Graduation Show: MAFAD Fine Arts

Didianne Leusink – Objective

Didianne Leusink doet de gescheiden presentatie van de opleidingen teniet door, letterlijk, een verbinding te maken tussen de afdeling Fine Arts en de andere kunstopleidingen. Tussen de twee verschillende gebouwen in hangt een groot transparant zeil aan de gevels bevestigd. In het midden ligt een plasje water op het zeil, ondanks dat het al week niet meer geregent heeft. De installatie, getiteld ‘Objective’, lijkt een vergrootglas voor de hemel te zijn.

Didianne Leusink – Pool (installation view)

Binnen is meer werk van Leusink te vinden dat speelt met transparantie en lichtval. Ze onderscheid zich in haar kunst door haar veelzijdige aanpak. Met spiegels, flinterdun geöxideerd koper, plastic kleurenfilters en projecties onderzoekt ze hoe waarneming op subtiele wijze te beïnvloeden is. “Voor mij bestaat er geen materiaal eerlijker dan water. Iedere trilling zorgt voor beweging, een verandering in de vorm en een aanpassing binnen de omgeving” schrijft ze in de gezamelijke publicatie van de opleiding. Op zeer diverse wijze laat ze zien hoe zij zelf kleine trillingen aanbrengt om de wereld om haar heen aan te passen.

Morena Bamberger – Reinconnection (Installatie detail)

Morena Bamberger richt zich net als Leusink ook op de waarneming maar focust zich daarbij meer op droombeelden. De winnaar van de Gilbert de Bontridderprijs 2018 heeft voor het werk ‘Reinconnection’ een grote ruimte compleet omtetoverd tot een magische grot en zo haar eigen droomwereld werkelijkheid gemaakt. Hoewel dit werk zeer naar binnen gekeerd is richt Bamberger zich juist naar buiten en op het aangaan van verbindingen. In de film ‘Home Ground’ zien we een magisch wezen op een openbare plek de ruimte  veranderen. Ze ziet openbare plekken dan ook als haar schildersdoek waar ze door juist haar eigen werelden te creeëren de verbinding wil aangaan met anderen. Soms moet je je eigen droomwereld induiken om een connectie met anderen te kunnen aangaan.

Morena Bamberger – Home Ground (video still)

Het werk van Bert Snaterse (hij noemt zelf zijn achternaam niet) is verspreid over 6 verschillende kleine kamertjes die samen een soort apart huisje binnen het gebouw vormen. De meeste kunstwerken hebben op het eerste gezicht een ludieke insteek. Neem bijvoorbeeld de installatie ‘j’aime’ dat een bed met witte lakens toont waarop meerdere potten rode jam zijn uitgesmeerd of de video ‘Niet de geboorte van Venus’ waarop we bijna vier minuten lang een regenachtig shot van de zee zien terwijl langzaamaan iemand begint te kreunen en tot een climax komt. De video toont de kille realiteit als contrast van Botticelli’s versie van de Geboorte van Venus. 

Bert – Niet de Geboorte van Venus (video still)

Bert – Omo

Als inspiratie noemt Bert onder andere: ‘het lijf en het lijfelijke’, ‘een ballonenfetisj’, ‘de lichtval op een afgedankt matras’ en het gegeven ‘dat de kleur roze pas sinds de jaren 50 een meisjes kleur is’. De kunst van Bert lijkt eerst vooral banale humor uit te stralen, toch weten de werken hun eigen grap-effect te overstijgen. Worstelen met intimiteit is namelijk heel vaak ook gewoon lullig en Bert laat zien hoe clichés en bepaalde verwachtingen zowel kunnen botsen als samengaan met oprechtheid.

Bert – Mijtras (video still)

Rachelle Bindels gaat terug naar de basis van perceptie. Hoe werkt de menselijke visie en wat zie je als je niet kan benoemen wat je ziet? Ze kijkt kritisch naar de waarneming en distilleert daarvoor op mechanise wijze kleuren uit foto’s van haar dagelijks leven. Het resulterende werk oogt minimalistisch en los van de realtieit. Nog abstracter zijn echter de scultpuren die Bindels over de vloer gedrappeerd heeft. Het zijn tot een soort onbenoembare objecten verworden doordat het gebruikte materiaal nog moeilijk zichbaar is en ze bijna opgaan in de vloer.

Rachelle Bindels – Colour Sequence (video still)

De eindexamenexpositie is nog tot en met vandaag te bezoeken.