Kardinale deugden: Temperantia

Kardinale deugden volgens het internet:
Temperantia: 1. Gematigdheid
2. Zelfbeheersing 
(+ alles is grijs) 
Dus opnieuw:
Kardinale deugden volgens Sytske van Koeveringe
Temperantia: Maria Barnas- ‘Rhubarb Rhubard’
1. Gematigdheid:
Dit woord is sowieso ontstaan na de eerste kater op de wereld.
Of na de eerste ontmoeting tussen twee mensen die heel veel seks hadden.
Of na de eerste man (het was sowieso een man, ik duld geen tegenspraak) die te veel van eten hield.
Of na de eerste vrouw die voor het eerst te veel koffie dronk. 
Dus: ‘Mensen, heb verslaving met mate.’
Succes.
Of tijdens het doen van je administratie: gematigd enthousiast.
Ik zou met mate willen voelen. Dat er een laagje omheen zit. Zoals je hoofd op een te zacht kussen ligt en je eigenlijk met je hoofd op een matras ligt die omringd is door kussen. 
Met mate is verstandig.
Op tijd naar bed.
Genoeg slapen.
Voldoende bewegen (je zou kunnen roeien).
Goed eten (groentes en vitaminen).
Hierin doorslaan zoals de gemiddelde Nederlander dat doet. 
Maar wel driemaal per dag.
‘Heb je honger?’ 
‘Eet een appel.’
Of deze uitspraak nog bij kinderen wordt gebruikt weet ik niet.
Wat ik wel weet: die appel is ver te zoeken in het straatbeeld.
Overal is constant eten. Van voorgesneden appelstukjes uit een zakje tot wafels met slagroom en m&m’s erop.
Verleidingen weerstaan.
Kauwende en snaaiende mensen uitstaan.
Bodemdrift. 
Geldt ook voor alcohol.
Drink met mate, jaja maar waarom is er dan altijd een reden om te drinken?
Zelfbeheersing (dit is punt 1&2 in één).
Oftewel, balans.
Oftewel saai. (lees: heel veel vettig- en zoetigheid eten óf niets. Heel veel drinken óf alcohol hekelen. Vroeg op bed gaan óf nachtenlang doorhalen. Sporten tot je neervalt óf het ineens intens haten.
‘Ben je iemand van de uitersten?’ 
‘Nee, gewoon snel verveeld.’
‘Val je in herhaling?’
‘Ja. Jij niet dan?’)
Eten maakt geluid- ritselen, een hap nemen, kauwen, slikken, speeksel, gelik aan vingertoppen- Trillingen, toonhoogtes, klanken.
‘Rhubarb Rhubard,’ is een belachelijk mooi project van kunstenaar én schrijver Maria Barnas.
‘Rhubarb Rhubard,’ schijnen figuranten in Engelse films te zeggen om een gesprek te imiteren. 
Mensen kopiëren elkaar snel tijdens een ontmoeting. 
Vooral als twee elkaar leuk vinden.
Of is kopiëren een gewoonte?
Zeg jij wat je vindt omdat je dat vindt? Of omdat je iets las of hoorde en jij het hiermee eens was en je nu vind dat het bij jou past? 
Een bepaalde intelligentie.
Een bepaalde bevestiging.
1. ‘Ik vind het eerste album van Typhoon beter dan de tweede.’
2. ‘Ik vind het tweede album van Typhoon beter dan de eerste.’
3. Ik kan de mensen erop uitkiezen wie album1 beter vind dan album2.
4. Waarom eigenlijk het ene met het andere vergelijken? 
5. –

