over weggooien en dat blijkt een radicaal andere opvatting dan waarmee ik tot nu toe leefde, al weet ik zeker dat niemand al mijn boeken als berg bij elkaar wil zien, zelfs Marie niet. Ik zal een beetje mijn eigen weg moeten vinden. Maar ik liet de theorie na twintig bladzijden al achter me en ben aan de slag gegaan. Fantastisch, 65 sleutels liggen er in mijn huis en ik stuur foto’s van sleutelhoop naar de gever van het boek. En dan alle scharen (12), pennen, dat zijn er wel honderd. Ik krijg foto’s terug van het opruimparadijs, zijn appartement is al helemaal door de opruimmolen gehaald en ziet er vooral maagdelijk uit. Mijn huis is bezaaid met groepjes van dezelfde voorwerpen. Het ziet er echt goed uit, die honderd pennen, maar hoe moet ik ze opruimen? Wat zegt Marie? De spullen waarvan je houdt mogen blijven, er is maar 1 pen waarvan ik houdt, die kreeg ik ooit van mijn zus, maar die schrijft weer niet lekker.
Dan opeens blijkt dat ik lid ben van de mariekundafan whatsappgroep, die 4 leden kent waarin we volgens de maker elkaar precies op de hoogte houden van het opruimproces. YES.
Maar de gangmaker van dit proces blijkt als een soort kleine Jehova zijn vrienden aan het bekeren, nog niet iedereen is helemaal gewonnen.
Hannah: ik heb een extra moeilijkheidsgraad: ik mag niet opruimen van de poezen, die heeft zich ingegraven in mijn stapel kleren.
Pieke: Ik heb alleen nog maar naar het boek gekeken, en zag dat het een hele opgeruimde kaft had.
Ondertussen heb ik zes vuilniszakken vol verzameld, ben drie keer naar de papierbak gelopen en ben nu zo moe dat ik de rest van de dag languit op bed films kijk en als ik weer wat energie heb verzameld ga ik naar de bioscoop.

De volgende ochtend overweeg ik wat het opruimen me brengt: orde, alles is straks terug te vinden. Te veel lege laatjes. Al mijn agenda’s van de laatste tien jaar liggen op een rij, die ga ik eerst scannen. Al mijn passen met een pasfoto, die bewaar ik dan voortaan bij elkaar. Het fijnste resultaat zijn de verzamelingen die zijn ontstaan.
De wereld bestaat uit verzamelaars en opruimers. Eigenlijk ben ik een verzamelaar die nu samen met de opruimgoeroe orde in de hoeveelheid wil brengen maar vooral wordt afgeleid door de prachtige verzamelingen die daardoor ontstaan, ordenen per categorie, maar ondertussen toch ook veel weg gooien. Een mooi poldercompromis.
In mijn herinnering komen de voorbeelden van het opruimvirus bovendrijven, van vrienden die bijvoorbeeld de energie van hun ex uit het huis wilden verdrijven, of graag weer ruimte wilden om vrijer te kunnen bewegen, meestal vond ik hun huis dan erg kaal. En dan schiet die foto van het huis van Peter Struycken me ook nog te binnen. Nadat een ik een bevriend kunstenaar tegen anderen over mijn huis hoorde vertellen als ‘een thrift store’, een tweedehands winkel, ben ik ook gaan weggooien, allen dat wat betekenis had mocht blijven, de rest belandde op zolder. Af en toe blaas je eens door je huis met de kracht van die nodig is voor twee verjaardagskaarsen. Meer niet. Marie Kundo belooft je echt een beter leven door het om te draaien, opruimen in plaats van verzamelen.

Maar zou Marie Kundo jaloers zijn op Michael Landy die in zijn project radicaal alles, echt alles, weggooide?

Wordt vervolgd.

Peter Struycken in zijn woonkamer