FASE 18 – Signed

Ik heb niet gedwongen. Niet verteld over het boek dat in de maak was en alleen op háár zat te wachten. Ik ben discreet geweest. Ik heb de eer aan mezelf gehouden.

Twee weken geleden overleed oom Frans. Hij wilde, zoals hij was, geen begrafenis maar een feest. Met open bar. Op z’n Rotterdams de dingen bagatelliseren, niks om te janken, iets om op te proosten. Dat gen heb ik niet meegekregen, ik verdrink me graag in zelfmedelijden en etaleer daarbij m’n hele hebben en houwen. Door oom Frans had ik een doorbraak in mijn zielige ziel.
Op weg naar ‘het feest’ bleek dat ik de tijd verkeerd had ingeschat, de Fyra voor m’n neus weg reed en ik echt te laat zou komen, en dat kon niet, de sfeer was daar niet naar, dat kon echt niet. Daar stond de Thalys. Mijn enige optie was daar in te springen, wetende dat ik dit keer niet in staat zou zijn me eruit te lullen. Ik was emotioneel niet rendabel. Al na 5 minuten komt de conducteur met het blaadje, hij knikt naar de Fransen, de Duitsers, de Hollanders op weg naar Parijs en stopt bij mij. Ik voel me zo rood als de fluwelen stoelen en laat hem mijn OV chipkaart zien. ‘Dat volstaat niet’ zegt hij in het Vlaams. ‘Dat weet ik meneer, dat begrijp ik nu’, zeg ik. Ik heb er nog een half verhaal bij over het afgesloten station, maar ik vertel NIET (het kan ook niet, het is te waar om waar te zijn) dat ik naar een begrafenis-feest ga. ‘Ik moet naar Rotterdam meneer.’
Hij zegt: ‘dat gaat niet, jij gaat eruit bij Schiphol’. Ik sta nu echt op bijna huilen, maar ik huil niet, in plaats daarvan zeg ik: ‘meneer ik kan er niet uit bij Schiphol, wat kost het om toch naar Rotterdam af te reizen?’ (ik zeg wel echt “af te reizen”) Hij antwoordt licht van zijn apropos: ‘welja dat kost een extra 85 euro.’ Ik ga akkoord, hij moest eens weten.
Hij heeft geen pinapparaat en gaat die halen. We passeren Schiphol, Delft, de Velden en de Koeien, ik kijk uit het raam en wacht. Hij komt niet terug. Als ik uitstap bij Rotterdam en hij zich op het perron naar me toewendt, kijk ik terug. Ik buig diep en dankbaar. Hij lacht vriendelijk en ook content. Zwartrijder en Conducteur in een onderling verbond.
Ik heb niks in de strijd gegooid, ik heb niet vies gespeeld. Hij heeft zijn macht niet uitgeoefend waar hij wist dat hij het wel had kunnen doen. Soms moet wat nodig is en niet meer.

Wendela schreef me tussen fase 16 en 17:
‘Ik wil dat jij doet wat je wilt totdat je denkt dat het af is en dan wil ik dat weten.’

En toen zij de vorige stap weer doorging heb ik haar gesproken. Ik probeerde nogmaals uit te leggen dat het in dit project niet gaat om wat ik wil, het gaat om of zij wil. Toen zei ze: ‘weet je Aukje jij denkt dat het persoonlijk is, dat ik je zielig vind, of er om geef wanneer je niet meer kan, maar dat is het niet. Ik wil wat jij wil, omdat het spel nu anders is geworden, omdat we met zijn tweeën zijn. Opdrachtgever en Kunstenaar. Ik had hetzelfde tegen Karel Appel gezegd. Ik wil dat hebben waarvan jij denkt dat het goed is.’

Ik vind dit goed. Ik heb niet gezegd, dit is goed. Ik heb in dit proces al drie keer gehad dat ik dacht dat het goed was en het werd toch beter, of anders goed, ik weet dat dit eeuwig door kan gaan, maar ik wil ook klaar zijn. Ik wil dat boek maken, die expo doen, stoppen met roken, nieuw werk maken, maar ik heb dat allemaal niet gezegd. We hebben opgehangen en ik heb niets gevraagd, niet wat ze wil, niet wat ze denkt dat ik wil, we hebben gewoon opgehangen. Zij had de macht en gaf hem terug. En ik ben naar de studio gegaan en heb het doek gesigneerd. Op de voorkant. Voor het eerst in m’n leven. Stap 18.

Mail From: Wendela Scheltema
Sent: 10 februari 2016
Subject: Stick Fase 18
Het was een reis, dit schilderij.
Ik ben er blij mee
De deur naar huis
Het is mooi
Het is af.
X

De deur naar huis..
Ze is eruit. Het is klaar en ik weet niet of ik blij ben of niet blij ben. Ik ben wel opgelucht.
Ik sms haar: ‘Lieve Wendela Wow we zijn er! Ik ben heel erg content, maar wilde je ook wat vragen; ik vind de handtekening te groot en wil hem iets kleiner maken en  ‘beter’ en ook het wit, daar wil ik de structuur een beetje van veranderen, vind je dit ok?’
Ze smst terug: ‘you’re right up my alley. Succes.’

Aukje Dekker schrijft voor mister Motley over haar project Stick or Twist. Twintig kunstkopers hebben ingestemd met de aankoop van een leeg canvas van Aukje Dekker waarop in fases een kunstwerk zal onstaan. Lees de andere artikelen hier. Of bezoek de website van Stick or Twist.