Maria Barnas

Is alles wat jij zegt origineel?
Is alles wat jij zegt relevant?
Met mate… spreken. 
Ik ben voor.
Of dat we allemaal doen alsof we een gesprek imiteren maar niets zeggen. 
Of zeggen we al niets? 
Dat wanneer je met iemand praat het lijkt alsof die ander steevast een andere taal spreekt.
Met handen en voeten communiceren.
Zet twee mensen in een ruimte en er ontstaat een dialoog (of dit uit woorden of uit lichaamshoudingen bestaat).
In ‘Rhubarb Rhubard,’ gaat Barnas een dialoog aan met Douwe Jan Bakker zijn werk uit de jaren zeventig, genaamd de ‘Pronounceables.’ 
‘Pronounceables’ (het waren wel tweehonderzesendertig stuks!) zijn kleine voorwerpen om uit te spreken. Ze zien eruit als een soort tekstballonnen.
Tekstballonnen van een stripverhaal. 
Strips klinkt niet mooi (ik spreek voor mezelf, hoor).
De ‘Pronounceables’ zijn krankzinnig mooi. 
En ja, het woord mooi doet te kort aan voor wat het is. 
Die kleine voorwerpen van Bakker zijn afbeeldingen, bijvoorbeeld: een stuk huis met een raampje, een stuk met ondefinieerbare voorwerpen (!), of stukken van een koffer (!!!). 
Uitroeptekens betekent dat ik op mijn toetsenbord ram van enthousiasme. 
Zijpaadje: denk je dat volwassen mensen nog net zo enthousiast mogen reageren als kinderen? 
Nu weer Bakkers mondstukken:
Aan de achterkant van de voorwerpen steekt er een houten staafje uit, dit kan je in de mond nemen. Wanneer je dit zou doen spreek je eigenlijk beeld. 
Je praat beeld.
Praten we altijd al in beeld? 
Denk je in beeld of juist in taal?
Of beiden niet, maar in kleuren (-is kleur niet een beeld?).
‘Je hoort de woorden met je ogen,’ staat op internet over Bakkers mondstukken. 
Genoeg vaag gedoe.  
Douwe Jan Bakker was in ieder geval een voorstander van onderzoek doen binnen kunst. 
Zou ik het even mooi vinden als ik niets van het concept wist?
Tijdens ‘Rhubarb Rhubard’ zijn er sculpturen van Maria Barnas te zien en 
enkele houten kisten met de mondstukken van Douwe Jan Bakker (alleen die kisten al!? Die precisie van de vormen van de mondstukken, hoe het in die koffer is opgesteld (in een rij) de volgorde…!!!)
In dezelfde ruimte waren kleine sculpturen van Barnas te zien.
Glas én gips. 
Voorzichtig én grof.
Breekbaar én kneedbaar.
Ja én nee.
Voor altijd én ga weg.
Vorm én inhoud?
Ik ging er heen vanwege de ‘inhoud’.
Wat ik zag was iets heel anders, namelijk tijd. Alsof ik het ineens oneens was met alle mensen die zeggen: ‘tijd tekort.’ 
Ineens- oneens – best goede combinatie. 
Door het contrast, door de opzet: Barnas versus Bakker, de stilte. 
Door het onderwerp: taal en dat taal dan van alle tijden is.
Is het nog te volgen? 
Nee? 
Jammer dan.
Jawel? 
De taal staat hier centraal. 
De klank van taal. 
Geluid. Jawel.
Taal omzetten naar beeld. 
Als ik om me heen kijk, doen mensen niet anders.
Snel, vluchtig, zoals gesprekken. Woorden die associaties oproepen, dit uitspreken, weer terugkomen op… 
Dat je thuiskomt en denkt, waarom zei ik dat? 
Of waarom zei ik dat en dat juist niet? 
Ja, ja de oerknal. (dichtbundel van Barnas- koop het- lees het en dan nogmaals) 
In een interview zegt ze dat het vrij bijzonder is dat je sommige woorden zomaar kan uitspreken, zoiets groots als bijvoorbeeld: ‘De oerknal.’ 
Je lippen, je kaken, je tong, gehemelte, je tanden die elkaar zo nu en dan raken, soms slik je, lach je. 
Je mond beweegt automatisch met de vorm van de woorden mee. 
Is de vorm van een woord die je uitspreekt daadwerkelijk in een vorm te kneden? 
Kun je enkel vorm uitspreken?
Barnas bewijst dat het kan. 
Praten met klei in je mond, of doormiddel van glasblazen. De uitkomst, die vorm, laten bewegen, hierop reageren door bijvoorbeeld inkt toe te passen. 
Buikpijn (zo mooi) krijgen van het kijken naar deze sculpturen. 
Die buikpijn niet kunnen omschrijven. 
Je bewust worden van wat je uitspreekt.
Je realiseren hoe je praat. 
Realiseren is nadenken.
Nadenken is tijd nemen (- dus ook een concept uitwerken).
Misschien is dat dan óók gematigdheid (ik bedoel, in die tentoonstelling waren niet alle mondstukken van Bakker te zien).
Met mate heeft vaak een bepaalde sterkte. (hey! De vorige deugd!)
Bewust worden van… 
Ik kan zo oneindig lang doorgaan, waar het op neerkomt is dat die
kardinale deugden steeds meer beginnen te lijken op een ode.
Een ode aan de eeuwige herhaling. 
Ugh- 
wat een zuur einde dit. 
Jammer dan, geen zin meer.