Hilde Onis: Hoe jongens in botsauto’s elkaar raken
Tegenover mijn bed hangen foto’s van werken en situaties, uitgeprint op standaard A4 printpapier. Het zijn beelden waarvan ik wilde dat ik ze gemaakt had, van mensen die ik zou willen kennen en van toevalligheden die ik had willen ensceneren. Ik heb er nooit over na gedacht dat ik in zekere zin, naast een kinderfoto van mezelf en een diploma, mijn idolen boven m’n bed gehangen heb. Deze plek in het huis is het meest van mij, en blijkbaar had ik het idee dat ik er vaker naar moest kijken dan wanneer ze in een mapje op mijn bureaublad zouden staan. Ze doen me denken aan: een persoon als kader zien, je leven beschouwen als een lijst van gebeurtenissen. Dat spullen de namen krijgen waar ze recht op hebben. Hoe jongens in botsauto’s elkaar raken. Alles onthullen en tegelijk terughoudend zijn en jezelf afvragen waar je je handen moet plaatsen op iets wat pijn doet.