Opgroeien in Almere

Als het sneeuwde gingen we bobsleeën in de gloednieuwe bolle plexiglas dakraampjes

Mijn vader Dirk Frieling studeerde in Delft. Als student-assistent van Cornelis van Eesteren werkte hij voor zijn afstuderen al aan diens uitbreiding van Amsterdam. Later werkte hij bij de dienst volkshuisvesting aan de renovatie van de Spaardammerbuurt en nog weer later aan de plannen en de realisatie van de Bijlmermeer. Op een vakantie las hij in een meegenomen krant een advertentie voor de functie van projectleider van de nieuw te bouwen polderstad Almere. Hij solliciteerde en werd aangenomen. Dirk kwam te werken in het Smedinghuis in Lelystad en wij, zijn gezin, verhuisden van Amsterdam in eerste instantie naar een groot nieuw huis in Bouvywijk, een nieuwbouwwijk in het centrum van Muiden aan de Vecht.

Wij kunnen het ons al bijna niet meer voorstellen, maar in de jaren zeventig stonden er nog geen hekken om bouwplaatsen. Als een van de eerste bewoners van de wijk speelden mijn broer Jasper en ik met onze vriendjes eigenlijk altijd ‘in de bouw’. We klommen in de steigers en daalden op houten bouwtrappetjes af in de gigantische zoutkelders onder onze huizen (de Bouvywijk was genoemd naar de zoutfabriek die daar gestaan had en de opslagkelders daarvan waren via de in aanbouw zijnde huizen nog steeds toegankelijk). Als het sneeuwde gingen we bobsleeën in de gloednieuwe bolle plexiglas dakraampjes die in de bouw op voorraad lagen.

we zaten met onze cassetterecorder aan het randmeer, we zwommen en blowden of dronken enorme koppen koffie verkeerd en aten geroosterde boterhammen met hagelslag

In 1980 verhuisden wij naar Almere, mijn ouders hadden daar door Joop van Stigt op een vrij kavel in het centrum een huis laten bouwen. Reeds een jaar voor deze verhuizing ging ik alvast dagelijks met de bus heen en weer naar de Meergronden, de eerste middelbare school in Almere. Toen ik op deze school kwam zaten er driehonderd kinderen en toen ik er na zes jaar vanaf kwam 3000… Na onze verhuizing woonden wij zo dicht bij de school dat ik de eerste bel nog in mijn bed kon horen en toch bij de tweede bel in de klas kon zitten (ik had dan natuurlijk niet ontbeten of gedoucht en viel dan ook in de klas vaak weer in slaap).

 

Polder (1994) – Gijs Frieling. Collectie Museum De Lakenhal, Leiden

Zeker in de zomer was Almere een heerlijke plek, we zaten met onze cassetterecorder aan het randmeer, we zwommen en blowden of dronken enorme koppen koffie verkeerd en aten geroosterde boterhammen met hagelslag in de tuin van ons huis aan de kerkgracht, dat overdag als mijn beide ouders werkten al schoolcafé functioneerde. Mijn moeder reed in die dagen meerdere keren per week met een boodschappenkar vol melk, brood, roomboter en hagelslag van de Spar naar ons huis.

Toen mijn broer en zus en ik uit huis waren, verhuisden mijn ouders na een paar jaar naar de Bijlmerdreef. Mijn vader wilde daar als een van de Bijlmerpioniers ook zelf gewoond hebben. Mijn vrouw, die ook in een nieuwbouwwijk is opgegroeid, en ik wonen met onze kinderen in De Waalsprong, de nieuwe uitbreiding van Nijmegen ten noorden van de Waal. We huren daar voor achthonderd euro een huis met zes slaapkamers en een tuin en fietsen elke morgen door de weilanden en over de grote Waalbrug naar school en werk.