Luidruchtige buren

Sarah van Sonsbeeck, One cubic meter of broken silence

Ja, jouw vraag is ook een beetje mijn vraag. Mijn werkkamer bevindt zich naast een kinderspeelplaatsje en vooral aan het eind van de dag lijkt het geluid harder en snerpender. En dan vraag je je wel eens af, gilwedstrijdjes, moet dat nou? Natuurlijk ben ik het er mee eens dat kinderen buiten mogen spelen, dat ze zich kunnen uitleven, zelfs de rechter heeft zich daarover uitgesproken, gillen mag. Niemand klaagt, ja soms  stiekem onder elkaar want het is niet sjiek on je te beklagen over onschuldige kinderen.

Om je vraag goed te beantwoorden ging ik in gesprek met kunstenaar Sarah van Sonsbeeck, zij is gespecialiseerd in geluid. In de periode dat ze afstudeerde aan de avondschool van de kunstacademie werkte ze overdag als architect en s nachts lag ze wakker door de herrie van haar buren. Tijdens die wakkere nachtelijke uren realiseerde zij zich dat je als architect leert dat huizen muren hebben die bepalen wat van jou is en wat van de ander maar dat in de praktijk deze muren niet de prive ruimte van de eigenaar bepalen. Haar buren waren eigenlijk voortdurend en onuitgenodigd op bezoek, hun stemmen, ruzies en muziek waren indringend aanwezig in haar prive woonruimte.  Ze raakte geobsedeerd door al die geluiden. Voor haar afstudeerproject besloot ze haar buren een brief te schrijven met de vraag mee te betalen aan haar huur, ze namen immers heel concreet veel ruimte in beslag van haar woongebied. Ze gebruikte een gespecificeerde telefoonrekening en transformeerde die tot een brief aan haar buren. Verder studeerde ze af met het burenboek waarin ze de immateriele grenzen van een woning onderzocht, de mental space van een ruimte. Haar adviezen om de geluidshinder minder te maken zijn als volgt:

Sarah van Sonsbeeck, Machine for my neighbours

1 Tijdens mijn afstudeerproject sloeg mijn ergenis om in een soort angst dat de overlast op zou houden en ik mijn studieobject kwijt was. En na mijn verhuizing had ik ook weer last van mijn buren, het werd me erg duidelijk dat de geluidsoverlast in de eerste en laatste plaats een mentale kwestie is. Je zou mijn brief kunnen kopieren maar nog beter is een eigen projekt te bedenken waarin het geluid van de buren centraal staat. Kunst kan maken dat je het gaat waarderen (al hoeft je het projekt niet meteen een kunst status toe te kennen)

2 Loopt de buurvrouw veel op hakken over de houten vloer boven je hoofd dan adviseer ik een paar prachtige schoenen cadeau te doen (Laboutins) waar je dikke stukken vilt op de zool hebt gelijmd.

3 Ik heb ook een machine bedacht die met een microfoon het geluid van de buren opneemt en vervolgens deze buren hun eigen geluid weer teruggeeft, maar dan versterkt. Dit is meer de laatste strohalm voor als niet meer helpt.

Sarah van Sonsbeeck, letter

Het onderzoek van Sarah van Sonsbeeck liet zien dat hinder van geluid voor een groot deel wordt bepaald door het feit of je er wel of niet iets aan kan doen. Dat is goed om te weten, dat helpt bij het verzinnen van oplossingen.

Wendela van de Hoeven stuurde me haar verhaal waaruit blijkt dat de buren vaak onwetend zijn over wat ze aanrichten:’ Ik was verhuisd, en Hans Aarsman was mijn beneden buurman, maar die had ik nooit gezien. In die tijd liep ik altijd op super hoge hakken, en deed ze ook niet uit als ik thuis kwam. Hans moet me echt gehaat hebben tegen de tijd hij er eens wat van zei. Toen ging het zo. Ik kwam laat thuis, tik tik tik, en ineens een gestomp tegen het plafond en geschreeuw: KAN HET EINDELIJK EENS STIL ZIJN DAAR BOVEN!!! Het was echt keihard en ik schrok me dood. De volgende dag, toen ik van school kwam, hing er een briefje op de deur met de tekst:
Ik wist niet dat ik het in me had, zo’n oerkreet
Kom eens koffie drinken,
Hans, je buurman.
Vanaf toen waren we vrienden….
En ik hou voortaan om 4 uur pauze, want na een flinke rust klinkt het weer gezellig, die spelende kinderen.

http://www.sarahvansonsbeeck.com