Luuk Wilmering – op Unseen bookfair

Ook zichzelf neemt hij af en toe tot onderwerp, al dan niet vergezeld door zijn alter ego Willem Guurink. 
Wilmering maakt gebruik van zelfgemaakte of bestaande foto’s, van boeken, van objecten, verzamelingen en archieven. Door middel van knippen en plakken, schilderen, tekenen, inkleuren en fotograferen, veroorzaakt hij verschuivingen en legt een nieuwe nadruk. De resultaten presenteert hij in boekvorm of in een installatie, maar ook als losse prenten en collages. 
Deze collages zijn steeds met de hand in elkaar gezet, waarbij op secure wijze rekening is gehouden met proporties, perspectief en lichtinval. Indien nodig worden er extra schaduwen bij ingetekend. Mensen, dieren en objecten uit andere contexten gaan zo een nieuwe relatie met elkaar aan. Het beeld klopt technisch, maar de betekenis van de scene is na de ingrepen door elkaar gehusseld, de verhalen zijn omgegooid en verdraaid. 

Wilmering reageert daarmee op onze behoefte aan grip op de wereld, die maakt dat we aldoor willen rubriceren en classificeren. In zijn werk wordt op humoristische wijze met de overbelaste menselijke orde gespeeld, door het aanbrengen van een andere, of extra orde. Na een ingreep van deze kunstenaar is dan een dreigende betekenisloosheid ontstaan, een wrede absurditeit of een  poëtisch en lichtzinnig wereldbeeld (combinaties daartussen zijn ook mogelijk). De wereld die Wilmering schept, lijkt in eerste instantie ver af te staan van de gewone werkelijkheid, maar wie zich er in onderdompelt begint na een tijdje toch te betwijfelen of deze fictie nu werkelijk zoveel verschilt van dat wat we al kennen. Eigenlijk valt goedbeschouwd overal in de bestaande realiteit een wonderlijke vreemdheid te zien: een die we waarschijnlijk gewoonweg niet meer opmerken, gewend als we zijn geraakt aan de dingen zoals ze nu eenmaal zijn. 
Wanneer Wilmering zichzelf als personage in zijn eigen werk laat opduiken -soms als figurant, soms als een hoofdpersoon- gaan fictie en werkelijkheid nog meer door elkaar heen lopen. 
Toch gaat het in zijn oeuvre niet om hemzelf als persoon, maar vooral over hoe hij naar de wereld kijkt. Wilmering streeft daarbij naar het vatten van iets universeels: onze manier van kijken, onze gedeelde geschiedenis, en allerlei alom bekende en minder bekende fenomenen die ons omringen.  

Niemand is zo bijzonder dat hij of zij iets volstrekt unieks meemaakt of ervaart, schijnt Wilmering te willen zeggen. We zijn allemaal onderdeel van dit vreemde, talige, beeldende universum, waarin we, als we niet opletten, telkens weer op het verkeerde been worden gezet en onszelf razendsnel moeten corrigeren om te kunnen blijven functioneren: vaak zonder dat we het zelf nog in de gaten hebben, laat staan dat we er bij stil blijven staan. 

Het werk van Luuk Wilmering stelt voor om dat wel te doen.