Lucas Lenglet over de abstracte angst
We worden dagelijks geconfronteerd met een angst voor de ander. Zo zijn er landen die hun grenzen sluiten en sluiten we onszelf op in huis door de deur op slot te draaien. In de tentoonstelling ‘No Man Is An Island’, gaat Lucas Lenglet in op een ethische groepsvorming en hoe we ons daar als individu toe verhouden. Eerder was dit terug te zien in zijn architecturale werken. Zijn interesse in de architectuur van de veiligheid brengt Lenglet naar de grens van veiligheidszones. De constructies laten een onvermijdelijk en duidelijk onderscheid zien tussen binnen en buiten, waarin werken refereren naar afsluiten en openstellen naar de wereld om ons heen.
No man is an island,
Entire of itself,
Every man is a piece of the continent,
A part of the main.
If a clod be washed away by the sea,
Europe is the less.
As well as if a promontory were.
As well as if a manor of thy friend’s
Or of thine own were:
Any man’s death diminishes me,
Because I am involved in mankind,
And therefore never send to know for whom the bell tolls;
It tolls for thee.
John Donne. Meditation XVII (1624)
Untitled (horse shoes), 2015
Vorige week opende Lenglets solotentoonstelling bij Stigter Van Doesburg. De expositie ‘No Man Is An Island’ lijkt in eerste instantie een gestructureerd geheel van objecten uit ons dagelijks leven. Aan de muur hangen hoefijzers die een poëtische melodie lijken te vormen, daartegenover zijn krantenartikelen weergegeven die van veraf een grafische vormgeving krijgen. In Lenglets werk ontstaat een ritme waardoor ik in en uit blijf zoomen: hoe langer ik kijk hoe meer de krantenartikelen zich abstraheren van de wereld waar ze over gaan. Op een geordende wijze maakt Lenglet er een eigen verhaal van. Zo doorbreekt hij de structuur van informatieverwerking zoals die bepaald was door een ander.
Het systematiseren van informatie is onder andere terug te zien in een constante herhaling in het werk. Door de structurering valt de originele functie van de gebruikte voorwerpen niet direct meer op. Zo is het groepje aan elkaar gesoldeerde winkelbellen volledig ontdaan van hun oorspronkelijke hoedanigheid: ze zullen niet meer waarschuwen als er iemand binnenkomt of vertrekt.
Body (NRC), 2015
Kijkend naar twaalf boeken met etnografische portretten wordt opnieuw een uitsluiting opgewekt. De pagina’s die ik graag had doorgebladerd worden door de glazen omlijsting op een ontoegankelijke afstand gehouden.
Volgens Lenglet zijn we op verschillende manieren angstig. We zijn bang voor verlies van privacy, bang voor raketten, bang voor gluten en we zijn meer dan ooit bang voor terroristen sinds de aanslagen in Parijs. We leven in een hypersensitieve cultuur, bang voor alles dat buiten onze eigen controle valt. Lenglet doet hier in zekere zin ook aan mee, hij geeft aan een nieuwsjunk te zijn. Iedere dag vergaart hij informatie via zijn telefoon, computer en uit de krant. Op deze manier bezit hij informatie van en over anderen. Dit is een gedeeld en tijdelijk bezit. Men wil constant op de hoogte blijven, maar als we dit allemaal willen vastleggen, hebben we nog meer systemen nodig. Lenglet doet hier misschien aan mee maar bevraagt in zijn werk tegelijkertijd die angst die we iedere dag lijken te voeden.
Violence – Ignorance – Fantasy!, 2007
In zijn volgende werk ‘De lucht die we ademen’ diept Lenglet het afsluiten en openstellen nog verder uit. Daarin zijn 11 cellen naar buiten verplaatst om te laten zien hoe het is je binnenin zo’n cel te begeven. Vanaf eind februari zal dit werk te bezichtigen zijn op het voorplein van de Penitentiaire Inrichting Zaanstad in Westzaan.
‘No Man Is An Island’ is nog t/m 12 maart te bekijken.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl