Gaan – een kort verhaal op basis van ‘Sorry, We’re Closed’ van Sabrina Bongiovanni

We zaten naast elkaar in een niet al te grote auto zonder airco. We wilden allebei altijd afvallen. Dun vonden we mooi, niet bij anderen, maar bij onszelf. En hij vroeg of ik daarom geen airco had, zodat ik extra zou zweten. Ik gaf geen antwoord en zei hem dat we de banden op moesten pompen. Of hij wist hoe dat moest. Natuurlijk niet, schat, zei hij. En hij vroeg of we konden stoppen om iets te eten. We waren niet dun, maar ook niet dik. Om de aandacht af te leiden trok hij hele mooie kleren aan en kocht dingen als Gucci-brillen. Ik wilde ook mooie kleren aan, maar daar had ik geen geld voor. Bovendien had ik geen goede smaak en waren de winkels al zo lang dicht geweest. Alles wat je in de stad tegenkwam waren dichte deuren. Ik had het gevoel dat het leven één en al dichte deur geworden was, dus liet ik het. Ik bestelde sandalen die een beetje belachelijk stonden. Toch kon ik beter met die sandalen naast hem in de auto zitten dan op slippers. Gucci-brillen gaan niet met slippers.

Dus wij begonnen te rijden. We wisten niet waar naartoe, maar we wilden weg van wat we kenden. We hadden geen genoeg van het leven, maar wel van ons eigen leven. We hoopten dat we hele dure dingen konden kopen in Brussel, Londen, Parijs, Lyon, Rome. Het maakte ons niet uit dat we door tunnels moesten rijden.
Vlak voor je de tunnel binnengaat zie je een seconde helemaal niets vanwege de snelle overgang van licht naar donker. Dat kunnen ogen niet aan. En de mensen die aan die ogen vastzitten ook niet. Ik wilde dat moment rekken, zolang mogelijk gedesoriënteerd rondrijden, als gekken door Europa rijden. We hadden na al die tijd thuis geen zin meer om ons ergens thuis te voelen.

Kaas, zei ik.
Gnocchi, zei hij. En cocktails.
We stopten bij een kleine bar langs de kant van de weg. Er was niemand, zoals al maanden niemand ergens was, ze hadden er alleen zakjes chips en hij at de chips en herhaalde hoe goor het was terwijl hij door bleef eten en ik keek naar hem en hield van hem. Omdat hij ondanks alles gewoon doorgaat. Hij denkt en vindt overal obstakels, maar niets verhindert hem de dingen alsnog te zeggen of te doen. Ik weet niet waarom ik op dat moment niet durfde te zeggen dat ik van hem hield. Misschien omdat ook dat te dicht in de buurt kwam van iets waar we vandaan wilden gaan.
We kregen de kans niet. We voelden ons zwaar, maar niet vanwege het feit dat we te veel geld uit hadden gegeven. We wilden onszelf in stijl het faillissement instorten. Als dat niet in nieuwe pakken kon, dan maar aan maaltijden die niet bij ons pasten, want ons geld moest toch ergens naartoe. Wij moesten ergens naartoe.

We aten in Parijs aan de Seine gortdroge hartige taarten die we geen quiche mochten noemen. En we dronken erbij. We keken met roodomrande ogen naar elkaar en we zeiden net iets te hard dat alles goed ging. Stapels tomaten werkten we weg in Italië, alsof het snoepgoed was. We bleven maar graaien naar die dingen. We reden van Rome terug naar Montpellier, een bergdorp waar we supermarktkazen mee naar onze hotelkamers namen. Ze gaven niet alleen ons, maar ook de kamers karakter en wasemden zoveel geur uit dat we er niet van konden slapen. Slapen konden we sowieso al niet, maar we moesten toch iets de schuld kunnen geven. Ik keek naar zijn gezicht en hoe hij onhandig maar opnieuw in volle overgave een kreeft leeg schraapte. Ik dacht aan de kinderen die we nooit samen zouden krijgen toen hij zijn slabbetje omknoopte. Hij vroeg of ik een foto van hem kon maken. Later zag ik dat de foto mislukt was, maar die avond leek alles goed. Alles was goed.
We aten uit elkaar getrokken lamsvlees, generaties lang gegaard. Lauwwarme zeebaarzen en schalen vol patat, geserveerd door woedende obers in prachtige kostuums. Toetjes met felroze saus en we klatsten onze lepels tegen elkaar om te vieren dat we onderweg waren. Misschien maakten we ons zorgen, zat onder al dat vreten en rondrazen door tunnels, tolwegen en landen, een angst. Het gevoel dat wanneer we het nu niet zouden doen, het misschien nooit meer kon, nooit meer mocht.

Zolang we bleven rijden, bleven eten bleven lachen en roddelen, was er niets aan de hand. Op een gegeven moment stelde zelfs de kaas ons gerust.
Ik keek naar hoe hij sliep. Met een hand op zijn borsten en die andere als een dode vis langs zijn zij. Ik wilde hem aanraken, maar als ik te dicht in de buurt kwam tijdens zijn slaap schreeuwde hij uit het niets: nee, nee, nee. ‘s Ochtends vroeg ik hem naar zijn nachtmerries. Dan zweeg hij. En ik aaide hem kort door zijn nek, langs zijn haarlijn, en ik zei dat het goed was.
De lucht koelde maar niet af. We konden nergens schuilen. Soms sprongen we in een beek.
Hij filmde me terwijl ik van een rots sprong. Ik was bang dat ik te pletter zou slaan, maar hij zei steeds dat ons niets kon gebeuren. Hij zei dat de dingen die gebeurd waren allang gebeurd waren. Hij had het natuurlijk over ons. Als je slaapt zie je eruit als een mannequin, zei hij. Ik wilde er ook als een mannequin uitzien als ik niet sliep. Zoals hij was, zo wilde ik zijn.

Heel soms waren we een moment stil. Dan lagen we naast elkaar en sloten onze ogen. Buiten hoorde ik steden brabbelen, jengelen zoals kinderen die niet naar huis toe willen, terwijl ze weten dat het te laat is. Welke stad ik hoorde wist ik niet. En dat deed er ook niet toe. Zonder mensen zijn steden volledig inwisselbaar, zolang de wereld stilstond kon ik me voorstellen dat we in een stad waren waar iedereen de hele tijd jarig was, een stad waar de straten telkens van richting veranderden, waar alleen kinderen woonden, die door zebra’s werd gerund, waar de lucht een groot stuk blauw karton was waar wolken op waren geschilderd, waar geen mensen maar losse lichaamsdelen ronddwaalden tot ze een romp vonden om zich aan vast te klampen, een stad waar de buitenlucht volledig was voorzien van airconditioning, een stad waar alles altijd maar werd uitgesteld en er nooit werkelijk iets gebeurde, behalve dat er steeds opnieuw lang zal ze leven gezongen werd, en dat iedereen dan opstond en voor elkaar klapten.
Ik wilde voor hem klappen. Voor al die jaren dat we samen waren geweest zonder dat te benoemen, voor alles wat ongezegd bleef. Ik wilde hem vragen in welke stad hij het liefste zou willen wonen, maar hij föhnde zijn haar, streek zijn blouse glad en zei: laten we gaan.
We bleven gaan, al wisten we wel dat we allang op de plaats van bestemming waren.