It’s OK… #4: Het verantwoordelijkheidslied

De datum van vandaag is _______________.

De ruimte waarin ik zit is _______________.

Ik hoor _______________ en ruik _______________.

De temperatuur is ongeveer _______________.

Ik voel mij daar _______________ bij.

Ik heb _______________ geslapen, ik voel mij _______________.

Ik heb een _______________ gevoel over de dag.

Ik denk aan _______________. Ik zou graag _______________.

In mij zit een _______________. Ik draag een _______________ met mij mee.

Ik heb vannacht ______________________________ gedroomd.

Mijn lichaam voelt _______________.

Dat ervaar ik door mijn ______________________________.

Mijn _______________ is nu het meest prominent.

Ik heb _______________ voor het laatst iets gegeten. Het smaakte _______________.

De laatste persoon die ik gesproken heb is ______________________________.

Ik heb vannacht in totaal _______________ uur geslapen.

Mijn _______________ zou ik graag met iemand willen delen.

Ik wil mijn _______________ graag geven aan _______________.

Mijn _______________ is hier maar mijn _______________ is elders.

Ik wou dat ______________________________ wegging.

Vandaag wil ik ______________________________.

Ik kijk uit naar ______________________________.

Ik zie op tegen ______________________________.

Ik zal ______________________________ ondernemen.

Morgen zal ik ______________________________.

Ik geloof dat ______________________________.

Ik vertrouw op ______________________________.

Bovenstaande tekstoefening is geïnspireerd door de performance van Joy Mariama Smith en Dylan Spencer-Davidson. In hun slotoefening voor het evenement Calibrating Intimacies experimenteerden Smith en Spencer-Davidson met, hoe zij het zelf omschreven, semi-openbare intimiteit: een vorm van kwetsbaarheid en vertrouwen die in een performance-setting gedeeld kan worden.
Waar dit op neerkwam, was dat Smith en Spencer-Davidson ten overstaan van het publiek afspraken maakten over wat zij wel en niet wilden doen, op basis van hoe zij zich voelden. Zij communiceerden hun gevoelens en gedachten ook aan het publiek. Smith en Spencer-Davidson stelden om en om verschillende choreografieën, oefeningen en andere bewegingen aan elkaar voor, en de ander mocht deze dan goedkeuren of afwijzen op basis van hun eigen behoeften en voorkeuren. Het doel van de performance was om te verkennen hoe vrienden en collega’s hun persoonlijke grenzen aan elkaar kunnen aangeven, en hoe zij elkaar om toestemming (consent) kunnen vragen voor bepaalde handelingen en beslissingen.

Met bovenstaande oefening geeft Nadia de Vries een tekstueel antwoord op deze performance. Met vooraf gestructureerde zinnen geeft zij een raamwerk aan de lezer, waarin de lezer zichzelf naar eigen voorkeur en vrijheid mag bewegen. De zinnen hebben allen te maken met zelfbewustzijn. De lezer kan de tekst voor zichzelf invullen, of samen met een (platonische) geliefde. Het doel van deze oefening is om inzicht in de eigen gevoelens en gedachten te krijgen. De filosofie hierachter is dat, wanneer wij verantwoordelijkheid voor onze gevoelens kunnen nemen, wij onze behoeften ook beter kunnen communiceren aan onze naasten. De oefening kan één keer ingevuld worden, voor de lol, of dagelijks gedurende een langere periode (een week, een maand) om vast te leggen hoe de eigen gevoelens en verlangens van dag tot dag veranderen. Zinnen waar de lezer niks mee kan, mogen doorgestreept worden.
De titel van de oefening is een verwijzing naar het gezamenlijke ‘Accountability Song’ dat Joy Mariama Smith voorafgaand aan de performance met het publiek zong. De tekst van dit lied luidde: I’m gonna clean up what I messed up/Start my life over again.