Hoe diep zit de weerzin tegenover dit soort vrouwenlijven; niet jong, niet slank, niet strak?

Op het moment dat ik plaats neem in de donkere bioscoopzaal, worden de trailers ingestart. De mevrouw die twee plaatsen verderop zit heeft haar jas over de stoel tussen ons in gehangen. “Heb je er last van?” vraagt ze me zachtjes. “Nee hoor,” antwoord ik. Hoewel ik nu verder links van het midden zit dan ik wilde, voel ik me niet in de positie daar moeilijk over te doen. Blijkbaar heb ik de onbewuste overtuiging dat als je na aanvangstijd binnenkomt bij een ongeplaceerde film, je rechten op een perfecte zitplaats vervallen.

De mevrouw naast me is met een andere vrouw en beide lijken me zo rond dezelfde leeftijd als hoofdrolspeelster Etero (Eka Chavleishvili) in Blackbird Blackbird Blackberry. Etero is 48 jaar en woont in een Georgisch dorpje waar ze haar eigen drogisterij heeft. Ze is niet alleen ongetrouwd, maar heeft überhaupt nooit een relatie of seks gehad. Voor haar venijnige vriendinnen een logisch en meelijwekkend gevolg van haar opgroeien zonder moeder met een nare broer en zwijgende vader. Etero geniet echter van het leven, van het geluid van merels, van bramen plukken, van de geur van haar dorp en van haar vrijheid.

Als ze tijdens het bramen plukken van een heuvel naar beneden stort en bijna in de rivier terechtkomt, is ze aangeslagen door het idee bijna dood te zijn geweest. Het voorval lijkt een actie te triggeren die niet direct aansluit bij haar karakter; ze raakt geprikkeld door het lichaam van de man die de producten voor haar winkel levert. Deze Murman (Temiko Chichinadze) gaat direct in op haar avances, wat resulteert in seks in de voorraadkamer van haar winkel. Voor Etero een ervaring die ze even hoog plaatst als haar liefde voor merels en bramen; Murman is de meest bijzondere merel die ze ooit heeft gehoord.

Er wordt regelmatig gegniffeld naast me. Als Etero naakt onder de douche staat, als ze een groot stuk gebak eet in een cafeetje, als ze ontspannen in alleen een onderbroek op bed ligt en op haar telefoon kijkt. Naarmate de film vordert vraag ik me af het niet eerder een soort besmuikt lachen is wat de vrouwen naast me doen. Etero is een vrouw met mooie, scherpe gelaatstrekken, een rechte rug, dikkig en met borsten waarvan de tepels naar beneden wijzen. Hoe diep zit bij vrouwen de weerzin en lacherige schaamte tegenover dit soort vrouwenlijven; niet jong, niet slank, niet strak? Die lijven mogen in bloemetjesjurken en grote gewaden, zacht zijn en zorgen. Maar naakt of wellustig? Dat is bijna onverdraaglijk. Een beetje zoals de perfecte oma die heerlijk kookt, maar zelf nooit lijkt te eten.

Ik moet denken aan Ursula, de zeeheks uit Disney’s De Kleine Zeemeermin. Een personage met net zo’n prachtige kop als Etero en een wulps dik lijf met lange, zwarte tentakels. Natuurlijk is de machtige Ursula in-slecht en jaloers op de ranke en meisjesachtige verschijning die Ariel de zeemeermin is. Het is ondenkbaar dat Ursula in volle tevredenheid haar leven leidt en wellicht af een toe een grote knappe meerman om haar verleidelijke tentakels windt.

Wellust en onmatigheid, twee van de zeven hoofdzonden en dan ook nog eens gepleegd door een vrouw. Zeker op die leeftijd en met dat voorkomen, moest ze zich schamen, lijken zowel de vrouwen op het scherm als naast me in de zaal te denken. Ik hoop maar dat ik het besmuikte lachen verkeerd interpreteer. Dat ze om Etero gniffelen vanuit herkenning en niet vanuit geïnternaliseerde schaamte. Etero toont intrinsiek genot dat onafhankelijk is van anderen en hun oordelen. En precies daar geniet ík die 110 minuten in de bioscoop van.