Gids voor het einde van de liefde

6 mei 2016

‘Jaren van liefde worden in de haat van een minuut vergeten.’ In mijn vrienden en kennissen kring wordt deze uitspraak van Edgar Allen Poe regelmatig eer bewezen. Een vriend die na verlaten te zijn door zijn vriendin haar opeens afschildert als de boze toverheks in zijn leven, ze is immers met zijn geluk onder haar arm er vandoor gegaan en hij blijft achter, met een wrokkig hart. In de krant las ik over een man die met een tractor op het huis van zijn vriendin was ingereden, dwars door de gevel door. De reden? Ja hij hield zoveel van haar, en ze had hem verlaten.

Dit boekje is als een gids voor ‘hoe om te gaan met liefdes verdriet’.

Op het eerste gezicht lijkt het op een kleurboek voor volwassenen, dit boekje van Niki de Saint Phalle. Schattig, maar een beetje kinderlijk. Liefde is natuurlijk ook een beetje kinderlijk met al die vlinders en sterren. Toch is dit boekje meer: het is een verrukkelijk getekend verslag van het begin en einde van een liefde en de vrijheid die de kunstenaar neemt in het tekenen, die we dan mogelijk kinderlijk noemen, is ontwapenend.

Een ode aan de liefde, wij, voor jou, ons huis, al die dingen die je wilt delen, je geld, je hart, alles, je wilt wel in die ander kruipen. Bloemen, een jurk, ontbijt op bed, al die attenties waar je elkaar gelukkig mee maakt. Onze kat. Ons huis. De reis die we maakten en Afrika voegt zich naar de liefde en krijgt een neiging tot een hartvorm.

En dan het (bijna)onvermijdelijke einde. De man gaat bij haar weg, en nee, Niki Saint Phalle is niet woedend, ze ziet hem niet als de grote boze wolf die haar heeft opgegeten, nee ze herinnert zich hun mooie liefde en huilt. Tranen als een eeuwig durende bui regen.

Mijn vriend fluisterde me in het oor dat als ik hem zou verlaten hij naar Pluto zou verhuizen. En dan hoop ik dat hij daar net zo’n mooi boekje schrijft en tekent over een innige liefde. En anders maak ik het. Het is uit maar de liefde was echt en blijft eeuwig in de kosmos hangen.