Interview met een steen

De steen vertelt Nuur dat hij kon horen aan zijn manier van lopen dat Nuur gespannen was, niet omdat hij iemand zou ontmoeten bij de steen, zoals velen dat wel doen. Navid Nuur en de steen spreken samen over afleiding, concentratie en hoe de natuur om de steen heen geleidelijk maar constant verandert.

Doordat de steen een stem krijgt wordt hij getransformeerd tot een oude wijze die door zijn lange bestaan een grotere afstand kan nemen van tijd en ruimte en hij verrijkt Nuur met zijn wijze uitspraken. De steen voelt dat hij deel is van een groter geheel, een gebergte waar hij van losgebroken is, hij is een resultaat van scheikundige processen, een materie die gevormd is door immateriële krachten zoals zwaartekracht.

Er wordt een vergelijking gemaakt tussen een kunstwerk en de steen door Nuur, die vrijwel direct wordt ontkent door het gesteente. Een kunstwerk kan de veranderingen van tijd niet doorstaan, zegt hij. Hij stelt dat mensen geen echt besef hebben van tijd, omdat hun leven maar een korte periode beslaat. Het verleden waarin een kunstwerk is gemaakt kan enkel begrepen worden door het te vertalen naar de huidige tijd, omdat de taal steeds verandert en in die vertaling raakt altijd iets verloren. Zelfs wanneer men erin slaagt een kunstwerk stabiel te houden verandert de wereld eromheen zodanig dat er geen grip op het object gehouden kan worden.

Het tweetal spreekt over kleur, de veelheid van kleuren in de natuur en een kleur die enkel bestaat in de virtuele wereld: de fysieke ervaring van kleur en het daadwerkelijk herkennen ervan. Nuur vertelt over hoe kleuren omgezet kunnen worden in trillingen en dus geluid, de steen vertelt over hoe hij zijn omgeving ervaart door vibraties, zoals een olifant ook gebeurtenissen kan voelen die buiten het blikveld van het dier vallen.

De kunstenaar bespreekt hoe hij de steen zijn eigen vorm zou kunnen laten ervaren: door hem volledig in dun papier te wikkelen en dit in alle kleine hoekjes en kiertjes te duwen. Nuur vraagt de steen van welke vorm van aandacht hij het meeste houdt, waarna de steen uitlegt dat aandacht erkenning is en dat hij dit als object niet nodig heeft. Naar erkenning verlangen is iets menselijks. Waarschijnlijk, stelt de steen, omdat de mensen maar een kort leven leiden.

Door het dertig kleine pagina’s bestrijkende gesprek tussen het object en de persoon worden deze beide even menselijk, al hebben ze een hele verschillende blik op de wereld waarin zij zich bevinden. Als lezer beseffende dat alles beschreven enkel een fictieve waarheid is die is gecreëerd door de kunstenaar en enkel door hem wordt gecommuniceerd naar de ontvanger, maakt dat je je realiseert dat Navid Nuur een diepere laag in zichzelf opgezocht heeft om zijn tentoonstellingen een nieuwe dimensie te geven. Voortgevloeid uit deze gedachtespinsels ontstonden kunstwerken van verschillende materialen en dimensies, met veel soorten gesteenten erin verwerkt. Drukwerk, ruimtelijke installaties en zelf drinkbare kunst kreeg een plaats in Miming Memory.

Een onderdeel van de tentoonstelling Miming Memory van Navid Nuur in Galerie Max Hetzler