HKU: Exposure 2018
Eindexamen tentoonstelling van de studenten FINE ART, FINE ART AND DESIGN IN EDUCATION (de docentenopleiding) en DESIGN van de HKU, 27 juni t/m 1 juli 2018 in de Pastoefabriek, Utrecht
De tentoonstelling van de studenten fine art oogt als een kleine kunstbeurs, met netjes afgeschotte ruimtes en strakke witte wanden. Het gedeelte van het gebouw waar design zich presenteert doet wat rommeliger aan, met grote open zalen waarin de exposanten zich door elkaar heen elk op eigen wijze presenteren. Het aanbod in de Pastoefabriek is groot en met name fine art verrast me aangenaam door de kwaliteit van het werk.
Wat verder opvalt, is dat het werk van de afstudeerders product design dicht aanleunt tegen dat van fine art: sommigen tonen sculpturen, er is een zaal met diverse kinetische werken, verder een aantal conceptuele installaties met een illusie van praktische toepasbaarheid (waaronder een aantal zogenaamde social design werken, zoals een stand voor een pop-up psycholoog en ruimtes voor mensen met dementie).
Slechts een enkeling toont herkenbare producten met een praktische toepassing, zoals de fraai gemaakte tassen van Lilian Aghabozorg.
Exposure, de titel waaronder de HKU eindexamententoonstelling zich presenteert, heeft verschillende betekenissen, zoals: blootstelling, onthulling, publiciteit, uitstalling, ligging. Met name blootstelling en uitstalling roepen ook iets van kwetsbaarheid op en dat was wat in een aantal sterke werken aan bod kwam.
In haar korte en heel professioneel gemaakte film Maravilhosa (20 minuten) toont Thiemi Higashi ons een intiem portret van de Braziliaanse kunstenaar en immigrant Mavi Veloso, die nu in Nederland aan het Sandberg Instituut studeert. We zien haar feestend en in interactie met vrienden en vriendinnen, soms uitdagend sensueel en soms kwetsbaar. En horen haar bespiegelingen en ontboezemingen over zichzelf, haar lichaam en haar leven en wat het betekent om trans vrouw te zijn.
Maja Bolier maakt voelbaar wat het betekent om immigrant te zijn: nergens echt thuis, altijd tussen verschillende werelden balancerend. “So many hours I spent in the sky, waiting for one thing: to land” verzucht de voice-over in haar 8 minuten durende video-installatie, die doordesemt is van melancholie. In stemmige zwartwit beelden passeren steden, landschappen, een station, details van gebouwen; soms drie verschillende beelden naast elkaar en soms één panoramisch langgerekt shot. In de ruimte ernaast toont Bolier intrigerende collages.
Ronduit intrigerend is het werk van Caz Egelie. Hij maakt sculpturen en 3d animaties en creëert performances. Een drietal meerstemmig zingende vrouwen beweegt zijwaarts stap voor stap door een van de gangen in de Pastoefabriek. Ze zijn geschminkt en voorzien van maskerachtige attributen. Op een ander tijdstip schrijdt Egelie zelf door de Pastoefabriek, met een opvallend object voor zijn gezicht. Deze droomachtige verschijningen roepen de Italiaanse Comedia dell’Arte in herinnering
De HKU levert dit jaar ook een aantal talentvolle schilders met overtuigend werk af. Zoals Bart Bruijn, met zijn tedere en etherische plantenschilderijen. Krachtig en kwetsbaar tegelijk.
Rachel van Vliet’s presentatie is tot Morgen Misschien gedoopt. Ze toont schilderijen van wolken en enkele gewoven werken. Die uitrafelende weefsels lijken een vertwijfelde verzuchting, zonder veel hoop… De zaalplattegrond van haar presentatie is geborduurd.
Bart Schalekamp heeft een speelse kinetische installatie gemaakt op basis van rolmaten. Measuring movement is wandvullend.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl