Kunstenaar en zijn tatoeages – het geklieder van Jimmie

Jimmie hield de tatoeage lang verborgen voor haar ouders. Ondanks dat ze een lip- en neuspiercing had, ging een plaatje echt te ver. Toen ze achttien werd, bedacht ze dat een strakke tattoo eigenlijk veel cooler was. Ze liet in een shop drie fatsoenlijke, strakke sterren over het dansende figuurtje heen zetten. “Later toen ik op de academie zat, kwam ik erachter dat een meisje uit mijn jaar echt precies dezelfde tatoeage ergens anders op haar lichaam had staan. Dat was eigenlijk best wel kut.” Ondanks de originaliteit ervan, trok deze tattoo haar over de drempel om de rest van haar lichaam er ook aan te doen laten geloven. Het bracht haar op het idee een sleeve te laten zetten die slechts door één artiest uitgevoerd zou worden. 

De neef van kunstenaar Wicher Hupkes, inmiddels haar man, had een cheap ass tattoo apparaatje op zolder liggen. Hij probeerde de techniek zichzelf eigen te maken. Omdat Jimmie haar lichaam wel als oefenmateriaal ter beschikking wilde stellen, en dit een goedkope oplossing zou vormen, bood Wicher’s neef de ideale oplossing. Hij oefende zijn eerste lijnen op Wicher’s lichaam: Jimmie zag direct dat hij geen tekenaar was. Hij beheerste wel de techniek van het tatoeëren, maar het ontbrak hem hierbij enigszins creatief inzicht. Wicher moest degene zijn die een sleeve op haar hele rechter arm zou zetten. Het idee: een random versiering zonder enige betekenis. Er was slechts één probleem: nooit eerder had hij een tatoeëerapparaat in handen gehad, laat staan een lijn op iemands huid gezet. “Dit maakte het mega spannend maar heel leuk tegelijk”. De toon was gezet toen hij een handje neerzette dat na de eerste lijn per ongeluk leek op een slappe pik. Onverstoord en onverschrokken transformeerde de piemel gelukkig in de ‘hand van God’. Een handje die wijst naar een andere hand met een boontje erin. De rest van de tatoeage vormt een boom met takken die leiden naar verschillende tekeningen. Onderdelen van het ontwerp van de sleeve zijn van tevoren wel in een tekenboek geschetst, maar uiteindelijk op het lichaam vanuit de losse pols gezet. 

De ladder onder aan de boom stamt uit een kunstwerk dat ze maakte toen ze nog op de academie zat. Ze nam dit voorwerp als uitgangspunt, omdat het haar opviel dat er overal ladders staan die nergens naartoe leiden. Ook in dit geval leidt de trap nergens naartoe. Hij staat als het ware tegen de boom aan, maar tegelijkertijd bevindt hij zich ergens in een lege ruimte. 

Toen ze de eerste helft van de sleeve had staan, dachten mensen dat ze het geklieder zelf met balpen op haar arm had gezet. “Ik vond het op een gegeven moment wel echt spannend. Er stond een deel op mijn arm en ik dacht, ik ben nu best wel blij met wat er staat, wat nou als ie het straks verneukt?” Na drie keer een paar uur lang gezeten te hebben, was de mouw af. De charme van de tatoeage zit ‘m duidelijk in de onkunde van Wicher. De ene lijn is dun, de ander juist dikker en sommige figuren zijn strakker dan anderen. Toch vormt het kunstwerk één geheel. Dit zorgt tevens voor een overeenkomst tussen de tatoeage en Jimmie’s kunst: het niet schetsen. Het idee dat een illustratie, of in dit geval een tatoeage, in één keer treffend moet zijn zorgt voor spanning. 

Jimmie Balster maakt illustraties die een ironisch randje bevatten en waarin mensfiguren vaak een rol spelen. Ze gaan veelal over haarzelf en de dingen die ze meemaakt in haar leven. Soms bevatten de tekeningen fijngevoelige dunne lijnen, maar deze kunnen ook grof en grillig zijn. Ik zie nauwelijks kleur in haar werk. Het neemt heel af en toe de rol aan als bescheiden beeldelement. Ondanks dat ze als kind veel lees- en stripboeken las, kwam tekst pas later in haar werk voor. Als ik vraag of ze inspiratie uit gedichten of teksten haalt, geeft ze aan soms bang te zijn te kopiëren of te stelen. Wel is Toon Tellegen altijd een inspiratiebron geweest. “Hij weet op een hele mooie manier abstracte gevoelens te verwoorden, zodat ze tastbaar lijken te worden.” 
Meer dan uit boeken vindt Balster haar onderwerpen afgedankt op straat. Bij het grofvuil, in een portiek, of tijdens het uitgaansleven. “Vuilnisbak trouvé” lacht ze. Ze is altijd zoekende naar fijngevoeligheid. “Ik ben wel een maker, maar profileer me niet echt als kunstenaar. Als er een aanleiding is iets te maken, kan ik daar helemaal in opgaan. Ik jaag daarbij graag een mooi beeld na, ik ben onder alle inkt krabbels op mijn armen een ontzettende estheet.”