My Silicone Love
Vanavond opent NEU NOW, een internationale kunstfestival dat opkomend talent toont op het Westergasterrein te Amsterdam. De internationale jury heeft 30 kunstwerken van kunstenaars die zijn afgestudeerd aan kunstacademies uit heel Europa geselecteerd om hun werk te presenteren. Ook de film ‘My Silicone Love’ van Sophie Dros wordt er getoond.
Video of MY SILICONE LOVE TrailerLieneke Hulshof: In je korte documentaire, ‘My Silicone Love’, documenteer je het dagelijks leven van een man met een bijzondere passie: zijn fascinatie voor zijn verzameling aan bijna niet van echt te onderscheiden, plastic poppen. Hij eet, drinkt, converseert en heeft seks met ‘zijn girls’, maar toont daarnaast vooral onvoorwaardelijke liefde voor de vrouwen die opgesteld staan als etalagepoppen door heel zijn huis. Waar komt jouw persoonlijke fascinatie voor deze man vandaan? En waar ontmoet, of vind, je iemand met een dergelijke hobby?
Sophie Dros: Een paar jaar geleden las ik een interview over mannen die een relatie hebben met een sexpop. Ik was daardoor direct gefascineerd en wilde er meer over weten. In het laatste jaar van de filmacademie besloot ik verder op onderzoek uit te gaan en kwam terecht op een forum voor mannen met sexpoppen. Ik raakte aan de praat met een man uit Nederland en besloot bij hem langs te gaan. We hebben veel gepraat over zijn liefde voor zijn poppen en hij ‘introduceerde’ mij in de poppenscene. Hij wilde zelf niet herkenbaar in beeld, maar wilde me wel helpen om in contact te komen met een andere poppeneigenaar uit Engeland die misschien wel interesse zou hebben. Door de jaren heen zijn er meerdere items gemaakt over mannen die een relatie hebben met hun pop, maar persoonlijk vind ik dat die items vaak niet veel verder komen dan aapjes kijken en het belachelijk maken van de mannen. Ik vond het belangrijk om een respectvolle film te maken waarbij de kijker echt iets te weten zou komen over de persoon achter dit bijzondere fenomeen. Gelukkig vertrouwde de mannen met wie ik in gesprek ging me en kreeg ik toestemming om een documentaire te maken over Everard en zijn 13 poppen.
Voor mij was het vooral belangrijk om erachter te komen wat ik wel kon gaan begrijpen aan deze bijzondere hobby. Ik ben niet opzoek gegaan naar het vreemde of exotische achter dit verhaal maar juist het menselijke en het persoonlijke.
LH: Je hebt eerder ook films gemaakt over vrouwen met een eetprobleem en bent de laatste tijd bezig geweest met gender. Zijn de minderheden in de samenleving of groepen mensen die weinig aandacht krijgen, met of zonder een bizarre passie of hobby, in het algemeen inspiratiebron voor jou?
SD: Ik heb een fascinatie voor onderwerpen die op het eerste gezicht een beetje vreemd zijn. Ik zou het zelf niet de minderheden noemen maar mensen met een bijzondere levensstijl of hobby trekken zeker mijn aandacht. Vaak is het een onderwerp waar ik in eerste instantie zelf ook een dergelijk vooroordeel over heb. Ik hoop dan de mensen in mijn films te leren kennen, mijzelf te herkennen en zo de persoon achter een levensstijl te laten zien. Op dit moment ben ik bezig met een lange documentaire over gender en een korte documentaire over een vrouwelijke bodybuilder. Die twee documentaires hebben best veel raakvlakken.
LH: Welke raakvlakken?
SD: Er zitten veel raakvlakken in het contrast tussen binnenkant en buitenkant. Hoe zie je eruit en hoe voel je je van binnen? Beiden zijn heel erg zichtbaar. Een bodybuilder valt natuurlijk niet over het hoofd te zien maar ook de genderfluide personen in mijn andere documentaire zorgen voor veel vragende blikken.
Beide films gaan in de kern over acceptatie. Acceptatie van jezelf en hoe om te gaan met niet binnen de norm van de maatschappij vallen.
LH: Welk standpunt neem jij in als je films maakt over gender, mannen met een liefde voor poppen of vrouwen met een eetprobleem? Vind je bijvoorbeeld dat zij meer geaccepteerd zouden moeten worden in onze samenleving?
SD: Ik probeer mijn onderwerpen zo objectief mogelijk weer te geven. Ik ga dus niet mijn mening erop drukken, maar hoop wel de kijker een soort reis te laten maken. Een reis van onbegrip naar begrip, van uitlachen naar herkenning. Ik denk dat acceptatie altijd een van de uitgangspunten in mijn films is.
LH: Wat hoop je dat je films teweegbrengen?
SD: Ik heb van veel mensen gehoord dat ze My Silicone Love gingen kijken omdat ze zin hadden om iets vreemds te zien en lekker te lachen. Aan het einde van de film waren ze geëmotioneerd omdat ze heel goed konden begrijpen hoe de poppenverzamelaar zich voelde. Dat is voor mij een groot compliment, het betekent namelijk dat het gelukt is om meer te laten zien dan alleen een gek fenomeen. Ik hoop dat mensen na het zien van mijn films iets geleerd hebben. In de breedste zin van het woord. Over zichzelf, over een ander, over een onderwerp of levensstijl. Als er een ontwikkeling zit in het gevoel van de kijker waarmee hij of zij de film inging ten opzichte van hoe ze eruit komen ben ik tevreden.
LH: NEU NOW is een internationaal kunstfestival. Jouw documentairefilm ‘My Silicone Love’ wordt daar getoond tussen autonome installaties, schilderijen en foto’s. Is het voor jou een meerwaarde dat je film getoond wordt tussen de beeldende kunst? Of zie je hem liever in een bioscoopzaal terug?
SD: Ik ga niet liegen, in een bioscoopzaal komt de film het best tot zijn recht. Maar Op NEU NOW wordt de film ook vertoond in een filmzaal. Er is weken gewerkt aan de kleinste details in de montage, sound design, muziek en kleurcorrectie. Er is zelfs nagedacht over uit welke box in de bioscoop het geluid moet komen bij elke scene. Ik heb dus zeker een voorkeur voor een mooie grote bioscoopzaal met een goed geluidssysteem. Al is het tijdstip, de sfeer, het soort festival of je eigen mood ook heel belangrijk.
Laatst stond ik op een dak in New York en werd My Silicone Love vertoond op een groot scherm. Beneden hoorde ik ambulances voorbijrijden en er was een open bar. Het was verre van stil. Maar toch was dat één van de vetste vertoningen die ik ooit heb gehad. Ik was even bang dat mensen het niet zouden kunnen horen of volgen door alle rumoerigheid maar ik heb nog nooit zulke enthousiasten reacties uit de zaal gekregen als daar.
Het allerbelangrijkste vind ik denk ik dat de film door zoveel mogelijk mensen gezien wordt, of dat nou in de bioscoop, op de tv of een laptop is maakt mij niet zoveel uit. Dat ik met deze filmonderdeel ben van NEU NOW vind ik een hele eer. Ik roep zelf altijd heel hard dat film beeldende kunst is. Dit voelt als een soort bevestiging van deze uitspraak.
NEU NOW opent vanavond en is nog tot en met a.s zondag te bezoeken. Klik hier voor meer info.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl