I believe in a magic that’s possible

‘I believe in a magic that’s possible’, zegt kunstenaar Dario Robleto. Zijn vreemde objecten zoals cassettebandjes van verpulverde botten waaruit een tape vol marsmuziek slingert, een haarvlecht gemaakt van een tape met een opname van de stem van een soldaat uit de burgeroorlog, ze hebben iets van truttige folkloristische werken met een nostalgisch sausje, alsof de plattelandsvrouwenvereniging in Texas middagen heeft zitten knutselen. Maar om zulke vreemde materialen te verzamelen moet je diep in de geschiedenis duiken. 

Dario Robleto

‘I believe in a magic that’s possible’ gaat voor hem over de alchemist die werkelijk gelooft in het succes van wat hij aan het doen is, dat is ook de sleutel van wat ik doe, zegt de kunstenaar. Het geloof in de mogelijkheid van innerlijke transformatie, in de transformatie van lood in spiritueel goud. 
Robleto nodigt je uit om het werk te ‘geloven’, de verhalen van de objecten in te nemen als een glas oude cognac. In een interview zweert hij, alsof hij de eed aflegt, dat hij NOOIT iets binnen het werk zou doen of zeggen dat niet echt waar is. Dus als Robleto schrijft dat het papier is gemaakt van brieven die soldaten aan hun liefjes schreven tijdens de oorlog, dan kunnen we daar op vertrouwen. Als een cassette is gemaakt van botten en stof van ieder deel van het lichaam dan klopt dat en is het niet stiekem toch van plastic. Zijn werk gaat over hoop voor een civilisatie die nog steeds moet leren omgaan met vernietiging. Over de oorlog die lichaam en geest kan vernietigen, zo dat alleen stof overblijft. Dus gebruikt hij het stof, het lood en de stem van de soldaat. 

‘There can be the hope that the poetic can act as some sort of balm to the wounds of war, but when it came to selecting materials I felt there was no hope for emotional honesty unless you use the actual materials of war.’

Dario Robleto

In een tuttig rieten mandje, als het mandje van Roodkapje, liggen de botten van mannelijke ringvingers bedekt met een laagje kogel lood uitgestald op droogbloemen, alsof het lange vingers zijn die bij een picknick worden geserveerd. No One Has a Monopoly Over Sorrow. Bij ieder werk hoort een tekst: ‘Men’s wedding ring finger bones coated in melted bullet lead from various American wars, men’s wedding bands excavated from American battlefields, melted shrapnel, wax-dipped preserved bridal bouquets of roses and white calla lilies from various eras, dried chrysanthemums, male hair flowers braided by a Civil War widow, fragments from a mourning dress, cold cast brass, bronze, zinc, silver, rust, mahogany, glass.’

Ik kan bijna niet geloven wat ik lees: bloemen van mannenhaar gevlochten door weduwe uit de burgeroorlog. De tuttigheid gaat er zo wel vanaf. 

Om te genezen, om de wonden te verzorgen gebruikt hij de techniek van het sampelen. Wat de DJ doet met muziek , het openbreken, lenen, combineren krassen en opnieuw rangschikken, past Robleto toe op de al die vreemde materialen uit de oorlog. ‘So sampling actually offers a way out of the criticism of this generation because sampling insists that you know your history. That you actually engage with it. That’s why I’m so compelled to know my history.’

Het gaat hem niet om dat ene verhaal van de soldaat die een been verloor in de oorlog, hij wil juist al die persoonlijke verhalen samenbrengen en zo het collectieve te benadrukken. Dat probeert hij vervolgens in een kunstwerk te vangen en hoopt dat daarmee dat het kunstwerk een afsluiting zal vormen voor het verdriet. Hij wil niet alleen de ellende uit het verleden laten zien maar ook de kracht naar boven halen. ‘We can be proactive about changing things, and that’s where the hope comes in. The fact that you would even think that you could change something is a hopeful act.’

‘Sometimes Billie Is All That Holds Me Together’ is zo’n kleine handeling waar je in kunt geloven. Robleto maakte knopen van verpulverde oude lp’s van Billie Holliday en verfde ze in verschillende kleuren. Een deel van deze knopen gebruikte hij om de ontbrekende knopen van overhemden die hij op straat of in rommelmarkten vond te vervangen. Vervolgens bracht hij de shirts weer terug naar de straat of de tweede hands winkel. De smart van Billie Holiday samenvatten in een knop en dan zo’n prachtige knoop weer op een in de steek gelaten overhemd naaien en het dan weer teruggeven aan de wereld, dat geeft hoop.

Dario Robleto

“Sometimes Billie Is All That Holds Me Together,” 1998–99. Hand-ground and melted vinyl records, various clothing, acrylic, spray paint. Several new buttons were crafted from melted Billie Holiday records to replace missing buttons on found, abandoned, or thrift store clothing. After the discarded clothing was made whole again, it was redonated to the thrift stores or placed back where it was originally found. Dimensions variable. Private collection, New York. Courtesy of Edward Boyer Associates, Inc., Fine Art Advisory. Image courtesy of the artist and Inman Gallery, Houston. Photo: Dr. J Caldwell.

Dario Robleto

At War With The Entropy of Nature / Ghosts Don’t Always Want To Come Back, 2002, Cassette tape made from carved bone and bone dust from every bone in the body, trinitite, melted and dissolved audio tape of an original composition of military drum marches and soldiers’ voices from battlefields of various wars made from EVP recordings (Electronic Voice Phenomena: voices and sounds of the dead or past, detected through magnetic audio tape), metal, screws, dust, Letraset, 5/8 x 3 3/4 x 2 1/2 inches, Collection Julie Kinzelman and Christopher Tribble.

When Pincushions Are Political, 2005
Homemade paper (pulp made from soldiers’ letters home from various wars, ink retrieved from letters, cotton), colored paper, carved bone buttons, needles, thread from soldiers’ uniforms from various wars, cartes de visite, ribbon, colored pencil, pen, foam core