Mensen zijn honden. En het wordt tijd dat we ons daarmee verzoenen.

De missie van deze diners wordt als volgt toegelicht: ‘Tijdens het Hondendiner nodigen we mensen uit om nieuwe eetgewoontes met andere diersoorten te verkennen en zo op speelse wijze een mensgerichte wereldbeeld te doorbreken. Door samen te eten willen we empathie en onderlinge verbondenheid tussen verschillende diersoorten bevorderen.’

Ik moet bekennen dat ik er weinig vertrouwen in had. Ik stelde me zo voor tien keurige honden aan te treffen die een gezamenlijke rust hadden gecreëerd die ruw zou worden verstoord door mijn eigen vierpotige vriend die naar de naam Boter luistert. Vooraf had ik foto’s gezien van gedweeë honden die keurig aan tafel stonden, hun roze tongen gleden dankbaar over de witte borden, hun mensen zaten er tevreden naast. In mijn verbeelding kon ik mezelf daar alleen maar als een overprikkelde tienervader in plakken, een ander scenario zag ik simpelweg niet voor me.
Maar het viel alleszins mee. Over de honden en hun prikkels was duidelijk goed nagedacht. De ontvangst was losjes, de dieren kregen de kans uit te razen en elkaar uitvoerig te bepotelen en besnuffelen in de ruimere kas van Mediamatic. Aldaar at mijn pup zowaar zijn amuse op zonder de bloemkool met yoghurt over de vloer uit te smeren. So far, so good. Na dat voorproefje toog de groep naar binnen om aan te schuiven aan de prachtige, scheenbeenhoge tafel waar de honden nog wat door rommelden, en de mensen op yogakussens plaatsnamen.

Na de volgende gang werd duidelijk dat de smaak van Boter niet helemaal strookte met de samenstelling van het menu. Hij kauwde wat op een stronk broccoli maar taande niet naar de zoete aardappelpuree, het blad sla met rijstvulling bleef geheel onaangeroerd. Van het toetje slokte hij alleen de gele korrels op, waarvan ik nog altijd niet weet wat het nou precies waren. Maar dit is geen restaurantrecensie, ik solliciteer hier niet naar de functie van Hiske Versprille. De Dog Dinners vormen een moedige geste, bovendien aten de andere aanwezige honden gretig van wat hen werd voorgeschoteld, leken zij naadloos op te gaan in de kaders die waren gesteld.
Voor Boter was dat dus anders, de fase waarin hij zich paniekerig stortte op alles dat ook maar op voedsel leek is voorbij, nu hij weldoorvoed en iets ouder is. En daarmee is wellicht wat meer verdwenen. Tijdens onze wittebroodsweken vrat hij niet alleen alles wat ik hem voorschotelde, we bewogen in alle opzichten meer in tandem.
Als hij besloot op de stoep te gaan liggen, besloot ik hem niet naar mijn voordeur te trekken maar naast hem plaats te nemen. Wanneer hij zich op een net thuisbezorgde kartonnen doos stortte, hielp ik hem het gevaarte uit elkaar te trekken. Als vrienden me vroegen naar mijn nieuwe dier, dan vertelde ik dat ik hem als een soort broer zag, iemand om kattenkwaad mee uit te halen. En dat zei ik niet alleen om ermee te kunnen pochen, al speelde dat zeker een rol; ik wilde me ook daadwerkelijk onderdompelen in Boters beleving der dingen, me laten meevoeren door de blik van het dier waar ik ineens mee samenleefde. Want hij bezat nog het vermogen tot overgave dat ik en zoveel van mijn soortgenoten zijn verloren.
Maar mijn waardering voor zijn blik ebde mettertijd weg. Inmiddels kan ik mezelf geen broer meer noemen, eerder een zorgzame vaderfiguur, af en toe een strenge leraar. Ik laat me niet meer zozeer inspireren door Boter, maar probeer hem vooral te stimuleren zich aan mijn regels en routine te houden. Ik heb het simpelweg te druk om naast hem op de stoep te zitten, hem te helpen dozen te ontmantelen, te druk om de wereld door zijn ogen te zien.

Me opnieuw herinneren aan de waarde van de blik en beleving van dieren is precies waar de Dog Dinners een geweldige oefening in zijn, schrijf ik hier op, met het risico dat ik zowel de diners als honden op opportune wijze reduceer tot een levensles. Dat wil ik niet doen, echt niet, maar ik denk wel dat wanneer we af en toe de gaze van dieren op waarde schatten, dat uiteindelijk tot duurzame verandering kan leiden. Als we maar inzien dat we onszelf onterecht tot heerser van het universum hebben bestempeld is er een kans dat we dit kunnen ombuigen.
En natuurlijk, die heerser zijn we nog altijd, ook wanneer we een hondendiner organiseren, en zeker wanneer de Mediamatic-medewerkers Boter berispten. Dat leek me niet geheel in lijn met de missie van de avond, al begrijp ik dat een wereld waarin er geen hiërarchie tussen dier en mens bestaat een utopische is.

Onlangs raakte ik begeesterd door een schilderij van Vincent Verhoef. Het toont niet meer dan twee kleurvlakken, door een horizon van elkaar gescheiden, met daaroverheen een wit vlak – onderin de geschilderde zinnen I came home killed two flies went to bed. Een dagboeknotitie, vol van alledaagsheid.
Ik registreerde in de eerste plaats de romantiek van de geschilderde letters, van de gortdroge registratie die zo krachtig detoneerde met de moeite die erin gestoken was de woorden gestalte te geven. Maar ik kan me zo voorstellen dat wij mensen over laten we zeggen tien, vijftien jaar, een hele andere visie hebben op dit schilderij. Dat we geen achteloze momentopname zien, maar een tweevoudige moord, een bruut mens dat die op zijn geweten heeft, en de bekentenis die vol spijt op het doek is beland.