Kappers- tutorial uit de DDR

Het is altijd een stille droom van mij geweest om een tijdje als blondine door het leven te gaan. Nederlandse kappers raden mij altijd af om met mijn eigen donkere haarkleur het peroxidegebied te betreden; een natuurlijke tint is beter voor het haar. Maar hier maakt het kennelijk niet uit: wat je wil, is wat je krijgt. Luca, de styliste bij Ruby’s, kwam aanzetten met een regenboog aan klosjes haar in allerlei pasteltinten. Ze verzekerde me dat ik gerust kon zijn, want het was een ‘vegetable based bleach’. Misschien kwam het door het woord ‘vegetable’, dat ik opeens mijzelf met een groen hoofd door de wereld zag lopen. Zij bleef me echter adviseren om voor zachtroze te gaan. Want: “Pink is what’s in right now. The celebs have it, Naomi Watts, who else… It’s super cute. This rapper, what’s her name…, she even got a pink car! Plus a customised i phone watch for $17000,-.” Ik koos toch voor groen en legde haar uit dat ik een trend wilde ontketenen. Toen ze ontdekte dat ik kunstenaar ben, was ze overtuigd: “So you don’t have to go the office…” Gekgenoeg zag ze geen risico in een roze coupe op kantoor.

Vlak daarvoor zag ik een prachtige instructiefilm ‘Berufe im Bild: Friseur’ over het kappersvak in de DDR in het Wende Museum. De kneepjes van het vak worden op een plechtige wijze uit de doeken gedaan. Het komt me voor dat het filmpje jonge mensen wil werven voor het beroep. Maar door de nadruk die de voice over legt op de complexiteit van het vak, kan je een beetje geïntimeerd raken. Van techniek en psychologie tot modegevoeligheid moet je talent hebben. De kapsels zijn veel extravaganter dan ik gedacht zou hebben. Ik uitte mijn verbazing hierover aan mijn Russische vriendin Patricia. Zij verzekert me dat de kunst van het vernuftige kapsel ook in voormalig Sovjet Rusland een traditie van groot belang was. Toen ze als klein kind in Moskou woonde, smeekte ze haar moeder om een ‘bantiki’: een haardracht vol kwikjes en strikjes. De bantiki was de trots van de Russische vrouw; hoe groter hoe gelukkiger. Patricia heeft er nooit een gehad, haar moeder vond het maar ouderwets en wilde er niets mee te maken hebben.

De traditie van de bantiki sluit heel goed aan bij de zelfgemaakte tutorials van hedendaagse fashionistas zoals die van mijn kennis Kate Caviar in Los Angeles. Het grote verschil is dat deze tutorials met heel veel kokette lachjes worden doorspekt, heel anders dan de ernst van het DDR filmpje. Ook is dit filmpje van Kate Caviar bedoeld om niet naar de kapper te hoeven, maar zelf je kleding en uiterlijk onder handen te nemen.

Bij Ruby’s in Los Angeles heb ik maar liefst drie en een half uur in de kappersstoel gezeten. Aan de kassa moet ik even slikken. Dan maar met mijn creditcard zoals dat hier gaat. Die betaling lukt niet. Gelukkig had ik genoeg cash bij me. Meteen daarna heb ik de ING gebeld, dit was toch de eerste creditcard betaling van de maand? Een medewerker van de helpdesk vertelde me dat een verdachte transactie bij ene Ruby’s Barbershop op zijn scherm stond. Vandaar de blokkade. Ik geef toe dat ik een exorbitant hoog bedrag aan een kappersbezoek heb besteed. Opeens herinnert de ING medewerker zich de televisieserie Melrose Place en merkt calvinistisch op dat dit een hele dure straat is. Ik voel me op mijn vingers getikt. Ik neem me voor de komende tijd mij te beperken tot een tutorial om mijn kapsel te onderhouden.

Met dank aan Kate Dollenmayer, archivaris van het Wende Museum voor het uploaden van de film.

Richtje Reinsma en Daphne Rosenthal ontdekken de voorbije cultuur van het alledaagse sovjetbestaan in het Wende Museum, midden in het hyperkapitalistische Los Angeles. Daarover rapporteren zij op mister Motley. Hun project wordt gesteund door het Mondriaan Fonds.