herman de vries in Schiedam

Herman de vries is een kunstenaar van vierentachtig jaar en is opgeleid als bioloog. Zaterdag opende in het stedelijk museum Schiedam de solotentoonstelling All. In deze tentoonstelling is er werk aanwezig uit zijn hele oeuvre. In het oude herenhuis laat de vries zien hoe hij het toeval verbeeldt en hoe wij ons verhouden tot natuurlijke bronnen.

Er staat een grote kist in het stedelijk museum met daarin tientallen houten blokken. Het publiekstaat er in een grote cirkel omheen. De vries pakt een jutten zak en stopt daarin de blokken. Voordat hij de zak omgooit zegt hij tegen het publiek: ‘’Toeval is een heel snel gegeven, u moet op het juiste moment foto’s maken, anders is het voorbij’’. Wanneer hij de zak omgooit liggen de blokken verspreid over de vloer en is het publiek ooggetuige van het tot stand komen van het werk. De vries loopt na het omgooien van de zak door de zaal heen. ‘’Een sculptuur ziet er altijd anders uit, daarom loop ik er even omheen’’. Dit werk kan nooit mislukken, door het toeval is raakt het altijd de kern.

Lopend door het trappenhuis naar boven dringt zich een bepaalde zoete geur op; de geur van thee, de lente of een bloesemboom. In de zaal ligt een deken van gedroogde rozen, in totaal 55 kilo aan bloemen. Curator Colin Huizing vertelt dat de vries donderdag voor de opening de rozen op deze manier heeft neergelegd. Er stonden zes dozen vol en hij legde de bloemen laag voor laag neer. De vries wil dat zijn zoet ruikende deken reageert op de ruimte. Dit werk ziet er dan ook bij iedere tentoonstelling anders uit. Tijdens mijn gesprek met Huizing zit herman de vries op een stoel naast de duizenden rozen. Hij wordt daar gefotografeerd voor een krant. Terwijl de foto wordt gemaakt hoor ik hem zeggen: ‘’U krijgt nu wel mijn gezicht erop, maar het spijtige is dat deze geur de lezer niet zal bereiken’’. Een uitspraak van een kunstenaar die wil dat zijn werk en zijn visie op de natuur wordt gecommuniceerd ,maar zelf niet op de voorgrond hoeft te staan.

De samensmelting van de bioloog en de kunstenaar komt het sterkst naar voren in de achterste zaal. Aan de witte lange wand hangen tientallen plastic zakjes. Daarnaast hangen twee foto’s. Op de bovenste foto staat een stuk aarde. Op dit stukje aarde is een gebied van tien vierkante decimeter afgebakend. Op de onderste foto is de aarde uitgegraven. In de plastic zakjes aan de muur is alles wat er in het stuk aarde te vinden was gesorteerd en opgehangen. De kunstenaar is hier te werk gegaan als veldonderzoeker, maar presenteert het onderzoek vervolgens op een artistieke wijze. De verschillende soorten groen, planten en gras zien er kwetsbaar uit wanneer ze opgesloten in een plastic zakje aan de muur hangen.

In de Ketelfactory in Schiedam opende in samenwerking met het Stedelijk Museum detentoonstelling No Thing. In deze expositie wordt het actuele werk van herman de vries tentoongesteld. De Ketelfactory is een oud wit geschilderd pand en door de kleine oppervlakte worden de paar werken die er hangen van herman mooi belicht. Er wordt een film tentoongesteld waarin we de vries aan het werk zien in zijn atelier. Hij staat voor een tafel en voor hem ligt een wit vel. In zijn hand heeft hij een stuk verbrand hout waarmee hij het witte vel bestempeld. Hij werkt stevig door en de fysieke handeling van het stempelen is krachtig. Het resultaat van de stempel tekening is echter niet gehaast of slordig, eerder subtiel en secuur. Uit de film blijkt dat de vries met een enorme concentratie en zelfverzekerdheid te werk gaat. Hij begrijpt de natuur op een diepe manier, werkt er mee samen, vereert en leent hem. Al stempelend toont hij de natuur in al haar waardigheid en pracht.