Les Chroniques Purple

”In Frankrijk schijnt de zon langer dan in veel andere landen. Hierdoor lijken de nachten korter te duren dan de dagen.”

‘’Nathalia Acevedo draagt een witte jurk van Diamond Equinox, ze krult haar hand in een vuist en op haar rug zit een gestrikt lint.’’

‘’Pablo zorgde voor de kat van zijn oom. De kat was zwanger en sliep graag in zijn bed. Op een ochtend werd Pablo wakker met pasgeboren kittens.’’

‘’Normaal gesproken hebben bushokjes een horizontaal dak. Dit bushokje niet, het dak krult. Op het bankje zit een jongen voorover gebogen. Hij krabt aan zijn voet.’’

Elein Fleiss is mede oprichter van Purple Magazine, dat ontstaan is in 1992. Purple Magazine bood tegenwicht aan de destijds beroemde commerciële modetijdschriften. Sinds de oprichting heeft de naam Purple vele vormen gekend. Eén daarvan is Les Chroniques Purples. Een boek zo groot als een A4 papier. De voorkant is lichtgrijs en in het midden staat een ronde lilakleurige stip met daarboven de titel, dat is alles. Het oogt minimalistisch en strak. Les Chroniques Purples is oorspronkelijk een internetblog. Elein Fleiss nodigde 49 schrijvers, kunstenaars, fotografen en dichters uit om een jaar lang artikelen te maken voor het blog. Deze verhalen, tekeningen en foto’s zijn later gepubliceerd in een boek. Het resultaat is een soort dagboek waarin auteurs ervaringen van hun werkelijkheid en dromen met ons delen.

Mardi 1er Janvier. Het boek begint meteen, geen inleiding, geen voorwoord. De anekdotes hierboven staan willekeurig genoteerd in het boek, er is geen rangorde te vinden. Behalve de datums, die volgen elkaar evenredig op. Van Mardi 1er Janvier tot Lundi 30 Décembre. Het fragmentarische lezen is een manier van lezen die we op het internet gewend zijn. Wanneer deze manier gehanteerd wordt in een boek, zijn de anekdotes moeilijk behapbaar. Steeds ben ik als lezer op zoek naar een thema, een rode draad tussen de verschillende artikelen. 

Er is wel een aantal artikelen in het boek aanwezig met hetzelfde uitgangspunt. Zo zijn er verschillende verhalen over vrouwen die de Holocaust hebben overleefd. Indringende, persoonlijke verhalen. De verhalen komen hard en tegelijkertijd vreemd aan wanneer de bladzijde wordt omgeslagen. Waar een getekende rups krioelt over een takje of een pony galoppeert in een weiland. Is dit de meerwaarde van het lezen van een blog op papier? Dat het ons kan laten zien hoe alles elkaar altijd opvolgt, hoe banaal of onlogisch de ene gebeurtenis verschilt van de ander? Dat wanneer er iemand voor de trein springt, de treinreiziger te laat komt voor het eten?

Er zijn veel beelden in het boek aanwezig. Het zijn zwart-wit foto’s van spelende kinderen, verlaten landschappen en meisjes gehuld in haute couture. De onderwerpen van de foto’s mogen dan wel geen verband kennen, het lichtval sluit naadloos op elkaar aan. Op iedere foto maakt het licht het beeld mysterieus. Sommige foto’s zijn analoog, anderen digitaal. De diversiteit en tegelijkertijd de samenhang tussen de verschillende zwart-wit foto’s en tekeningen maken het boek spannend en de afbeeldingen zijn een meerwaarde voor de teksten.

Als lezer is het moeilijk om door het boek te komen omdat de vormgeving en inhoud van het blog niet zijn aangepast. De artikelen zijn niet langer dan 600 woorden. Hierdoor missen de artikelen soms diepgang. Dit is jammer, de lezer kan namelijk eenvoudig meer dan 600 woorden lezen op papier. Wanneer wij het internet lezen weten wij dat er onjuistheden worden verteld. Hierdoor nemen wij niet alle informatie voor waarheid aan. Maar is dit ook het geval wanneer we fragementen in een boek lezen? Of gaan wij er in een boek vanuit dat we de waarheid lezen? In eerste instantie lijkt het niet aanpassen van de inhoud een makkelijke keus. Een keus waar niet over is nagedacht. Maar misschien is dit wel het experiment van Les Chorniques Purple. Dat het de lezer wil bevragen en wil laten nadenken over de verschillen tussen het virtueel en analoog lezen.